Sunny walks

Saturday, August 22, 2009

Post van KWF

Vandaag ontving ik een brief van KWF Kankerbestrijding met een persoonlijk dankwoord voor de veter-verkoop-inspanningen en het overmaken van € 6250,-

Klik hier om de brief te bekijken.

Sunday, August 16, 2009

Dodentocht, Bornem (Belgie), 100 km verzorging

Tocht: Dodentocht
Plaats: Bornem (Belgie)
Datum: 14-15 augustus 2009
Afstand: 100 km verzorging in 24 uur
Foto's: Klik hier om de foto's te bekijken

Wat vooraf ging...

Na een gezellig donderdag-avondje in Breda met iets teveel biertjes en een uitgebreid ontbijt op vrijdag vertrekken Bart en ik rond het middaguur in nog zuidelijkere richting. Het stadscentrum van Bornem wordt voorgeprogrammeerd in de TomTom. Binnen een uur staan we in een Belgische supermarkt boodschappen te doen voor minstens een heel weeshuis. Niet veel later kunnen we ons bij wat wandelvrienden voegen die zichzelf op het gezellige plein in het zonnetje moed aan het indrinken zijn. Helaas kunnen we niet lang blijven want we moeten nog wat spullen overladen op ons slaapadres in Wintham. Al maanden hebben we gegrapt over onze "Ezelboerderij", maar de werkelijkheid is lachwekkender dan al onze grappen bij elkaar. Onze grootouders hadden een moderner interieur dan dat wat we hier aantreffen. Bovendien hangt het interieur van religie aan elkaar. Maar we vinden het prima. De bedden zien er prima uit en alles is schoon. We gooien onze tassen neer, richten de Vertroetelmobiel (formerly know as the Bus van Bill) en vertrekken weer richting Bornem. Daar wordt ingeschreven, de DoTo-shop wordt leeggekocht en dan wordt er op een terras gegeten en gedronken. Ondertussen melden Bart en ik ons op de DoTo camping. Alsof we nog niet genoeg drank en eten ingeslagen hebben wordt de bus voller en voller gestouwd met alles wat iedereen aan vertroetel-spul voor ons meegenomen heeft. Niet lang daarna kunnen ook wij op het terras neerploffen en kunnen we beginnen met het uitdelen van de kadootjes die we van tante Wilma ter vertoeteling kregen en ontvangen we nu al bedank-kadootjes voor het vertoetelen wat we de komende 24 uur zullen gaan doen. De spanning stijgt en rond kwart voor negen vertrekken de wandelaars richting de start. Samen met Bernard en zijn zus, Ilona en Bart blijf ik achter op het terras. We zullen hier blijven wachten op de eerste doorkomst door Bornem over 17 km. Het wachten is begonnen...

30 km, Ruisbroek

De route blijkt iets anders te lopen dan vorig jaar waardoor we op zoek moeten naar een nieuw vertroetelplekje. Helaas wordt het allermooiste plekje versperd door een groot hek met daarnaast een politie-agent. Maar Bart weet raad. Hij legt uit wat we komen doen en vraagt of we heel even door het hek mogen. Het mag en niet veel later beloont Bart deze vriendelijkheid met een boterham met een vers gebakken ei. De Gendarme weet niet wat hem overkomt. Het inrichten van onze vertroetelpost kan beginnen. We slepen met stoelen, veldbedjes en dekbedden. Moesten we vorig jaar ook nog slepen met jerrycans, gasflessen, kooktoestellen en het eten en drinken voor een half weeshuis, dit jaar kunnen gemakkelijk in de bus laten staan. Bills' voiture is een waar vertroetelmobiel dus, ook voor ons! Bart kookt water en bakt eieren, Ilona roert in het pannenkoekenbeslag en ik besmeer toastjes met mijn zojuist gefabriceerde zalmsalade uit eigen keuken. De taken zijn prima verdeeld. Ondertussen speuren we naar een bekend gezicht en sturen onze feestende overburen wat stappers op ons af om ze te laten checken of we werkelijk pannenkoeken staan te bakken in het holst van de nacht. We hebben genoeg, dus we laten iedereen meedelen in de feestvreugde. En als er dan ook nog appels geflambeerd worden weten onze Zuiderburen helemaal niet meer wat ze zien bij die 'Ollanders.

