Kennedymars Sittard, 80 km
Tocht: Kennedymars
Plaats: Sittard
Datum: 22 maart 2008
Afstand: 80 km
Foto's: Klik hier om de foto's te bekijken
Film: Bekijk hier, heel kort, mijn binnenkomst op regionale zender L1
Alle in Nederland georganiseerde Kennedymarsen beginnen 's avonds om 2200 uur. Alle, op één na: die van Sittard. Die begint om 0500 uur 's morgens. En dat wilde ik wel eens proberen! Vooral omdat me tijdens de afgelopen 3 gelopen versies is opgevallen dat ik 's nachts altijd zo enorm aan het vechten ben tegen de slaap. Dat mijn lijf op alle fronten protesteert tegen het overslaan van de nacht. Dat het lopen in het donker me zwaar valt. Tijd voor een experiment dus. Een testje van tachtig kilometer...
Bart beloofde mee te gaan voor de verzorging en we besloten er een weekendje weg van te maken. Ik reserveerde de laatste kamer in Hotel Oranje, gelegen op 300 meter van de start. Door de Paasdrukte waren we wat lang onderweg, maar nog riant op tijd kwamen we aan in Sittard. De startkaart werd opgehaald in de Stadssporthal, een kopje thee werd gedronken met Syl, Carola en Maike (die in de sporthal sliepen) er werd nog een hapje gegeten in het hartje van de stad. Rond 2230 ging de wekker op 0400 uur en het licht uit.
Uitgerust, de voeten liefdevol ingetaped en voorzien van een onverwacht ontbijtje om half vijf 's morgens (wat een TOPservice van dat hotel!) begon ik aan mijn jaarlijkse "rondje om de kerk" van 80 kilometer. Ondanks dat de Piet Paulusma's van deze wereld erbarmelijk weer voorspelden gingen we droog van start. Helaas begon het een half uurtje later toch wat te regenen maar dat duurde gelukkig niet lang. Een klein beetje regen, TOP verzorging van m'n eigen vent en veel onderlinge gezelligheid. Ik had me ingesteld op het feit dat ik veel alleen zou lopen en een bomvolle Ipod bood genoeg afleiding. Bovendien werd hier en daar een een gezellig praatje aangeknoopt met een medewandelaar. Kortom, ik genoot!
Keurig op schema trof ik op de "Bart-rust" op 38 km niet alleen mijn papa en mama, (die speciaal voor mij helemaal naar Limburg waren komen rijden), maar ook het groepje van Bill, Syl, Ilonka, Angelique en Tina. Bij hen een gast die zonder ooit een stap gezet te hebben op zijn All Stars (lees: goedkope gympen zonder welke vorm van steun dan ook!) aan 80 km wandelen was begonnen. Bart gaf hem een slokkie van het een of ander en overmoedig zei ik "loop maar met mij mee, dan haal je het wel". Hij bleek Carlo te heten, uit Amsterdam te komen en hij vond dat hij met z'n 23 niet onder te kunnen doen voor een man van 77 die hij onderweg gesproken had. Hij moest en zou het redden. Tot de rust in Thorn liepen we samen, maar daar raakten we elkaar door een communicatiefoutje kwijt. Omdat hij vlak daarvoor z'n moeder al gebeld had met de mededeling dat ze zijn testament maar vast moest laten uitprinten dacht ik dat hij er in Thorn mee gestopt zou zijn. Bij elke rust werd me gevraagd waar ik "die Amsterdammer" gelaten had, maar ik had werkelijk waar geen idee.
Tot ik net na Maaseik (60 km), door Bart voorzien van een heerlijk windjack (wat was het KOUD ineens!) in het donker alleen lopend iemand mijn naam hoorde roepen. En daar kwam Carlo voorbij gejogd. Ongelooflijk! Hij had zich in Thorn even laten masseren en had daarna iemand gevonden met wie het NOG slechter ging dan met hemzelf. Hij had een poging gedaan de jongen te motiveren door te lopen. Stoere verhalen genoeg dus en samen bikkelden we naar de rust op 67. Daar konden we weer even binnen zitten, kregen we koffie van Tina en van Ed en werd er nog wat peptalk tegenaan gegooid. Daarna haalden we in nog geen anderhalf uur door naar de 73. We lagen nog steeds een uur voor op het "worst case scenario" schema in mijn achterzak, maar het feest in Nieuwstad was allang afgelopen.
