Nijmeegse Vierdaage, 4 x 40 km

Tocht: Nijmeegse Vierdaagse
Plaats: Nijmegen
Datum: 15-18 juli 2008
Afstand: 4 x 40 km
Foto's:
Voorpret klik hier
Dag 1 klik hier
Dag 2 klik hier
Dag 3 klik hier
Dag 4 klik hier


Wat vooraf ging:
Dit jaar ga ik niet zoals voorheen op zaterdag, maar pas op zondag naar Nijmegen. Oorzaak: Doe Maar speelt op 14 juli in de Kuip. Na een dikke 25 jaar is dit waarschijnlijk de laatste kans om mijn helden van toen live te zien optreden. Een kans die ik zeker niet wil laten schieten. En dus wordt het vertrek naar Nijmegen een volle dag uitgesteld.

Na een zenuwslopende week waarin niet duidelijk was of onze Nijmeegse gastheer van de afgelopen 3 jaren ook nu weer op vakantie zou gaan kwam zaterdag dan eindelijk het verlossende woord. Hij ging niet op vakantie (heeeeeelp, wat nu?!), maar hij wilde wel een weekje zijn eigen huis uit om plaats voor ons te maken (HELD! Bedankt!). Op zondag 15 juli vertrekken we dan eindelijk richting ons centrum van de wereld voor de komende week: Nijmegen!

Zondag wacht ons een druk programma: Startkaart halen, alvast een klein biertje drinken op de Wedren die voor het eerst dit jaar ook al op zondag een drukte van belang is, huis schoonmaken, boodschappen doen, reclamemateriaal lamineren, tassen uitpakken, veters bundelen, omkleden, optutten, fietsen naar Lent, eten bij Bart, gevelconcert, wandelvrienden begroeten, bier drinken, feest vieren, genieten!

En ook maandag gaat niet ongemerkt voorbij: Interview met Omroep Gelderland, startkaart halen, ontbijten in Casa Zerevoeten, nog meer boodschappen, Blauwe Maandag, veters verkopen, wandelvrienden begroeten, buttons uitdelen, bier drinken, barbecuen in de Casa, wandelspullen klaarleggen, wekkers zetten en naar bed voor een slapeloze nacht.

Dag 1:

Wekenlang hebben we uitgekeken naar dit moment. Maar veertig kilometer wegtrappen na een nacht zonder slaap valt nog niet mee. Gelukkig hebben we veel afleiding onderweg. Allereerst zijn er nog bergen paarse veters te verkopen. Daarnaast staat na een half uurtje wandelen de enthousiaste familie van Bart al op ons te wachten met koffie en broodjes. We komen langs de plek waar Annelies vorig jaar nog voor ons stond te klappen, dit jaar loopt ze in gedachten met ons mee. We zwaaien naar Giel Beelen die zijn radio-programma live vanaf de eerste militaire rust uitzendt. We kopen overheerlijke puddingbroodjes in Bemmel. We koesteren het zonnetje. We zorgen dat Natalia op de foto gaat met elke burgemeester die we onderweg tegenkomen. We genieten van de stoelen, de catering en de verzorging van papa en mama Sunny vlak voor Elst. En dan gaan we op zoek naar de Vertroeteltent van Jaap. Wat een feest! Onderweg komen we regelmatig een bekende tegen en kletsen wat. We zingen hier en daar een liedje. Drinken een biertje van Maarten in Oosterhout. Helpen wat ongetrainde types met onze geheime voorraad huppelwater de dijk over. We drinken een biertje bij Waalzicht. Om kwart voor vijf melden we ons af voor dag 1. Na een paar meer dan verdiende finishbiertjes gaan Anneke en Maaike naar hun eigen tijdelijk verblijfplaats en samen met Natalia fiets ik naar Lent voor een al bijna traditionele barbecue in de tuin van mama Bart. Gezellig, maar de vermoeidheid krijgt al snel de overhand. We zijn zo moe dat we de helft van deze lieve familie vergeten gedag te zeggen als we het pand veel te vroeg verlaten. We hopen nog op een mooi luchtballonnen-shouwspel boven de Waal, maar helaas gooit de regen roet in het eten. Drijfnat komen we aan op de St. Annastraat waar we uitgeput onder de douche stappen en direct ons bed induiken. Natalia slaapt al snel, maar ik kan wederom de slaap niet vatten.

