Tocht: Dodentocht
Plaats: Bornem (Belgie)
Datum: 8-9 augustus 2008
Afstand: 100 km
verzorging in 24 uur
Foto's: Klik
hier om de foto's te bekijken
De start in het Centrum van Bornem:
Na een paar dagen genieten in het Belgische Gent vertrekken Bart en ik op vrijdag 08-08-08 rond het middaguur in noordelijke richting. Het stadscentrum van Bornem wordt voorgeprogrammeerd in de TomTom. Een klein half uur later al ploffen we neer op een terras ter plaatse. Het regent, maar de voorspellingen voor de komende 24 uur zijn gelukkig een stuk gunstiger. Vol verwachting eten en drinken we wat en ontwaren we steeds meer wandelvrienden in de zenuwachtige menigte op het plein. De DoTo-shop wordt leeggekocht en tasjes voor onderweg worden ingeleverd. Rond acht uur is de groep niet meer te houden, ze vertrekken richting start. Bart, Ben, Bernard, Chris, Els, Maaike, Maarten, Sander, Yorick en ikzelf begeven ons richting de Boomstraat. De brede, met dranghekken afgezette straat in het centrum van Bornem waar onze helden over ongeveer 24 uur weer zullen moeten finishen. Maar eerst zwaaien we ze hier uit...
14 km, doorkomst door het Centrum van Bornem:
Nadat iedereen is uitgezwaaid kan het wachten beginnen. We ploffen neer op een terras in het centrum van Bornem waar we eerst maar eens koffie bestellen. Ook voor ons geldt tenslotte dat we de komende 24 uur wakker moeten blijven. We wachten en wachten, maar eerder dan de koffie arriveert komen de eerste hardlopers en rolstoelers dit 14 km punt alweer voorbij. Tussen 11 en 12 wordt het ineens druk met bekenden. Zwaaien, klappen, juichen, kletsen, zitten. Het kan allemaal. Als Bosso traditioneel als laatste het terras verlaat vertrekken we richting de Achterweidestraat waar door slim SMS contact vooraf al onze auto's geparkeerd staan.
Alle vertroetelspullenboel wordt over drie auto's verdeeld en vervolgens worden de TomToms gesynchroniseerd. Naar de E. de Blockstraat in Wintam op ongeveer 25 km alstublieft! Maar na slechts een kwartiertje rijden blijkt al dat het een onbegonnen zaak is. Wegversperringen, politie-afzettingen en omleidingen. Er is geen doorkomen aan. Per SMS wordt besloten een post verder op te zoeken. Het wordt de Kloosterstraat in Ruisbroek op ongeveer 30 km. Gelukkig wordt die zonder al teveel problemen bereikt. Het inrichten van onze vertroetelpost kan beginnen. We slepen met stoelen, jerrycans, gasflessen, kooktoestellen en eten en drinken voor een half weeshuis. Maar net als we min of meer geinstalleerd zijn gaat Maarten op verkenning. Volgens hem is er 50 meter verderop een veel beter plekje...
30 km, Ruisbroek
Pas als zowel Els als Sander bevestigen dat ze Maarten toch wel gelijk moeten geven besluiten we te verkassen. Tegen een stroom wandelaars in zeulen we ons hele hebben en houwen naar een prachtige plek met uitzicht. We kunnen de wandelaars perfect zien aankomen, maar door het gele licht van de straatlantaarns is het nog best lastig herkenningspunten te vinden. Alle kleren zijn door het licht geel of bruin. Alle haarkleuren vervagen. Toch duurt het niet lang voor ik Arjan herken. Na hem volgen er nog vele anderen. Iedereen ploft dankbaar neer op de klaarstaande stoelen en laat zich verwennen met koffie, thee, soep een gekookt eitje of zelfs een in Grand Marnier geflambeerd appeltje. Niets is ons te gek!
Maar helaas zijn er ook al wat minder leuke momenten. Danyell gaat niet in een stoel zitten, maar duikt een donkere garage in daar plat liggend haar enorme maagpijnen tegen te gaan. En Barthuz moet concluderen dat zijn tijdens de Vierdaagse opgelopen spierblessure toch echt nog niet over is. Teleurgesteld moet hij besluiten de tocht vroegtijdig te beeindigen. In stilte treuren we met hem mee...
