Dodentocht, Bornem (Belgie), 100 km verzorging

Tocht: Dodentocht
Plaats: Bornem (Belgie)
Datum: 14-15 augustus 2009
Afstand: 100 km verzorging in 24 uur
Foto's: Klik hier om de foto's te bekijken

De Doto-Camping

In tegenstelling tot voorgaande jaren ga ik dit jaar al op donderdag naar Bornem. Via een prachtig logistiek plan komt Maaike me in Amsterdam op m'n werk ophalen. Van daaruit scheuren we in één schroeiende streep al kletsend naar Breda om Inger op te pikken. En na een snelle pitstop bij de Mac gaan we gedrieeen de grens over richting wat dit weekend het wandelhart van Belgie zal zijn: Bornem. Bart en Nollie zijn al op woensdag op de beruchte DoTo-camping gearriveerd. Dat komt mooi uit, want zo konden zij mooi de tent opzetten en mijn bedje vast spreiden. En gespreid is het. Alleen heeft Nollie na een extreem koude nacht ook "mijn" dekbed ingepikt. Nou ja, we zullen later wel zien hoe we dat dan weer oplossen.

In recordtempo zetten Inger en Maaike hun tent op. In de tussentijd geniet ik alvast, in het zonnetje zittend, van het gezelschap van Maud, Maup, Ben, Cor, Guus, Nollie, Bart en wat Bornemse Triples. Zo is kamperen geen straf. De vertroetel-boodschappen zijn reeds gedaan, dus we hebben tijd genoeg om er een gezellig avondje van te maken. En dat is op de DoTo-camping geen probleem. De adrenaline en het testosteron vliegen je hier om de oren. De scouts van Kadee lopen over van enthousiasme. De hamburgers met Vlaamse frieten en Belgische mayo smaken prima en aan de voorraad bier lijkt geen einde te komen. Het is zo gezellig dat we op een gegeven moment in vloeiend Duits kennismaken met de een groep van vijf stoere Duitse gasten die we de rest van die weekend stuk voor stuk zullen aanspreken met "Gunter". Je had erbij moeten zijn....

Dodentocht, de start

Ondanks de hoeveelheid genuttigde alcohol is de nacht in de tent extreem koud. Van slapen is dus nauwelijks sprake en al vroeg ben ik de tent weer uit. Laat ik maar eens checken of Maaike en Inger al wakker zijn. Langzaamaan ontwaakt de camping en met veel gezucht en gesteun begeven we ons naar het "Buffet" voor het langverwachte wentelteven-ontbijt. Lekker veel thee erbij om de nadorst te verdrijven en dan maar weer doen wat je op zo'n camping doet. Mooi zitten, dom kijken, slap lullen en veel, heel veel koffie drinken. Tot het toch echt tijd wordt om maar eens in het centrum van Bornem te kijken wat daar allemaal gebeurt. Om de DoTo-shop eens te zien als nog niet alles is uitverkocht. Om te lunchen en nog meer koffie te drinken. Om ook hier de spanning in de lucht te voelen hangen. Hier gaan over niet al te lange tijd stoere dingen gebeuren! De rij voor de inschrijving is echter zo lang dat we besluiten weer terug te slenteren naar de camping en pas na het eten terug te komen.

En weer is het een waar feest van ultiem nietsdoen. Beetje slapen, beetje hangen, beetje kijken hoe andere mensen hun vouwwagen uitklappen of tent opzetten. Ontvangstcomiteetje spelen voor Marc Link, Iwan, Ilona, Maarten en Maxime. Tot het dan toch echt tijd is om een goed bord spaghetti naar binnen te duwen en de wandelspullen bijeen te rapen. Op naar het centrum!

Helaas voor de stappers onder ons is de rij bij de inschrijving zo mogelijk nog langer dan vanmiddag. Maar nu zit er niets anders meer op dan erin te gaan staan. Ik vermaak me ondertussen op het terras met een ongekend aantal bekenden. De spanning staat op alle gezichten te lezen. Ik maak een rondje "voor" foto's en voor ik het weet staat iedereen op om zich naar de start te begeven. Het is al negen uur geweest, maar de ervaring leert dat het bij de start nu toch zo druk is dat dat kwartiertje "te laat" komen niet uitmaakt. Van tempo lopen is voorlopig toch nog geen sprake. Desalniettemin: Het gaat beginnen!