Na een dramatisch verlopen laatste rust (geen muziek meer op het plein en veel gedoe om buiten-te-halen-bonnen, bier en toiletten) vroeg ik Carlo of hij die laatste anderhalf uur ook nog aankon. Ik wist al dat Bart ons tegemoet zou komen lopen, dus naar binnen zouden we hem wel krijgen. Hij zette z'n kiezen op elkaar en samen begonnen we aan de allerlaatste etappe. Door zijn ellende voelde ikzelf nauwelijks pijn of andere ongemakken. In een verder uitgestorven woonwijk kregen we van een volslagen onbekende warme hamburgers aangeboden, een schitterend gebaar, waar we niet over uitgepraat raakten.
Bart meldde zich al snel en sjouwde in een fors tempo voor ons uit. Ik kon hem bijhouden, maar Carlo raakte steeds verder achterop. Maar hij liet zich niet kennen en kwam keer op keer weer voorbij gejogd. Tot hij na het bord "Sittard" besloot het hele laatste stuk te gaan joggen. Dat ging bijna zo traag dat wij hem wandelend bij konden houden, maar ineens versnelde hij en zagen we dat 'ie een pijl miste. Nog net op tijd konden we hem terugfluiten. Maar toen verdween hij uit het zicht.
Fris als nooit tevoren (de verslaggever van de Regionale Omroep kon ons niet eens bijhouden) kwam ik om tien voor twaalf samen met Bart in de sporthal aan. Daar stond een heel peloton wandelvrienden te klappen, te juichen en finishbier aan te geven. Maar geen Carlo. Wat een hel, verdwaald op de laatste kilometers. Groot was dan ook de opluchting toen hij ruim 20 minuten later de finish over kwam lopen. Een schitterend moment. WAT een held!
De test was geslaagd. Het "overdag" lopen is me uitermate goed bevallen. Mijn biologische ritme is geen moment verstoord geweest. Jammer alleen dat ik dit alleen maar in Sittard kan doen. Want de eindeloze rechte wegen, het gebrek aan publiek en gezelligheid en het ontbreken van de "tassenservice" onderweg (gelukkig hadden wij Bart!) maakt dat ik van Sittard geen jaarlijks ritueel wil maken. Volgend jaar dus maar weer een andere. Dan maar weer 's nachts aan de bak. Dan weet ik in ieder geval weer niet wat me qua route te wachten staat.... Maar verder ben ik heel blij met een prima verlopen Kennedymars!!! En dat l*llige speldje gaat bij de verzameling!
Iedereen bedankt voor het lachen onderweg, en voor de eindeloze reeks SMSjes en telefoontjes! Het is elke keer weer fijn om steun te krijgen van mensen die exact weten wat je doormaakt!!!
Plaats: Sittard
Datum: 22 maart 2008
Afstand: 80 km
Foto's: Klik hier om de foto's te bekijken
Film: Bekijk hier, heel kort, mijn binnenkomst op regionale zender L1
Alle in Nederland georganiseerde Kennedymarsen beginnen 's avonds om 2200 uur. Alle, op één na: die van Sittard. Die begint om 0500 uur 's morgens. En dat wilde ik wel eens proberen! Vooral omdat me tijdens de afgelopen 3 gelopen versies is opgevallen dat ik 's nachts altijd zo enorm aan het vechten ben tegen de slaap. Dat mijn lijf op alle fronten protesteert tegen het overslaan van de nacht. Dat het lopen in het donker me zwaar valt. Tijd voor een experiment dus. Een testje van tachtig kilometer...
Bart beloofde mee te gaan voor de verzorging en we besloten er een weekendje weg van te maken. Ik reserveerde de laatste kamer in Hotel Oranje, gelegen op 300 meter van de start. Door de Paasdrukte waren we wat lang onderweg, maar nog riant op tijd kwamen we aan in Sittard. De startkaart werd opgehaald in de Stadssporthal, een kopje thee werd gedronken met Syl, Carola en Maike (die in de sporthal sliepen) er werd nog een hapje gegeten in het hartje van de stad. Rond 2230 ging de wekker op 0400 uur en het licht uit.
Uitgerust, de voeten liefdevol ingetaped en voorzien van een onverwacht ontbijtje om half vijf 's morgens (wat een TOPservice van dat hotel!) begon ik aan mijn jaarlijkse "rondje om de kerk" van 80 kilometer. Ondanks dat de Piet Paulusma's van deze wereld erbarmelijk weer voorspelden gingen we droog van start. Helaas begon het een half uurtje later toch wat te regenen maar dat duurde gelukkig niet lang. Een klein beetje regen, TOP verzorging van m'n eigen vent en veel onderlinge gezelligheid. Ik had me ingesteld op het feit dat ik veel alleen zou lopen en een bomvolle Ipod bood genoeg afleiding. Bovendien werd hier en daar een een gezellig praatje aangeknoopt met een medewandelaar. Kortom, ik genoot!
