Egmondse Wandelmarathon dag 1

Tocht: Egmondse Wandelmarathon
Plaats: Egmond aan Zee
Datum: 21 januari 2006
Afstand: 21 km
Route: Van Egmond over het strand naar Castricum. Van Castricum door de duinen terug naar Egmond. (De rode lijn op het kaartje).


Start:
Als je wekker 's morgens om half voor zeven gaat is dat best even schrikken. Vooral na een avondje gezellig doen met een flesje wijn op de bank. Maar we zijn bikkels dus stappen we snel onder de douche, schuiven een ontbijtje naar binnen, laden de auto vol met logeerspullen en gaan we op pad. Samen met Douwine op weg naar Alkmaar. Op weg naar de koffie bij Maaike. Naar de pendelbus die ons naar Egmond zal brengen. Naar een weekend lang wandelen op het strand en in de duinen. We hebben er zin in!






De pendelbus zet ons voor de deur af en wandelvriend Bill is snel gevonden. Een stempel, een bak koffie, een bezoek aan een Dixie (maar waar was Cor?!) en we kunnen!






Nog geen kwartier later lopen we op het strand! Met de wind in de rug en onze snoeten in de zon hoor je ons hier niet klagen... Wat een fanTAStisch wandelweer hebben ze bij de organisatie uitgezocht.








Eerste rust:
Dat deze tocht vele sponsoren kent blijkt uit de enorme hoeveelheid rustpunten. Maar liefst zes stuks staan er op het 21 km lange (?) programma. De gratis koffie op 3 kilometer laten we dan ook voor wat het is. We vervolgen onze weg over het strand richting Castricum.






Tweede Rust:
Maar na 8 kilometer gaat een bak (Amstelbekertje?!) koffie er toch wel in. En even zitten is ook wel fijn. Zo'n strand is toch wel wat anders dan asfalt. Douwine gooit de bananen-act er nog even tegenaan, maar dan zijn we klaar voor de duinen. De komende uren zullen we niet veel anders zien!






Derde Rust:
Na nog geen half uur dient zich stempelpost 3 alweer aan. Douwine hoopt op iets "substantieels voor in de maag", Sunny grijpt deze gelegenheid vooral aan voor "iets substantieels uit de maag"! Sunny's actie slaagt doordat bij elk van de 8 stempelposten ook in ruime mate Dixies aanwezig zijn. Douwine's actie faalt echter jammerlijk. De KRO, sponsor van deze rustpost, deelt slechts water uit en een boeiend verhaal over stiltetochten (vast niks voor ons!).


Vierde rust:
Maar na NOG een half uur bikkelen over stijgende en dalende duinpaadjes biedt de Nationale Reserve uitkomst. Camouflagesoep! Met worst! Bill slaat over. Sunny geniet op een bankje. En Douwine regelt slaapplaatsen op Kamp Heumesoord. (Of heeft het soms toch iets met die uniformen te maken?!). We beantwoorden nog wat gepaste EN ongepaste vragen over onze websites en hobbelen rustig verder.








Vierde rust:
Dat wil zeggen: Bill en ik hobbelen, maar Douwine houdt de pas er stevig in! En soms hobbel ik alleen en houden Bill en Douwine er samen stevig de pas in. En al afwisselend krijgen we eindelijk weer "land in zicht". Gelukkig maar, want hoe mooi die duinen ook zijn, na een paar uur ben ik er wel klaar mee. 18 Kilometer zit erop. We nemen een snelle mandarijn en gaan vijf minuutjes op een stoeltje zitten. Maar we koelen te snel af en de finish biertjes lonken, dus daar gaan we weer!


En terwijl Douwine vooruit spurt om alvast wat bier te bestellen, nemen Bill en ik nog even de tijd om de Egmondse vuurtoren op de foto te zetten.


