Plaats: Nijmegen
Datum: 21-24 juli 2015
Afstand: 4 x 40 km
Gelopen met: Inger, Natalia en Nollie
Totaal aantal kms in 2015: 469
Totaal aantal kms sinds 2004: 8920
Foto's: Klik
hier om de foto's te bekijken
Hoe vaak je “Nijmegen” ook doet, het blijft elk jaar spannend. Heb je genoeg getraind? Ga je blaren krijgen? Hoeveel pijn gaat het doen? Wordt het een goeie editie dit jaar? Het blijft afwachten. Je zult het moeten ondergaan.
Veel dingen zijn inmiddels traditie geworden. “Ons” huis op de Vonckstraat. Heerlijk dichtbij de start. Koffie drinken met de familie op zaterdag. Dit jaar extra bijzonder omdat ik vandaag echt jarig ben. De stad in met vrienden op zaterdag avond. Toch nog even het sfeertje van de Vierdaagse-feesten meepikken. Het rondje shoppen op zondag, waarbij op de een of andere manier altijd nieuwe wandelsokken moeten worden aangeschaft. De stad in met nog meer vrienden op zondag avond. De lunch met papa Jos op maandag, zodat we hem in deze voor hem zo drukke week in ieder geval één keer zien. Bier drinken op de Wedren. Om oude wandelvrienden weer te zien en eventueel nieuwe wandelvrienden te maken.
Maar er zijn ook weer nieuwe dingen. Natalia die voor het eerst in jaren weer eens mee loopt. Hoe zal haar afscheidstournee verlopen? Met z’n vieren in ons huis in plaats van met ons drieën. Hoe zal de nieuwe kamer-indeling bevallen? Het ontbreken van de veter-verkoop die de afgelopen jaren in deze week zo centraal stond. Hoe zal het zijn om zonder de voor mij inmiddels zo kenmerkende bos veters op mijn rug te lopen?
En voor je het weet is het dan alweer zover. De wandeltassen kunnen worden gepakt. De kleren klaargelegd. De wekker op onzalig vroeg. Een slaappil erin en wachten tot ‘ie z’n werk doet. De zenuwen blijven volgens mij altijd. Al loop je voor de honderdste keer! Heb je alles bij je? Ben je niets vergeten? Zal het lekker wandelweer zijn? Blijf je blaar-vrij? Veel zaken waar je geen invloed op hebt. Maar eenmaal aan de wandel is het meeste leed alweer geleden. Het is begonnen. Dat wat je niet bij je hebt, heeft een van je vriendinnen wel. Of je kan eigenlijk ook gemakkelijk zonder. Het is heerlijk warm wandelweer. En van blaren is vooralsnog geen sprake. Je wandelt van rust naar rust. Het gaat goed. Eigenlijk gaat het elke dag een beetje beter. Je komt lekker in je ritme. Sleep, walk, eat, repeat. Je leeft in een soort twilight-zone. De wereld zou kunnen vergaan en je zou het niet eens in de gaten hebben. Je bent erbij. Je maakt deel uit van het grote Wandel-geheel. De wereldkampioenschappen wandelen. Met lieve ouders, familie, vrienden en top-verzorgers langs de kant de je voeden en laven. Met een lieve mama die ervoor zorgt dat je eenmaal thuis geen eten meer hoeft te koken. Met Social Media waardoor je online de ene mentale oppepper na de andere ontvangt. Natuurlijk heb je hier en daar wel eens pijn. En uiteindelijk wordt die blaar onder je tape toch steeds iets groter. Je bent moe. En hoewel je het niet wil, wil je het toch ook weer wel: dat het vrijdag is en voorbij. Dat je je medaille kan opspelden. Dat je kan gaan liggen zonder de wekker te hoeven zetten. Dat het toch weer gelukt is.
En dan is het klaar. Blijkbaar had je genoeg getraind. De blaren waren verwaarloosbaar. De pijn snel vergeten. Het was een goeie editie dit jaar. Een warme editie, maar zonder noemenswaardige ongemakken. En gelukkig zijn er voldoende foto’s gemaakt om de herinneringen levend te houden.