Dagmar meldt zich zoals verwacht als eerste. Zij moet morgen op tijd in Bornem zijn om de trein naar huis nog te halen. Zondag wordt ze nog op een feestje verwacht. Waar je zin in hebt na 100 km stappen. Niet lang daarna volgen Piet en Leo en daarna lijkt iedereen tegelijkertijd voor onze neuzen te staan. Maar wij zijn voorbereid. De koffie, thee, bouillon, gebakken eieren en pannenkoeken zijn even niet aan te slepen. Maar er wordt genoten en vol nieuwe energie vertrekt iedereen langzaam aan weer de nacht in.

50 km, Steenhuffel

Nadat alle spullen weer in de bus gepropt zijn stellen we onze navigatie-vriend-voor-het-leven in op de Leireken in Steenhuffel. Dat zou de laatste straat voor de Palm brouwerij zijn. Vorig jaar hebben we hier wat heen en weer gereden, maar Bart herkent de juiste straat direct en rijdt in een schroeiende streep naar ons top-plekje van vorig jaar. Het is rond vieren en het 50 kilometer bord lacht ons al toe. Bovendien zien we er wat stoelen en de auto's van Eric en Sander staan en hangt er een spandoek dat hier ook de "enige echte Auto Gaat Sneller Rustpost" zou zijn. Maar van de mannen zelf geen spoor. In het stikdonker tuur ik door de autoruiten en zie dat ze beide liggen te tukken. Geen probleem, wij richten gewoon onze post naast die van hen in. Mensen genoeg, dus er zal vanzelf een verdeling plaatsvinden van mensen die bij hen gaan zitten en mensen die bij ons komen. Als alle stoelen en bedjes weer staan en de soep lekker staat te pruttelen doet Bart ook heel even de ogen dicht. Ilona en ik vermaken ons ondertussen met het maken van foto's bij het 50 km bord en het verzuchten hoe blij we zijn dat we dit keer niet zelf hoeven te lopen.

Na eerst wat onbekend talent van onze vertroetelstoelen gebruik te hebben laten maken, druppelen de eerste snelle wandelvrienden onze post binnen. Wederom komen ze in dezelfde volgorde. Eerst Dagmar als het nog donker is, daarna Leo en Piet als de zon net opkomt en niet lang daarna barst de vertroetel-hel weer los. Gelukkig besluiten er een aantal "klanten" zich bij de post van Eric en Sander te melden. Er wordt soep gegeten, macaroni geserveerd en gevoerd, de eerste biertjes worden ontkurkt en er worden wat outfitjes gewisseld. We informeren naar de blarenstand, we maken een grapje, doen een aanmoedigingsdansje en spreken een bemoedigend woord. De flesjes worden grif gevuld, want zo snel als de zon opkomt, zo snel stijgt ook de temperatuur. En dat terwijl het pas rond acht uur in de morgen is. We maken foto's als bewijs dat iedereen op de helft is en verzekeren hen dat het vanaf nu alleen maar minder wordt. Maaike, Maup en Marc klooien nog wat met het officiele bord, maar niet veel later zet Carla het eigenhandig weer in de originele stand. Cor en Guus zingen nog een liedje maar rond half negen is iedereen die we kennen voorbij en besluiten we naar het volgende punt te vertrekken.

76 km, Lippelo

Op de route staat dat de laatste straat voor de rust in Lippolo "Padje" heet. Dat lijkt qua omschrijving het meest op de plek waar we vorig jaar zo mooi in de schaduw stonden. We besluiten het erop te wagen en rijden zonder problemen naar de lege parkeerplaats. Perfect! Het is rond negen uur 's ochtends maar toch komen hier al mensen voorbij die dus binnen 12 uur ruim 76 kilometer afgelegd hebben. Ik vind het bewonderenswaardig. Vooral gezien het feit dat ik een paar weken geleden zelf nog meer tijd nodig had voor "slechts" 50.