Dag 2:

De 40 kilometer lange wandeling van dag 2 moet gebeuren op een totaal van nog geen 2 uur slaap, maar ik besluit het slaapgebrek mijn dag en mijn week niet te laten verpesten. Met domme grappen, een ratel, een vierdaagseklapper en een minimum aan te verkopen paarse veters stappen we het normaal zo oersaaie begin van dag 2 weg. Nog voor we de St. Annastraat oversteken is het 7000e paar veters van eigenaar gewisseld. Ik ben uitverkocht!

Onderweg pikken we een theedrinkende Wilma op en kletsen we onszelf wakker. We genieten van het publiek dat de moeite heeft genomen zo vroeg hun warme bedjes uit te komen. We zijn bijna bij ons eerste rustpunt als het begint te regenen. Daarom drinken we dit jaar voor het eerst binnen koffie. We komen erachter dat Cafe Harten Twee tegenwoordig Santé heet. We horen hoe de gelegenheidszanger “The Devil in disguise” inzet als PinkAngel Debby het pand betreedt.

De poncho’s gaan aan voor een natte tocht richting Wijchen. Onderweg verzinnen we gevatte teksten op bestaande melodietjes en vermaken onze medewandelaars met vals gezang. We lassen een plaspauze in. We gaan met Gianni Romme op de foto. En we juichen als we papa en mama Sunny in het vizier krijgen! Soep, koffie en overheerlijke mama’s appeltaart. Genieten met een grote G!

Inmiddels is het weer wat droger geworden en we vervolgen onze tocht zonder poncho’s. We begroeten de zoon en schoondochter van Anneke. We scoren een gratis ijsje. We maken gebruik van het gastvrije publiek voor een plaspauze. We dansen door het centrum van Wijchen heen. We krijgen kippenvel als de zon doorbreekt en we doen met onze medewandelaars de wave om dat moment te vieren! Wat zijn we blij als we Jaap zien! Snel gaan de schoenen uit en we genieten van het moment. Vriendinnetje Babs die iets verderop staat wordt telefonisch richting de Zerevoetentent gedirigeerd zodat ik haar ook nog even kan spreken.

Helaas is Jaap’s vertroetelmoment voorbij, we moeten verder! We verwachten een saai stuk richting Beuningen, maar zijn blij verrast als we de hele weg lang aangemoedigd worden door publiek. We naderen Beuningen en weten dat Wim en de hele (schoon)familie van Wilma ons hier verwacht. Het hele span wordt hartelijk begroet en we krijgen bier en aardbeien met suiker. We leven op van zoveel aandacht. We zijn klaar voor de laatste 10 kilometer richting Nijmegen.

We verzinnen domme liedjes en zingen opgewekt over de billen van onze medewandelaars. We stelen bier van toeschouwers en bestellen bier bij Cafe de Voorstad. We vervloeken de Waalkade en vragen ons af waar Roze Woensdag precies begint. We zwaaien naar Elly. We denken dat we Roze Woensdag per ongeluk voorbij gelopen zijn als we een zingende-mannelijke-Sugar-Lee-Hooper-look-alike ontwaren, net als we het spandoek “Tot ziens op Roze Woensdag” voorbij zijn. Niet lang daarna draaien we eindelijk de Wedren op. We klokken uit om tien voor vijf en bestellen nog een finishbiertje. En nog een. En nog een….

In plaats van de geplande nog te koken pastamaaltijd bestellen we friet bij de patatkraam vlak onder onze flat. We eten, douchen, hangen wat voor de tv en vallen langzaam maar zeker in slaap.

Dag 3:

Hoe vroeg je je ogen ook dicht doet, als de wekker op 04.15 uur staat slaap je altijd te weinig! Maar vol goede moed gaan de schoenen weer aan en maken we ons op voor weer een dagje wandelen. Vrolijk onderweg naar wederom een rust in Cafe Santé blijkt dat ik in het zorgvuldig opgezette rust-schema een domme inschattingsfout gemaakt heb. Vandaag gaan we naar Malden en komen we helemaal niet langs onze favoriete koffiestop! Maar gelukkig staat ongeveer op gelijke kilometer-hoogte een koffietentje in de berm. Er zijn stoeltjes dus gaan we zitten. Helaas ontbreekt het toilet, maar dat gebrek wordt verderop door een stel aardige toeschouwers goed gemaakt.