Finish en het eerst biertje:
Al keuvelend over vuurtorens, lichtpatronen, marechausse, marine en mariniers staan we zomaar ineens bij de finish. Daar staat Douwine al klaar met de beloofde biertjes. We zijn precies vijf uur onderweg geweest. Maar al die afwijkende ondergrondjes, duinen en stempelposten in acht nemende is dat een prima eindresultaat. We keuvelen nog wat na en dan is het tijd om de pendelbus weer op te zoeken. De eerste dag zit erop!




In Alkmaar zoeken we een gezellig tentje op om even bij te komen. Douwine vergaat inmiddels van de honger en breekt hier dan ook met gemak het record uitsmijter eten.
Maaike voegt zich bij ons en samen met haar volleybalvriendinnen drinken we nog wat na.

Maar dan is het toch echt tijd om naar "huis" te gaan. We willen douchen en op de bank hangen. We willen Maaike haar vertroeteltalenten laten vertonen. En hoewel we eerder nog wilde stapplannen hadden eindigen we na een flink bord heerlijke macaroni, gedouched en heerlijk rozig, al Idols kijkend op de bank, waar we spelen met Bliksem terwijl het ene idool na het andere uitvoerig bekritiseerd wordt. Sunny haalt de uitslag niet eens meer...

Edmondse Wandelmarathon dag 2

Tocht: Egmondse Wandelmarathon
Plaats: Egmond aan Zee
Datum: 22 januari 2006
Afstand: 21 km
Route: Van Egmond over het strand naar Schoorl. Van Schoorl via de duinen weer terug naar Egmond. De groene lijn op de kaart.


Start:
Vandaag wacht ons het gezelschap van zowel Marc als Natalia. Daar staan we dus graag vroeg voor op! Maar omdat we in Alkmaar bij Maaike logeren kunnen we soort van uitslapen. Pas om 8 uur gaan de wekkers en na een vertroetelontbijtje staan we om 9 uur alweer bij de pendelbus om Nataal te verwelkomen. Maar omdat we in een veel grotere bus zitten dan gisteren, duurt het veel langer voor 'ie vol is. De buschauffeur gelooft ons niet als we hem vertellen dat er mensen op ons staan te wachten. Pas om half 10 besluit hij richting Egmond te vertrekken. Gelukkig weten we dat Marc graag op ons wacht!


En ook Marc zelf was het wachten waard. Hij ziet er fantastisch uit in zijn overcomplete zerevoeten-wintertenue!


Na de koffie-, toiletten-, stempelroutine belanden we al snel weer op het strand. Warmlopen doen Douwine en Marc niet in een laag tempo, waardoor we ze al snel kwijt zijn, maar we vinden ze terug op het eerste rustpunt dat al even snel nadert als gisteren. Omdat het een stuk kouder is dan zaterdag hebben we medelijden met de stempelaars. Wij lopen onszelf wel warm, maar zij mogen alleen maar zitten en af en toe lachen naar een fotograferende wandelaar die medelijden heeft! Ook vandaag slaan we de koffie over.


Eerste rust:
We schieten nog wat mooie plaatjes en verlaten het strand, net als gisteren, weer na 8 kilometer. Vandaag is er echter geen fijn strandhuisje te bekennen waar we even warm kunnen worden met koffie. Een snelle rook- en plas- en sms pauze en een gratis mandarijn. Veel meer is er niet te beleven. Dus besluiten we de tocht door de duinen maar snel te beginnen. Het losse zand wacht!








Tweede rust:
De kou zijn we door al dat ploeteren door los zand, stijgen en dalen op duinpaadjes en stevig doorstappen gauw vergeten. Toch was een bekertje camouflagesoep nu al wel van harte welkom geweest. Helaas krijgen we ook vandaag weer eerst het KRO-water. De preek over stiltetochten laten we echter handig aan ons voorbij gaan...






Derde rust:
Omdat de soep te lang op zich laat wachten en we eigenlijk nog nergens fatsoenlijk hebben kunnen zitten, duiken we in Bergen aan Zee de eerste de beste horeca-gelegenheid in. We warmen lekker op met koffie, thee, appelgebak en TOPtosti's. (Ze zijn zo lekker dat we vermoeden dat ze hier als "Croque Monsieur" op de kaart staan).