15 km, Doorkomst in Bornem

Samen met Bart, Maarten en Maxime blijf ik achter op een terras in Bornem. Bosso besluit van het moment gebruikt te maken om nog even een paar uurtjes slaap te pakken. Binnen niet al te lange tijd meldt ook onze forum-Belg Kurt/Bernard zich aan ons tafeltje en wat later volgt ook zijn zus. We zullen hier blijven wachten op de eerste doorkomst door Bornem over 15 km. Het wachten is begonnen. Nog geen vijf kwartier laten komen de eerste handbikes en hardlopers alweer voorbij gesprint. We moedigen ze aan met onze fluitjes, klaphandjes en ratel. Aan de blikken zie je dat de Belgen om ons heen ons maar rare 'Ollanders vinden. Maar het kan ons niet schelen. Ons gejuich tovert regelmatig een glimlach op de gezichten van de lopers en stappers. En daar is het ons om te doen! Het is rond half één als ons hele clubje voorbij is. Op naar de auto en de Busso om ons naar ons eerste vertroetelpunt te begeven!

33,1 km, Kalfort

We richten de TomTom op het prachtige pleintje waar we vorig jaar stonden. Maar hoe dichter we bij onze bestemming komen, hoe duidelijker het wordt dat we overal heen rijden, maar niet naar "ons" pleintje. Na wat omwegen en wat gevraag hier en daar krijgen we toegang tot het trottoir langs het parcours. Niet wat we bedacht hadden, maar ook een prima plek.

Het inrichten van onze vertroetelpost kan beginnen. We slepen met stoelen, veldbedjes en dekbedden. De Busso blijkt een zee aan ruimte te beschikken en Bosso tovert moeiteloos een gasstel tevoorschijn. Maar dat is nog niets vergeleken bij wat Bart met z'n auto gedaan heeft. Via een ingenieus systeem bouwt hij zijn achterbak binnen twee seconden om tot mobiele keuken. Briljant! Er worden pannenkoeken gebakken, er wordt water aan de kook gebracht, er wordt zalmsalade gefabriceerd en op toastjes gesmeerd, er wordt koffie gezet, en de eieren, spek en boterhammen staan gereed voor een nachtelijk ontbijtje. Laat de wandelaars maar komen!

Omdat onze immense rij stoelen er zo uitnodigend bij staat gaan ploffen veel wandelaars er ongevraagd op neer. Geen probleem. Indien nodig geven we ze nog een dekentje en een bemoedigend woord ook. Vooralsnog is er toch niemand van onze club in zicht. Wel verbazen we ons over hoe slecht veel wandelaars er hier al bij lopen. En hoeveel mensen ons vragen waar de "opgevers" zich moeten melden. Op krap een derde van de af te leggen afstand wordt er al serieus gestopt. Dat kan niet anders dan slechte voorbereiding zijn. Maar zo niet bij onze toppers. Vanaf kwart over drie meldt de een na de ander zich in ons stulpje. Iedereen wordt vertroeteld. Met dekentjes, koffie, thee, pannenkoeken, gebakken eieren met spek en een bemoedigend woord. Het loopt tegen vijven als de laatste wandelaars onze post verlaten. Tijd om de hele boel weer bij elkaar te pakken en te verkassen naar het 50 km punt.

48 km, Steenhuffel

Wederom stelt de TomTom ons teleur. We rijden via een vreemde route naar Steenhuffel en komen uit op een punt waar de wandelaars de Palm al voorbij zijn. Na wat heen en weer gecross vinden we uiteindelijk toch weer ons plekje van vorig jaar, maar het 50 km bord ontbreekt dit jaar. Ook hier blijkt de route weer iets veranderd en we zitten een km of 2 eerder op de route dan vorig jaar. Niet heel erg, maar we missen wel een klusje dat we zo mooi voor Maxime bedacht hadden. Het fotograferen van stappers bij het 50 km bord. Niet heel erg, want Maxime vindt het ook wel even gesneden voor nu. Zodra alle stoelen staan trekt ze haar MP3 speler te voorschijn en gaat even lekker zitten chillen op d'r billen.

Maarten gaat zich bezig houden met het bakken van een nieuwe stapel pannenkoeken, terwijl Bart en ik een heerlijke pastamaaltijd in elkaar draaien. Met elleboogjes-macaroni, rul gehakt, tomatensaus, verse groenten en zelfs een salade!