Op weg naar de dijk componeren we de ruwe versie van onze Vierdaagse-hit “Drank en Pillen”. Verder komen we de weg naar Mook al kletsend en zingend over kerels in allerlei kleuren door. Bovendien weten we dat er aan het eind van de dijk op ons gewacht wordt door ons favoriete vertroetelteam. Papa en mama Sunny verrassen ons echter volledig als er naast koffie en soep, uit de fourage-tassen ook een grote Sjors-en-Sjimmie-stapel pannenkoeken getoverd wordt. Enthousiast worden ze bestreken met stroop of suiker en met smaak verorberd! Vele wandelaars passeren ons likkebaardend, maar deze traktatie is alleen voor onze wandelvrienden die we hier en daar uit het peloton weten te trekken.

En dan is het op karakter door naar Jaap’s Vertoeteltent. Natalia wordt lekker bezig gehouden doordat meneer Natalia dichtbij blijkt te zijn. Eerst staat hij ergens waar we al voorbij zijn. Dan wil hij ergens gaan staan waar hij niet met de auto blijkt te kunnen komen. Maar uiteindelijk kunnen ze elkaar net na Plasmolen dan toch eindelijk echt in de armen sluiten. We laten ze even alleen om samen koffie te kunnen drinken en met z’n drieen lopen we verder richting het 25 kilometer punt. Wederom wordt Jaap met luid gejuich begroet. Ook begroeten we mama Maaike en bereiden ons mentaal voor op de heuvels. Als Natalia zich weer bij ons voegt kunnen we beginnen!

Onze oranje fluit geeft het tempo aan. We missen Bart die zo heerlijk “links, links, links” kan brullen, maar zo komen we ook wel boven. We hebben het zwaar, maar de verwachte dip die ons hier de vorige jaren zo hard trof blijft uit. Het feest in Groesbeek biedt voldoende afleiding en vol enthousiasme draaien we de Zevenheuvelenweg op. Op naar de proef-finish in Berg en Dal. Hier en daar klimmen we nog wat. We zingen militairen toe dat ze eruit zien als een bloemetjesgordijn. We doen de wave met het publiek dat in grote getale langs de kant zit. We zijn bijna in Berg en Dal als het toch weer begint te regenen. Maar wat kan ons het schelen. We hoeven nog maar een uurtje. Papa en mama Natalia vieren de proeffinish met ons mee en we drinken meer bier dan goed voor ons is. Om half vier vertrekken we voor onze laaste etappe van vandaag. Op naar Nijmegen!

Door nog een biertje en een dansje onderweg, nog een kleine plaspauze hier en daar en het feit dat we ons misschien een heeeeeel klein beetje hebben verkeken op de afstand die we na Berg en Dal nog moeten afleggen moeten we uiteindelijk toch nog wel haast maken om de Wedren op tijd te bereiken. Natalia besluit 500 meter voor de finish met een voorbijrennende militair mee te sprinten. Samen met Maaike en Anneke zet ik er nog even de pas in. De laatste meters van vandaag. Zullen we op tijd zijn? Net, maar veel scheelde het niet. Om slechts een paar minuten voor vijf melden we ons bij onze start/finish-hokjes. Om gelukkig in het bezit te komen van onze startkaarten voor morgen. Het is weer gelukt! We mogen nog een dag!

Ons finishbier hebben we al in ruime mate op, maar toch wordt er nog even gezeten op de Wedren. En dan hakt het slaapgebrek er onverwacht ineens toch nog keihard in. Dikke tranen. Alle aanwezig mannen proberen me te troosten, wat de onophoudelijke stroom alleen maar verergert. Alle aanwezige vrouwen kijken het tafereel met lede ogen aan en bestellen nog maar een biertje. Dit kan nog wel even duren… Maar uiteindelijk is de dip weggejankt en fietsen we zingend en slingerend naar ons appartement. In koken hebben we geen zin, maar in nog een dag friet evenmin. Soep opwarmen lukt nog net, al wordt er bijna tonijn toegevoegd in plaats van ballen. Misschien kunnen we maar beter vroeg gaan slapen vandaag….

