Tocht: 80 van de Langstraat
Plaats: Waalwijk
Datum: 14 september 2008
Afstand: 11 km vd 80 ;-)
Foto's: Klik
hier om de foto's te bekijken
Hoewel ik slechts de laatste 11 km meegelopen heb voel ik me vandaag alsof het er tachtig waren. Ik ben duf, futloos en moe. Maar wat was ik blij dat ik erbij was! Ik had Bart al de hele week de kop gek gezeurd om een goed logistiek plan. Wel nodig, want een van zijn dochters was zaterdag jarig en daarbij kon papa natuurlijk niet ontbreken. Gelukkig vond Lisa haar hockey belangrijker dan een saaie verjaardag en kon papa zaterdagavond mooi richting Almere komen. En daar werd de wekker al snel op half zeven gezet. Let wel, da’s een half uur eerder dan ik doordeweeks op moet staan! En dat op zondagmorgen… pffffff! Maar ondanks dat achterlijke tijdstip stond ik fris en fruitig op, want Kennedymarsers die debuteren, daar moet je natuurlijk bij zijn als wandelvriendinnetje!
Het plan was om om 7 uur weg te rijden, maar doordat er toch echt nog even ontbeten moest worden werd het kwart over 7. En toen moest er ook nog getankt worden. We dachten tijd genoeg te hebben, maar SMSjes over hoe ver het “clubje van Bill” al was deden ons toch nog even wat extra gas geven. Maar goed ook, want we waren de auto net 2 minuten uit toen het hele zooitje al aan kwam lopen. De verraste gezichten waren onbetaalbaar! (En zag ik het nou goed, ging bij Nollie inene de zonnenbril op?!? ;-))
Eigenlijk mochten supporters de sporthal niet in ”wegens drukte”, maar na een korte blik in de sporthal werd uiteindelijk toch maar besloten dat we deze bikkels naar binnen mochten vergezellen. De hele zaal was al leeg! Soms heeft achteraan lopen ook voordelen voor andere mensen dan wandelaars alleen! :D
Toen de schoenen na een half uurtje weer aan gingen en de bikkels dapper verder zwoegden gaven wij even gas richting het 70-km punt om heel misschien nog even een glimp van Marc op te kunnen vangen. Al snel bleek dat we te laat waren en toen zijn we maar naar dat ”gezellige kroegje” op 65 gereden. Vorig jaar toen ik zelf liep vond ik het er persoonlijk een stuk minder gezellig, maar nu bleek dat het echt een heel mooi punt was om op wandelaars te wachten. Terras, zon, bier, koffie en toiletten bij de hand. Wat wil een supporter nog meer. Al snel kwamen
GGGers met Janne en Maike in zicht. Niet lang daarna volgden Trudy, Carola en Berend. Ook Aartje en Ilonka meldden zich. Er werd gerust, gegeten, gedronken en uitgepuft. Hier en daar kwam er een stoer verhaal en een biertje voorbij, maar al snel volgde het vertrek. Nog vijftien kilometer voor de boeg. Voor ons begon het wachten weer. Bij elk roze shirtje of rijzige gestalte werd verheugd ”daar komen ze volgens mij aan” geroepen. Maar uiteindelijk herkende ik het cluppie aan Bill die als een soort Moeder de Gans zijn kuikens naar de rust bracht.
Zitten, uitpuffen, blaren bekijken, voeten luchten, chips eten en de inhoud van een zakflesje in de cola gieten, het gebeurde allemaal! Maar ondanks dat er vannacht niet geslapen was en er reeds 65 km in de benen zat werd er vooral nog steeds gelachen! En kwam er iemand voorbij gestrompeld dan hoorde je ratels, fluitjes, applaus en een opgeluch ”gelukkig, ze lopen nog!”. Toen iedereen zich weer klaar maakte voor vertrek hield ik me groot. Ik wilde dolgraag meelopen, maar deed net alsof ik het niet zou doen. “Tot bij de finish” riepen we stoer. Maar onderweg daarheen vroeg ik Bart of hij het vervelend zou vinden om alleen naar de finish te moeten. Geen probleem natuurlijk (die man vind werkelijk alles prima, wat ik ook verzin!) en vlak voor de laatste tassenrust haalde ik m’n wandelschoenen uit de kofferbak en was het wachten op de komst van onze helden. Maaike bleek nog snel van begrip! ”Ze heeft haar wandelschoenen aan” was het eerste wat ze uitriep toen ze ons op een bankje zag zitten. ;-)
De rust werd al snel bereikt en terwijl iedereen deed wat hij moest doen probeerde ik ervoor te zorgen dat iedereen gevoed en gelaafd aan de laatste 11 km kon beginnen. Ik wist wat er nog komen zou. De laatste tien van een Kennedymars is heel wat anders dan een ”lousy” tien kilometer vanuit standje uitgerust. Daar gingen we weer. Wachtend op elk flintertje aandacht van welk publiek dan ook. De meesten zaten een beetje appelig voor zich uit te kijken, maar door ratels en fluitjes werden ze meestal wel even wakker geschud. Helaas volgden er nog veel lange stukken rechtdoor waardoor het leek alsof er maar geen einde aan de route kwam.
Uiteindelijk werd dan toch het ”nog maar 5 km” bordje bereikt en werd democratisch besloten de laatste rust voorbij te lopen (Lees: Bill zegt ”doorlopen, we zijn er bijna”. ;-)) Niet veel later doemde Bart op bij het blauwe bord met de L, op de kruising met stoplichten waar links een kroeg was en we rechtsaf moesten (euh oh ja, daar!). Hier en daar werd nog wat pre-finishbier gescoord van lief publiek. Maar vooral werd er veel herrie gemaakt. De fluitjes en ratels stonden niet meer stil. Aandacht voor de prestatie werd afgedwongen. Applaus en felicitaties werden dankbaar in ontvangst genomen. Vlak voor de rode loper besloten Bart en ik ze alleen te laten. Hier hadden wij geen recht op. Dit moment was voor hen alleen! Trots staarde ik naar de ruggen van mijn helden op de rode loper! Wat een bikkels!
Daarna was het zitten, uitpuffen, felciteren, medailles bewonderen, foto’s maken, blaren bewonderen en stoere verhalen aanhoren geblazen. Nog een biertje hier en daar en een incidentele bitterbal. Langzaam zagen we de vermoeide gezichten witjes wegtrekken. Kom we gaan, dan kunnen ze slapen!