We begroeten wat mensen die we hebben leren kennen op het 33 km punt, maar niemand wil zo vlak voor de officiele rust bij ons komen zitten. Geen punt, onze club komt vanzelf. Marcel meldt zich als het eten nog niet klaar is, maar hij is prima tevreden met een kopje soep, wat koek en een dekentje. Net als de laatste hand aan de pastasaus gelegd is meldt Marc zich. Het is rond zevenen. Hij laat zich lekker in de watten leggen en we hebben genoeg tijd om hem lekker veel aandacht te geven. Maaike volgt niet snel daarna en dan barst de vertroetel-hel weer los. Er wordt macaroni geserveerd, hier en daar komt een blikje bier voorbij en er worden wat outfitjes gewisseld. We informeren naar de fysieke toestand, de blarenstand, maken een grapje, spreken een bemoedigend woord en vullen wat flesjes. Want zo snel als de zon opkomt, zo snel stijgt ook de temperatuur. En maar goed ook, want de nacht was koud, nat en mistig, dus er is wel behoefte aan wat warmte. Het loopt tegen negenen als Bart's vertroetelmobiel en de Busso weer volledig ingeladen zijn. Klaar voor vertrek naar Lippelo. 75 km, here we come!

75 km, Lippelo

Dit keer is ons plekje van de afgelopen twee jaar wel moeiteloos te bereiken. In tien minuten rijden we naar een punt waar onze wandelaars pas over een paar uur verwacht worden. Maar ook nu komen er hier al lopers voorbij. Ik blijf me verbazen over hoe snel deze mensen dit punt bereikt hebben.

Onze post wordt lekker in de schaduw gebouwd. Door Maarten, Maxime, Jos en Bart wel te verstaan, want ik val inmiddels om van de slaap. Ik besluit me even op de bijrijders stoel van Bart's auto te nestelen met een dekentje en een kussen. Ruim anderhalf uur later schrik ik wakker. Man, wat knapt een mens daarvan op. Dat ik niet de enige was met een slaapprobleem blijkt als ik uit de auto stap. Zowel Bart als Maarten liggen diep in dromenland. Niet bescheiden in een auto, maar pal langs de route, wat dan ook veel jaloerse blikken en commentaar van wandelaars oplevert. Weten zij veel dat wij ook al uren in de weer zijn en hoe vermoeiend dat vertroetelen kan zijn.

Wederom is het Marcel die zich als eerste meldt. De soep is nog niet klaar, maar gelukkig hadden we nog wat pasta over van de vorige stop. Hij laat het zich allemaal aanleunen en geniet vooral van de aandacht. Na zijn vertrek meldt Roel zich, daarna Marc en Maaike en van lieverlee stroomt de post weer langzaam vol met wandelvrienden. Water en bier. Broodjes worst. Dwars-door-de-keuken-soep. Fruitcoctail waar de gemiddelde Sangria "U" tegen zou zeggen. Chips om het zoutgehalte op peil te houden. En wederom wat bemoedigende woorden. Aardig zijn nu. Geen aandacht besteden aan hoe zwaar de komende 25 kilometer zullen worden. "Wat zie je er goed uit!", "Wat loop je nog fris", "Ben je hier met de taxi heen gekomen?" en vooral het "Jij bent zeker pas een uur geleden begonnen?" doen het goed. Er worden voeten gemasseerd en wat mascara bijgewerkt. Het "wandelen met je hoofd" is nu definitief begonnen! We beloven dat we er op 90 kilometer weer zullen zijn voor ze en hopen dat dat voldoende mentale steun zal geven. Maar voor sommigen begint de tijd toch echt te dringen. Er is zelfs al gedreigd met "van het parcours verwijderen". De spanning stijgt. Ik word er zelf nerveus van!

Als zelfs de bezemwagen al voorbij is meldt Trudy zich. Van de pijn aan haar rug kan ze zich bijna niet eens meer in een klaar staande stoel laten zakken. Haar Dodentocht houdt hier op. Het is niet meer leuk. Maarten en Bosso hijsen haar in de Busso en besluiten haar terug te brengen naar de start.

89,66 km, St. Amands

Terwijl zij richting Bornem rijden doen Bart en ik een poging om het speeltuintje in St. Amands te bereiken. Maar wij zijn niet de enigen die dat plan hadden opgevat. We dreigen te verzanden in een enorme verkeersopstopping, maar via een per ongeluk slim gekozen omleiding komen we op een perfect plekje achter de sporthal terecht. Net op tijd, want nog geen kwartier daarna staan de Gendarmes ook daar auto's terug te sturen omdat het verkeer er compleet vast dreigt te lopen.