50 km, Steenhuffel 
Nadat alle spullen weer in de auto's gepropt zijn stellen we onze navigatie-vrienden-voor-het-leven in op de Leireken in Steenhuffel. Dat zou de laatste straat voor de Palm brouwerij zijn. De rit erheen verloopt niet helemaal vlekkeloos, maar uiteindelijk vinden we een briljant plekje letterlijk op de helft van het parcours. Het 50 km bord staat daar in volle glorie duidelijk het bewijs van te zijn. Het is inmiddels 4 uur 's nachts en daardoor moeten we in het donker onze vertroetelpost inrichten. Wel met veel minder gesjouw dit keer, want de auto's staan op de stoep geparkeerd. Een half uurtje later zijn we er klaar voor. Laat maar komen die bikkels!
Al wachtend op onze helden proberen we wat wandelaars te vermaken met onze mini-megafoon. Jochem Meyjer zingt de wandelaars in sneltreinvaart toe dat ze toch vooral
wakker moeten worden. En ook Ole Ole Ole Ole, we are the Champions zorgt voor een enkele glimlach op de gezichten van de Belgische stappers. We trekken zelfs zoveel aandacht dat er een Belgische filmploeg stopt om opnamen van ons te maken voor het Belgische Journaal van vanmiddag. Helaas gaan de unieke beelden verloren tijdens het knippen en plakken van het item.
Na eerst wat onbekend talent van onze vertroetelstoelen gebruik te hebben laten maken, druppelen de eerste snelle wandelvrienden onze post binnen. Rick, Jannes en Ronald laten zich de vers gekookte macaroni goed smaken. Henk besluit door te lopen omdat hij een toptijd verwacht te kunnen lopen. De zon is inmiddels opgekomen en dan zit plotseling ons hele stulpje weer vol vermoeide stappers. We sjouwen met eten, drinken en snoeperij. We knuffelen, informeren naar de staat van de voeten en spreken een bemoedigend woord. Vooral nodig voor Danyell die er inmiddels uitziet alsof ze de tocht al volbracht heeft. Toch zet ze al haar lichamelijke ongemakken opzij en besluit door te zetten. Wat zijn we trots! Wat vinden we haar dapper! We maken foto's als bewijs dat iedereen op de helft is en verzekeren hen dat het vanaf nu alleen maar minder wordt. Rond half negen is iedereen die we kennen voorbij en besluiten we naar het volgende punt te vertrekken.
75 km, Lippelo 
Op zoek naar het gouden plekje op het grasveldje in Lippelo waar we vorig jaar zaten stuiten we op paaltjes die de weg afsluiten. Even twijfelen we of we verder moeten zoeken, maar al om ons heen kijkend besluiten we dat dit eigenlijk ook wel een mooi stekkie is. Lekker in de schaduw, want inmiddels is het toch al behoorlijk warm geworden. Even uit de zon te kunnen zijn zal een vermoeid wandelaar deugd doen. Goed gedacht, want een paar uur later, na wederom veel meligheid, lang wachten, een hazenslaapje, snoepjes en koekjes uitedelen aan alles en iedereen en een na aantal snelle Jelles vertroeteld te hebben stort Janne zich al huilend in een van onze stoelen. Nee ze heeft geen pijn aan haar voeten, nee ze denkt niet aan opgeven, maar mijn hemel wat heeft ze het warm! En dat verdomde parcours biedt nauwelijks schaduw of een zuchtje wind. Het is dus afzien geblazen. Maar dat is 75 kilometer te voet afleggen natuurlijk sowieso. De tranen worden gedroogd, het vochtgehalte weer op peil gebracht, de magen gevuld en hier en daar worden zelfs voeten gemasseerd. Vooral bij de ervaren Kennedymarsers zie je het besef nu toeslaan. Normaal heb je op dit punt nog maar een uurtje te gaan. Nu moet er nog een volle 25 kilometer weggetrapt worden. Het "wandelen met je hoofd" is nu definitief begonnen! We beloven dat we er op 90 kilometer weer zullen zijn voor ze en hopen dat dat voldoende mentale steun zal geven. Maar de tijd begint te dringen...