Dag 4:

Na een nacht met eindelijk wat meer slaap kunnen we van start voor de laatste etappe van deze week. Het lijkt erop dat we het toch echt weer gaan flikken! Maar ook die laatste 40 kilometers moeten nog even weggezet worden. Het feit dat ik vandaag jarig ben verandert daaraan niets.

Met kadootjes, ballonnen een stroom aan SMSjes en hieperdepiep hoera’s gaan we van start. Op naar Cafe Santé voor koffie. Eigenlijk zijn we net een beetje warm gelopen als we het cafe bereiken, maar toch gaan we er lekker even zitten. En vandaag gelukkig wel gewoon buiten. Maar net als we opstaan om verder te lopen begint het toch weer te regenen. De rest van de dag zal het zo blijven. De poncho’s blijven dus binnen handbereik.

Een dik uur later kunnen ook papa en mama Sunny me feliciteren. Mijn verjaardag wordt uitbundig gevierd met weer zo’n heerlijke stapel pannenkoeken en een zelf gecomponeerd lied om onze TOP-verzorgers te bedanken. Tot Nollie komt melden dat Bill gestopt is. Koorts en kortademigheid zijn geen goed recept voor 40 km wandelen. De verslagenheid is groot.

Richting Overasselt verspreidt de groep zich wat, maar met wat heen en weer geSMS en getelefoneer hebben we het groepje voor we de dijk naar Linden op gaan toch weer compleet. En dan komt het verlossende telefoontje. Bill is toch weer gaan lopen! We juichen onze longen uit ons lijf! Wat een opluchting! Samen zingen we de meest onzinnige teksten en verzinnen de meest waanzinnige liedjes. Ook het feit dat broer Eus aan het eind van de dijk met soep zal staan wachten houdt ons op de been. Uiteindelijk moeten we er even op wachten, maar wat extra rusttijd vinden wij op dit moment geen probleem.

Linden wordt bereikt en is als altijd een feest om doorheen te lopen. Het traditionele biertje in Beers lokt, maar daarvoor moeten we eerst nog wel een paar kilometertjes bikkelen. In de verte zien we de kerktoren al. Na Beers wordt het tijd om ook voor vertoetelheld Jaap een liedje te componeren. Singer/Songwriter Natalia schudt binnen 2 minuten iets uit haar mouw en een uur lang repeteren we om ons optreden zo mooi mogelijk te laten worden. Cuijk lijkt door de regen minder feestelijk dan anders, maar wij weten dat we eenmaal over de pontonbrug onze voeten weer even rust kunnen geven. Eenmaal over de brug beseffen we ons dat het vandaag echt gaat gebeuren. De Via Gladiola wordt van ons! Tot Mook volgt nog een eindeloos stuk over een dijkje, maar we zingen onze pijn weg met zelfverzonnen spullen in de fourage-meestertent.

En dan het laatste lange stuk. De eerste gladiolen. De opmars naar de laaste controlepost. De laaste rust bij de MacDonalds om op elkaar te wachten zodat we met z’n allen de Via op kunnen. Een laatste telefoontje naar Bill. “Moeten we op je wachten?” “Nee ga maar, anders komen jullie misschien te laat”. Met pijn in ons hart en aan onze voeten maken we ons op voor het laatste uur wandelen van deze Vierdaagse. Met nog vijf kwartier zuivere wandeltijd op de klok. Het wordt nog spannend. Onderweg staan nog allerlei lieve mensen die begroet, gezoend en bedankt moeten worden. Bedankt omdat ze er zijn. Verontschuldigingen volgen omdat we eigenlijk geen tijd voor ze hebben. We moeten onze medailles veilig stellen en dus doorlopen! Maar om tien voor zes staan we lachend onder het Finish-spandoek. Medailles ophalen, foto’s maken, lachen want we hebben het geflikt!

En dan volgen nog een paar zenuwslopende minuten. Waar is Bill? Zes uur nadert. Het zal toch niet zo zijn… En dan, als een duveltje uit een doosje doemt hij op uit de warrige menigte bij de finish. Volledig buiten adem meldt hij zich af bij Jannie. Dit keer letterlijk als aller- allerlaatste, want direct nadat hij zijn 27je ontvangt gaat het starthok sluiten. De opluchting is groot en dankbare tranen volgen. Kom, dan gaan we vieren dat we het gehaald hebben. Bier op de Wedren! Tot we er letterlijk weggeveegd worden!