Vierde rust:
Dat uitgebreide rustmoment bleek precies goed gekozen. Hierna volgt namelijk een aaneengesloten stuk van 5 kilomter. Normaal gesproken prima te doen, maar door de duinen met alleen maar los zand volgt hier een ware uitputtingsslag. Regelmatig veroorzaken de smalle paadjes opstoppingen en nog regelmatiger roepen we uit "Ik lijk wel een berggeit!". De Bart-methode ("links, links, links, 2, 3, 4) wordt van stal gehaald en zo "duwen" Natalia en ik elkaar de duinen op! En na ruim vijf kwartier worden onze inspanningen dan eindelijk beloond door mannen van de Nationale Reserve die met een stoere blik in pannen erwtensoep staan te roeren.


Finish:
Maar ook na de opkikker gaat de los-zand-, berggeit-, klim en daaltoestand onverminderd voort! Ondanks de ijzige kou loopt het zweet ons over de ruggen. Douwine en Marc zijn ons vooruitgesneld, we hopen dat ze net als gisteren weer op ons zullen wachten met finishbier. Finishbier wat niet al te lang meer op zich moet laten wachten. We bereiken de 20 kilometer stempelpost heel snel, maar laten hem na een snelle stempel voor wat het is. We zitten nog midden in de duinen en kunnen niet geloven dat we over minder dan een kwartier aan de finish zullen zijn. In geen velden of wegen is de sporthal te bekennen. We twijfelen aan de routebeschrijving. We twijfelen aan de juistheid van de afstanden. We zijn er klaar mee. We willen muziek en gezelligheid. We willen de laatste stempel en een medaille. We willen niet meer wandelen.




Maar dan, als een oase in de woestijn, doemt de sporthal plotseling, veel sneller dan verwacht, op! We hollen bijna de heuvel af en daar staan Douwine en Marc inderdaad al op ons te wachten. Bier, muziek, gezelligheid, we worden op onze wenken bediend!






Voor we het weten zit het er alweer op. Ons wandelweekend is voorbij. De pendelbus staat te wachten. Nog een paar dikke zoenen hier en daar en het is klaar. Maar de Egmondse Wandelmarathon zal zeker op onze wandelkalenders van volgend jaar staan. Wat een TOPweekend!!

Supercool logo!!!!

Maurice (beter bekend als Maup), een DTPer die ik eigenlijk alleen nog maar virtueel ken via het Walkers4walkers forum meldde zich een paar weken geleden bij me per email omdat hij gezien had dat ik hulp nodig had bij het maken van een logo! Omdat hij "in between jobs" was en toch nog een paar weken niets te doen had, wilde hij me graag helpen...

Nou, ik denk dat hij er NOG spijt van heeft dat 'ie DAT ooit gezegd heeft. Inmiddels zijn we namelijk zo'n vijf logo's verder die ik allemaal spijkerhard heb afgekeurd. Te druk, te strak, te serieus, te vlak, te weinig sprekend, te nietszeggend, "geen goed gevoel bij", ik heb hem alles verweten wat er maar te verwijten viel. Ik voelde me elke keer onwijs schuldig door mijn negativiteit, maar ik wilde dat het nieuwe logo HELEMAAL "Sunny" zou zijn. Dat ik heel Nederland VOL zou willen plakken met de stickers waar het opstaat. Dat ik er vlaggen van kan laten maken en het op bandana's kan laten drukken. (En sommigen van jullie weten hoe ver ik daarin door kan draven).

Maar TOEN, na avonden lang heen en weer MSNnen, foto's sturen, uitleggen wat ik nou precies bedoelde, praten, meedenken en zeuren, toen eindelijk, eindelijk, eindelijk (zowel voor hem als voor mij ) kwam deze briljante geest met een logo waarvan ik dacht "JA MAUP, DAT IS 'EM". Uiteindelijk heeft hij hem daarna toch nog wat opgeleukt en zijn we er samen uitgekomen wat er miste!!! De link met het wandelen. Voetafdrukken! Beweging......

Het fine-tunen was klaar!