Keurig op schema trof ik op de "Bart-rust" op 38 km niet alleen mijn papa en mama, (die speciaal voor mij helemaal naar Limburg waren komen rijden), maar ook het groepje van Bill, Syl, Ilonka, Angelique en Tina. Bij hen een gast die zonder ooit een stap gezet te hebben op zijn All Stars (lees: goedkope gympen zonder welke vorm van steun dan ook!) aan 80 km wandelen was begonnen. Bart gaf hem een slokkie van het een of ander en overmoedig zei ik "loop maar met mij mee, dan haal je het wel". Hij bleek Carlo te heten, uit Amsterdam te komen en hij vond dat hij met z'n 23 niet onder te kunnen doen voor een man van 77 die hij onderweg gesproken had. Hij moest en zou het redden. Tot de rust in Thorn liepen we samen, maar daar raakten we elkaar door een communicatiefoutje kwijt. Omdat hij vlak daarvoor z'n moeder al gebeld had met de mededeling dat ze zijn testament maar vast moest laten uitprinten dacht ik dat hij er in Thorn mee gestopt zou zijn. Bij elke rust werd me gevraagd waar ik "die Amsterdammer" gelaten had, maar ik had werkelijk waar geen idee.
Tot ik net na Maaseik (60 km), door Bart voorzien van een heerlijk windjack (wat was het KOUD ineens!) in het donker alleen lopend iemand mijn naam hoorde roepen. En daar kwam Carlo voorbij gejogd. Ongelooflijk! Hij had zich in Thorn even laten masseren en had daarna iemand gevonden met wie het NOG slechter ging dan met hemzelf. Hij had een poging gedaan de jongen te motiveren door te lopen. Stoere verhalen genoeg dus en samen bikkelden we naar de rust op 67. Daar konden we weer even binnen zitten, kregen we koffie van Tina en van Ed en werd er nog wat peptalk tegenaan gegooid. Daarna haalden we in nog geen anderhalf uur door naar de 73. We lagen nog steeds een uur voor op het "worst case scenario" schema in mijn achterzak, maar het feest in Nieuwstad was allang afgelopen.
Na een dramatisch verlopen laatste rust (geen muziek meer op het plein en veel gedoe om buiten-te-halen-bonnen, bier en toiletten) vroeg ik Carlo of hij die laatste anderhalf uur ook nog aankon. Ik wist al dat Bart ons tegemoet zou komen lopen, dus naar binnen zouden we hem wel krijgen. Hij zette z'n kiezen op elkaar en samen begonnen we aan de allerlaatste etappe. Door zijn ellende voelde ikzelf nauwelijks pijn of andere ongemakken. In een verder uitgestorven woonwijk kregen we van een volslagen onbekende warme hamburgers aangeboden, een schitterend gebaar, waar we niet over uitgepraat raakten.
Bart meldde zich al snel en sjouwde in een fors tempo voor ons uit. Ik kon hem bijhouden, maar Carlo raakte steeds verder achterop. Maar hij liet zich niet kennen en kwam keer op keer weer voorbij gejogd. Tot hij na het bord "Sittard" besloot het hele laatste stuk te gaan joggen. Dat ging bijna zo traag dat wij hem wandelend bij konden houden, maar ineens versnelde hij en zagen we dat 'ie een pijl miste. Nog net op tijd konden we hem terugfluiten. Maar toen verdween hij uit het zicht.
Fris als nooit tevoren (de verslaggever van de Regionale Omroep kon ons niet eens bijhouden) kwam ik om tien voor twaalf samen met Bart in de sporthal aan. Daar stond een heel peloton wandelvrienden te klappen, te juichen en finishbier aan te geven. Maar geen Carlo. Wat een hel, verdwaald op de laatste kilometers. Groot was dan ook de opluchting toen hij ruim 20 minuten later de finish over kwam lopen. Een schitterend moment. WAT een held!
De test was geslaagd. Het "overdag" lopen is me uitermate goed bevallen. Mijn biologische ritme is geen moment verstoord geweest. Jammer alleen dat ik dit alleen maar in Sittard kan doen. Want de eindeloze rechte wegen, het gebrek aan publiek en gezelligheid en het ontbreken van de "tassenservice" onderweg (gelukkig hadden wij Bart!) maakt dat ik van Sittard geen jaarlijks ritueel wil maken. Volgend jaar dus maar weer een andere. Dan maar weer 's nachts aan de bak. Dan weet ik in ieder geval weer niet wat me qua route te wachten staat.... Maar verder ben ik heel blij met een prima verlopen Kennedymars!!! En dat l*llige speldje gaat bij de verzameling!
Iedereen bedankt voor het lachen onderweg, en voor de eindeloze reeks SMSjes en telefoontjes! Het is elke keer weer fijn om steun te krijgen van mensen die exact weten wat je doormaakt!!!
posted by Sunny @ 9:03 PM
1 comments