90 km, St. Amands
Op naar de Sportlaan in St. Amands. Zonder Maarten dit keer, want die loopt met de grootste club mee naar het punt waar wij nu naartoe rijden. Bij de Sporthal hoeven we geen plekje meer in te richten weten we uit ervaring. Hier staan stoelen en is voldoende gras om op neer te ploffen. Bovendien wil bijna niemand hier nog zitten, maar heeft liggen de voorkeur. Dus trekken we alles wat we nog aan eten en drinken over hebben uit de auto's en zoeken een plekje in de schaduw. Het wachten is wederom begonnen. We doen hier en daar even de ogen dicht om wat ontbrekende slaap in te halen. En om misschien maar niet te hoeven zien wat hier allemaal gebeurt. De pijn en de vermoeidheid is hier duidelijk van de gezichten af te lezen. Hier wordt afgezien. Nog tien volle kilometers te gaan. En nog maar een paar uur effectieve wandeltijd op de klok.
In spanning wachten we om "onze" mensen. De echte snellerds hebben we hier helaas al gemist, maar er zijn er nog genoeg om op te wachten. Eenmaal in de menigte ontwaard worden ze luid toegejuichd. Altijd veroorzaakt dat een glimlach op de vermoeide gezichten. Wilma krijgt er zelfs zoveel energie van dat ze ons rennend op ons afkomt. En dan is het alleen nog maar een kwestie van aandacht. Eten kunnen deze vermoeide helden bijna niet meer. Drinken des te beter. De drank vloeit rijkelijk. Verdoven, verslappen en vergeten. Voeten worden gemasseerd, zoenen worden spontaan op wangen gedrukt en moed wordt ingesproken. Maar dan is het half zeven en wordt iedereen verzocht het terrein te verlaten. Maaike kondigt aan de laatste tien loodzware kilometers mee te lopen. Het plan wordt met gejuich ontvangen. En terwijl zij hun ene zere voet weer voor de andere gaan zetten rijden wij richting het Centrum van Bornem waar we wederom stuien op wegversperringen, politie-afzettingen en omleidingen. Uiteindelijk besluiten we de auto maar ergens neer te zetten, de tassen uit te pakken en ons bepakt en bezakt lopend richting finish te begeven.
100 km, finish in het centrum van Bornem
Het is 20 uur. En eenmaal in Bornem wordt het al snel duidelijk. Het is eindelijk zover. Het is afgelopen! Voorbij! In de pocket! Klaar! Eenmaal in Bornem worden we direct verwelkomd door vertroetelden die de medaille al fier op de borst gespeld hebben. Er wordt gezoend, bedankt, bewonderd en hier en daar wordt een traantje weggepinkt. Maar nog niet iedereen is binnen. Dus wordt ook hier weer gewacht. Door sommigen zittend op een terras met patatten en een biertje. Door anderen aan de dranghekken om ook voor de laatste binnenkomers te applaudiseren. En door mezelf met het fototoestel in de aanslag in de finishtent. Op een plekje waar iedereen wordt weggestuurd, maar waar ik op wonderbaarlijke wijze steeds maar mag blijven staan. Na een flink aantal emotionele finishfoto's en felicitaties gebeurt waar ik al voor vreesde. De batterij van mijn fototoestel is leeg en het is gedaan met het maken van deze belangrijke herinneringen. Maar gelukkig komt precies op dat moment Danyell binnen. Met haar toestel maak ik eerst een finishfoto van haarzelf om het toestel vervolgens bij me te houden voor iedereen die nog moet komen. Tot ruim kwart over negen sta ik als een soort Joop van Tellingen plaatjes te schieten. Maar dan vind ik dat het ook voor mij tijd is om aan het finishbier te gaan. Onder het genot van het ene sterke verhaal na het andere drink ik Palmpjes tot ik er bijkans bij neerval. Niet gek na 40 uur zonder slaap! Maar het was het waard! We hebben genoten! Rond twaalven slepen we onszelf terug naar de auto. Maup wordt zelfs nog op ons lege bagagekarretje naar de camping vervoerd. En dan is het echt afgelopen. De ogen kunnen dicht. We hebben het verdiend...