Onze post wordt lekker in de schaduw gebouwd, want inmiddels is het toch alweer behoorlijk warm geworden. Even uit de zon te kunnen zijn zal een vermoeid wandelaar deugd doen. Goed gedacht, want een paar uur later, na wederom veel meligheid, lang wachten, een hazenslaapje, snoepjes, fuit en tucjes uitdelen aan alles en iedereen en na aantal hele snelle Jelles vertroeteld te hebben meldt Dagmar zich weer. Ze ligt perfect op schema. Het is rond twaalven, dus haar beoogde finishtijd van 1700 uur is nog steeds haalbaar. Ook Piet meldt zich, alleen Leo laat dit keer op zich wachten. Net als Eric weg is komen uit tegengestelde richting ineens Annelies en Suus op onze post af gelopen. Als verrassings-aanmoedigings-team. Wat leuheuk! En wederom stroomt de post langzaam vol met wandelvrienden. Water en bier. Dwars-door-de-keuken-soep. Kleingesneden fruit waar eerst wat wespen afgeslagen moeten worden. Een zakje chips om het zoutgehalte op peil te houden. En wederom wat bemoedigende woorden. Aardig zijn nu. Geen aandacht besteden aan hoe zwaar de komende 25 kilometer zullen worden. "Wat zie je er goed uit!", "wat loop je nog fris", "Bambi zou jaloers zijn op je soepele tred" en vooral het "jij bent zeker pas een uur geleden begonnen?" doen het goed. Het "wandelen met je hoofd" is nu definitief begonnen! We beloven dat we er op 90 kilometer weer zullen zijn voor ze en hopen dat dat voldoende mentale steun zal geven. Maar voor sommigen begint de tijd toch echt te dringen...

90 km, St. Amands

Op naar de Sportlaan in St. Amands. Bij de Sporthal hoeven we geen plekje meer in te richten weten we uit ervaring. Hier staan stoelen en is voldoende gras om op neer te ploffen. Bovendien wil bijna niemand hier nog zitten, maar heeft liggen de voorkeur. Dus trekken we alles wat we nog aan eten en drinken over hebben uit de bus en zoeken een plekje in de schaduw. Het wachten is wederom begonnen. We doen hier en daar even de ogen dicht om wat ontbrekende slaap in te halen. En om misschien maar niet te hoeven zien wat hier allemaal gebeurt. De pijn en de vermoeidheid zijn hier duidelijk van de gezichten af te lezen. Hier wordt afgezien. Nog tien volle kilometers te gaan. En nog maar een paar uur effectieve wandeltijd op de klok.

In spanning wachten we om "onze" mensen. Dagmar hebben we gemist, die is hier al voorbij, maar er zijn er nog genoeg om op te wachten. Eenmaal in de menigte ontwaard worden ze luid toegejuichd. Altijd veroorzaakt dat een glimlach op de vermoeide gezichten. En dan is het alleen nog maar een kwestie van aandacht. Eten kunnen deze vermoeide helden bijna niet meer. Slapen en drinken des te beter. De ogen worden zonder moeite gesloten. De drank vloeit rijkelijk. Verdoven, verslappen en vergeten. Voeten worden gemasseerd, zoenen worden spontaan op wangen gedrukt en moed wordt ingesproken. Veel sneller dan door sommigen gehoopt is het alweer zeven uur en wordt iedereen verzocht het terrein te verlaten. Terwijl de dappere stappers hun opstartproblemen overwinnen en zij hun ene zere voet weer voor de andere gaan zetten rijden wij, gevolgd door forum-Belg-Bernard richting Wintam om daar de bus te parkeren. Met z'n vieren in Bernard's auto snellen we naar het centrum van Bornem. En alleen omdat Bernard zo vriendelijk is om ons alvast bij het station uit de auto te gooien om daarna in z'n eentje op zoek te gaan naar een parkeerplaats zijn we op tijd om Peter en Iwan te zien finishen.