Ladies and gentlemen: I proudly present: MY NEW LOGO:
(Met heeeeeeeeeeeeeeeel veel dank aan Maup!!!!)

Oliebollentocht Apeldoorn, 25 km

Tocht: Oliebollentocht
Plaats: Apeldoorn
Datum: 15 januari 2006
Afstand: 25 km
Route:

Start: Zondagmorgen 08.00 uur. Telefoon. Ik hijs mezelf uit bed. Het is Adri de Wandelvriend vraagt waar hij en Rick zich moeten melden voor de Wandeltocht in 't Twiske. "Maar jullie gingen toch lopen in Apeldoorn?" probeer ik nog voorzichtig. De tocht in 't Twiske heb ik namelijk gelaten voor wat het was nadat ik hoorde dat deze maar 15 km zou zijn. Daar kom ik m'n bed natuurlijk niet meer voor uit. "Zet de koffie maar aan, we komen je halen! Dan ga je maar mee naar Apeldoorn!" commandeert Adri en gezien het vroege tijdstip heb ik nog geen passend weerwoord. "Tot zo" weet ik nog net uit te brengen. Nog geen uur later hebben de heren koffie op en zit ik met gestrikte veters in de auto. Op weg naar de Oliebollentocht in Apeldoorn. Wat een verrassend begin van de dag!


Terwijl Adri koffie haalt, schrijft Rick ons in. En ze moeten gevoeld hebben dat ik erbij zou zijn, want Rick heeft 3 stukken appeltaart meegenomen. Niks mis mee, zo'n ontbijtje! Maar veel tijd gunnen we onszelf niet. We schuiven de appeltaart naar binnen en gieten de koffie erachteraan. Jassen en tassen verzamelen! En weg zijn we. Het is 10.00 uur precies.





Na een stukje door de wijk en een flink stuk door het bos, komen we bij de watermolen. We zijn inmiddels warm gelopen, maar aan de ijspegels bij het schoepenrad is duidelijk te zien hoe koud het toch nog is.



Dat Apeldoorn een bosrijke omgeving heeft ontgaat ons vandaag niet. Het uitzicht bestaat vooral uit bomen, bospaden, bomen, omgevallen bomen, laaghangende takken, bospaadjes enneh: bomen!


Eerst rust: Na een krappe 11 kilometer mogen we ons melden in de kantine van Verzorgingshuis Randerode. Ook hier houden we het weer bij een snelle kop koffie, een plaspauze, een slok Jagermeister en een gevulde koek. En dan gauw de jassen weer aan. We moeten verder! Bij de volgende stop nemen we wel erwtensoep...



De volgende 10 km lange boswandeling praten we vol met al onze Vierdaagse-herinneringen. Je moet toch wat als je geen bospad meer kan zien. En een paardje geeft hier en daar ook nog wel wat afleiding.


Tweede rust: En na een kleine 2 uur zijn we dan toch weer terug bij Randerode. Eigenlijk kunnen we niet wachten om naar binnen te gaan. Maar Rick wil nog even een foto maken bij dat geestige bordje bij het bushokje...




Teleurgesteld omdat de erwtensoep op is, hakken we een broodje bal naar binnen en besluiten geen minuut langer te rusten dan nodig. Deze teleurstelling kan volgens ons namelijk maar op een manier verwerkt worden: met een finishbiertje. Daar sprinten we dus maar op af! Jullie mogen drie keer raden hoe het laatste stuk van de route verloopt. In een keer goed... door het bos!


Finish: Bij de finish staat ons niet alleen het felbegeerde finishbiertje te wachten, maar ook een hele berg naamgevers van deze tocht: Oliebollen!






We genieten nog even na in het clubgebouw van WSV Wandellust, waar de muziek van Frans Bauer de boventoon voert. We maken nog een snelle chicafoto met Adri. We prijzen zijn nieuwe, kwalitatief hoge Hanwags en X-socks. We zetten nog wat gezellige medewandelaars op de foto en dan noemen we het weer een dag. Het is mooi geweest, we gaan naar huis!