Nijmeegse Vierdaagse Dag 2, 40 km

Als ik 's morgens m'n schoenen probeer aan te trekken springen de tranen me al in de ogen van de pijn. De twijfel slaat toe. Als dit de laatste dag zou zijn was er niets aan de hand, maar ik moet nog 120 km met deze voeten. Huilend overweeg ik de strijd te staken, maar Nollie haalt me over het in ieder geval een stukje te gaan proberen. Ze brouwt een fijn ontbijtje van Brufen600 in elkaar en ik zet m'n kiezen op elkaar. Tenslotte ben ik vandaag jarig (heel gek, maar ik ben sinds een paar jaar altijd op de woensdag van de Vierdaagse jarig!) en wacht in Wijchen mama's overheerlijke appeltaart op me. Inger en Nollie doen nog een poging om me op te vrolijken met een confetti-pistool. Het maakt me wel aan het lachen, maar alleen omdat het ding niet naar behoren werkt.

Extreem langzaam gaan we van start, maar Nollie's plan slaagt. Ik loop door de pijn heen en we slagen erin de eerste koffiestop in de Hatert te bereiken. Een scheutje zwarte "koffiemelk" van Bill helpt me naar de volgende post bij Rinus en Marijke. Van daaruit stoten we in één schroeiende streep door naar de soep en de appeltaart in Wijchen. Het grote Gilles-de-la-Tourette-lied krijgt vandaag bizar veel nieuwe coupletten, maar bij zulke extreme pijnen is dit allemaal geoorloofd. Schelden helpt, evenals ranzige liedjes verzinnen. We zullen wel moeten, want als we vanmiddag in Beuningen geen ranzig liedje voor tante Wilma verzonnen hebben krijgen we geen aardbeien met suiker...

Van de soep en appeltaart bij papa en mama lopen we door naar de kopjes thee met extra veel suiker bij Babs. Vocht, suiker, zout, het is allemaal weer nodig vandaag, want wederom is het verdomde warm. Babs blijkt een extreem goede verzorgster, ze zegt geen dingen die we niet willen horen, staat nergens van te kijken en doet alles wat we vragen. Ze geeft ons precies dat wat we op dit moment zo hard nodig hebben! Aandacht! Ze lapt ons zover op dat we aan de lange etappe naar Beuningen kunnen beginnen. Op naar tante Wilma!

Op weg naar Beuningen is er wederom een controlepunt waar we niet gecontroleerd worden. De scan-apparatuur schijnt niet bestand te zijn tegen deze extreme weersomstandigheden. Men vertelt ons dat we de rest van de dag ook geen controle meer zullen krijgen. Even overwegen we een taxi naar de Wedren te nemen, maar we zetten toch onze kiezen op elkaar en vervolgen onze weg. De proef-Via-Gladiola, het ijsje onderweg, de glimlach van Wilma als ze ons aan ziet komen en de daverende lach als we ons ranzige liedje voor haar zingen. Het is het waard geweest. We zijn klaar voor onze tocht naar het Waterkwartier.

De route van Beuningen naar Weurt is iets verlegd en het voorheen ellenlange stuk op de van Heemstraweg lijkt daardoor enorm te zijn ingekort. Goed voor de mentale motivatie. Voor we het weten arriveren we dan ook in het Waterkwartier. Het publiek sleept ons er doorheen. We slaan zelfs de traditionele rust in Café de Voorstad over om ons maar zo snel mogelijk in het feestgedruis van Roze Woensdag te kunnen begeven. De Waalkade wordt elk jaar ietsje leuker en vlak nadat we die ellendige helling richting het centrum bedwongen hebben (waar we overigens alsnog een scan controle kregen!) trekken we al onze roze accesoires van de tas. Volledig in hysterisch roze leggen we de laatste meters van vandaag af. De hele Nijmeegse homo-gemeenschap gaat uit z'n plaat. Het zit erop.

Ruim op tijd zijn we binnen, maar als ik eenmaal zit en m'n schoenen uit doe kan ik niet anders dan janken. Wat doet dit ongelooflijk veel pijn! De halve Wedren jankt inmiddels met me mee als Bill aanbiedt deze open wonden te verzorgen. Met veel geduld en samen met Bart tapet hij mijn hakken in. Bart rechts, Bill links. Maaike komt bij me zitten kletsen ter afleiding en voor me staan zowel Bart's traumatrommel met snoepjes als een fles Heemskerker Ezeltje (lees: alcohol!) voor de eventuele verdoving. Op m'n sokken verlaat ik het terrein terwijl Bart en Bill aan de volgende patient beginnen....

Klik hier om de foto's te bekijken.