100 km, finish in het centrum van Bornem

Het is 20 uur. En eenmaal in Bornem wordt het al snel duidelijk. Als je hier bent is het is eindelijk zover. Dan is het afgelopen! Voorbij! In de pocket! Klaar! Waren we nog maar net op tijd voor Peter en Iwan, nog niet iedereen is binnen. Dus wordt ook hier weer gewacht. Door sommigen zittend op een terras met een biertje. Door anderen aan de dranghekken om ook voor de laatste binnenkomers te applaudiseren en dit onvergetelijke finishmoment op de gevoelige plaat vast te leggen. Na een flink aantal emotionele finishfoto's en felicitaties vind ik dat ik zo onderhand ook wel een finishbiertje verdiend heb. En laat ik ook maar eens wat te eten halen. Want door al dat gevertroetel zijn we onszelf bijna vergeten. Onder het genot van het ene sterke verhaal na het andere eet ik Vlaamse Frieten en drink ik Palmpjes tot ik er bijkans bij neerval. Niet gek na bijna 40 uur zonder slaap! Maar het was het weer waard! We hebben weer genoten!

De ene na de andere vermoeide wandelaar begeeft zich richting zijn slaapplaats. En alleen dankzij Bernard bereiken wij zonder al te veel moeite onze Ezelboerderij in Wintam. Zonder hem hadden we de nacht waarschijnlijk op een bankje in Bornem moeten doorbrengen. Een taxibedrijf genaamd "Bornem taxi" moet zijn taxi's namelijk uit Antwerpen laten komen. Minstens twee uur zouden we daarop moeten wachten. Maar daartoe zijn we niet meer in staat! Bernard, nogmaals dank dat je voor ons de moeite genomen hebt vier maal die eindeloze rij kasseien te overbruggen. In ons tijdelijke verblijf wordt gedouched en worden onder het genot van alle drank die de vertoetel-activiteiten overleefd heeft nog meer sterke verhalen verteld. Totdat de ogen definitief dichtvallen en we onszelf naar de bedden slepen. Het is lang geleden dat we zo diep geslapen hebben. Moe, maar zeer zeker voldaan!

Monday, August 10, 2009

De actie "Laat je strikken voor het KWF!" van begin tot eind (2004 - 2009)


De actie “Laat je strikken voor het KWF” heeft ruim vier jaar geduurd, maar is nu definitief voorbij. Het was een actie die elke wandelaar opgevallen moet zijn. Een actie die elke wandelaar deed opvallen. Het was een fenomeen in wandelland. Vier jaar lang heb ik, samen met vele enthousiast geworden wandelvrienden, paarse schoenveters verkocht.

Al in 2004 liet ik mijn allereerste 4Daagsekilometers sponsoren voor KWF Kankerbestrijding. Familie, vrienden en collega’s gaven gul en na een glorieuze tocht over de Via Gladiola kon ik ruim 3500 euro overmaken op de rekening van deze nog steeds zo broodnodige organisatie.

Een jaar later wilde ik de portemonnees van de eerdere sponsors ontlasten en bedacht ik samen met wat wandelvriendinnetjes een SMS-actie die nog meer geld in het KWF laatje moest brengen. Op zoek naar een platform voor die actie stuitte ik op een wandelforum op internet: walkers4walkers.nl. Iedereen bood er spontaan aan de actie te steunen. En ondertussen deed ik mijn voordeel met de oneindige stroom aan tips en gezelligheid. Hier en daar ontmoette ik ‘forummers’ in levende lijve en al snel had ik naast een wandelverslaving ook een forumverslaving.”

Het forum bracht niet alleen gezelligheid. Het dreef mij ook tot fantastische sponsor- en wandelideeën. Voor ik het wist gaf ik me op voor deelname aan de Belgische Dodentocht (100 kilometer in 24 uur). En omdat ik vond dat waanzinnige wandelingen ook waanzinnige sponsorbedragen op moesten leveren, liet ik me sponsoren voor 1 euro per kilometer, wederom voor het KWF.

Maar omdat ik natuurlijk ook wel snapte dat niet iedereen zomaar 100 euro sponsorgeld geeft aan een onbekende bedacht ik iets waardoor ik tijdens trainingen mijn medewandelaars wat kleingeld afhandig zou kunnen maken. Ik ging schoenveters verkopen. Paarse veters waarop in het wit de naam van mijn website gedrukt werd: www.sunnywalks.nl.

De veterverkoop was vanaf dag één een succes. Tijdens de Bloesemtocht in 2006 verkocht ik, al wandelend, bijna 250 paar en stapte ik na afloop scheef lopend van het vele kleingeld de trein weer in. Trainingstocht na trainingstocht verkocht ik me suf. Het was overweldigend. Wandel- en forumvrienden boden aan om me te helpen bij de verkoop. Het geld voor ‘mijn’ goede doel stroomde binnen. Was ik eerst nog van plan de actie na het volbrengen van de Belgische monstertocht te laten eindigen, het gemak waarmee de veters zichzelf leken te verkopen deed me besluiten door te gaan. Keer op keer moest ik nieuwe voorraad bestellen. En keer op keer raakte ik net zo gemakkelijk ook weer door die voorraad heen.

De ‘paarse veter’ werd een fenomeen in wandelland. Ze werden gebruikt om sport- of wandelschoenen mee op te fleuren. Als extra paar voor in of aan de rugzak. Om cadeau te geven aan mensen die de 4Daagse gingen lopen of gelopen hadden. Iedereen die KWF Kankerbestrijding een warm hart toedraagt, kocht ze van me. En elke cent kwam geheel ten goede aan de bestrijding van die verschrikkelijke ziekte! Liep ik lokaal, nationaal of internationaal, overal sleepte ik de veters heen. Maar nergens ging de verkoop zo gemakkelijk als in ‘Nijmegen’. Met honderden tegelijk verwisselden ze van eigenaar.

Van de 1000 paar die ik in juli nog had, verkocht ik ruim 850 paar in en om Nijmegen. En nu, nog geen maand later, zijn ook die laatste 150 paar verkocht. Ik heb ze niet meer. Ik ben los, leeg, 't is op, over, voorbij. Het voelt wel een beetje gek, maar ik denk dat ik er wel aan wen. In totaal heb ik sinds 2006 tienduizend (!!) paar verhandeld. Een prachtig moment om te stoppen.

Voor iedereen die me in de afgelopen jaren geholpen heeft met de verkoop: Bedankt! Ik zou veel meer willen zeggen, maar er zijn te weinig superlatieven in de Nederlandse taal om te verwoorden hoe enorm dankbaar ik ben voor jullie hulp!

En voor iedereen die er nog over denkt om iets goeds voor anderen te doen: doe het! Goede dingen doen opent deuren waarvan je dacht dat ze altijd gesloten zouden blijven. Er gebeuren fantastische dingen en als je het goed doet hou je er hele bijzondere vriendschappen en andere contacten aan over. Bovendien krijg je er enorm veel energie van! Maar na vier jaar wandelen, regelen, organiseren en wat al niet meer voor het KWF is het mooi geweest. Het heeft meer dan 30.000 euro opgeleverd en daarop ben ik trotser dan ik ooit zal kunnen verwoorden. Maar zonder jullie hulp was het nooit zo'n mooi project geworden als het nu geweest is!

Veel vrolijke paarse wandelgroeten!
Sunny

PS Soms hoor ik verhalen over mensen die onder het mom van "een actie voor KWF" hun eigen portomonnee spekken. Soms krijg ik vragen van veter-kopers over hoe ze kunnen checken of hun centen wel echt bij KWF terecht komen. Vandaar dat ik het KWF gevraagd heb mijn actie ook op hun site te vermelden. En dat hebben ze maar wat graag gedaan.......

En mochten er dan nog steeds twijfelaars zijn...Zie hier de foto van de overhandiging van de eerste 17.500 euro aan meneer Ton Hanselaar, Algemeen Directeur van KWF Kankerbestrijding.