In de verte zien we donkere zoniet zwarte wolken aankomen en het begint vervaarlijk te waaien. Het zal toch niet echt nu nog even gaan onweren? We overleggen over wat wijsheid is. Binnen in de sporthal mogen wij niet komen. En als het regent willen we onze wandelaars ook niet buiten laten zitten. Wat te doen? Het probleem lost zichzelf op als de bui over lijkt te waaien. En dus trekken we het een en ander aan drank en zoute koekjes uit de auto en zoeken een plekje op het gras in het speeltuintje. Het is half vijf als we ons geinstalleerd hebben. Slechts tien minuten later staan Maaike en Marc al voor onze neuzen. Ze laten de drankvoorraad gezamenlijk behoorlijk slinken, maar dat geeft niet. Alles is hier geoorloofd om de tocht tot een goed einde te brengen. Om vijf uur vertrekken ze weer, maar de aflossing is nabij. De een na de ander meldt zich en al juichend en ratelend verwelkomen we ze stuk voor stuk. De pijn en vooral de vermoeidheid zijn inmiddels duidelijk van de gezichten af te lezen. Hier wordt afgezien. Nog tien volle kilometers te gaan. En nog maar een paar uur effectieve wandeltijd op de klok.

Eten kunnen deze vermoeide helden bijna niet meer. Slapen en drinken des te beter. De ogen worden zonder moeite gesloten. De drank vloeit rijkelijk. Verdoven, verslappen en vergeten. Maar ook hier wordt er nog steeds heel hard gelachen. Humor werkt blijkbaar ook prima tegen de pijn. Nollie en Inger melden zich als laaste. Na een snel rondje tandenpoetsen en naspoelen met Malibu-Cola vervolgen ook zij hun weg. Op naar de laatste rustpost in Brants om daarna eindelijk de finish te bereiken. Terwijl zij hun ene zere voet weer voor de andere gaan zetten rijden wij richting het centrum van Bornem. Onderweg naar de daadwerkelijke finish zien we Alex zitten bij de "nog 500 meter" vlag. Ook Maarten en Maxime zijn hier. Goed plekje, maar wij willen graag de allerlaatste meters zien. We arriveren te laat om Marc en Maaike te zien finishen, maar zij hebben wel al fijn een stoel voor ons klaar staan. En dan nu eerst zelf maar even wat eten! Het is inmiddels half acht.

100 km, finish in het centrum van Bornem

Als je hier bent is het is eindelijk zover. Dan is het afgelopen! Voorbij! In de pocket! Klaar! Maar nog lang niet iedereen is binnen. Dus wordt ook hier weer gewacht. Door sommigen zittend op een terras met een biertje. Door anderen aan de dranghekken om ook voor de laatste binnenkomers te applaudiseren en dit onvergetelijke finishmoment op de gevoelige plaat vast te leggen. Na een flink aantal emotionele finishfoto's en felicitaties vind ik dat ik zo onderhand ook wel een finishbiertje verdiend heb. Maar niet zonder van iedereen een "na" foto gemaakt te hebben. Want die foto van jezelf met medaille, wallen en ananas is goud waard.

De ruim 40 uur zonder slaap beginnen zo onderhand wel hun tol te heffen. Het wordt koud en we verlangen naar een warme trui, een deken, nog één biertje op de camping en dan eindelijk de ogen dicht. We nemen afscheid van de mensen die naar hun eigen bedje gebracht worden of in het centrum van Bormen verblijven en begeven ons langzaam richting de DoTo-camping. Heel langzaam, want deze kilometer is misschien wel de zwaarste van de hele Dodentocht. Op de camping drinken we nog een biertje, maar de een na de andere vermoeide wandelaar begeeft zich richting zijn of haar luchtbed. Er is niet veel moeite voor nodig om de ogen te sluiten. Het is lang geleden dat we zo diep geslapen hebben. Moe, maar zeer zeker voldaan!

The day after

Het feit dat we vannacht pas rond middernacht onze tenten in kropen is voor de abdij naast ons geen reden om niet om 08.00 uur stipt een kwartier lang de kerkklokken te laten luiden. Had ik al eens verteld dat ik kerkklokken haat? Voor elk potentieel geluidsoverlast veroorzakend feestje moeten stapels vergunningen worden aangevraagd, maar een kerkklok mag blijkbaar te pas en te onpas en ongestraft de decibel regels met een factor 100 overschrijden. Nodeloos om te melden dat ik chagerijnig mijn tent weer uit kruip. Om ons heen staan veel mensen hun spullen al in te pakken en sommigen zijn zelfs al vertrokken. Er zit voor ons niets anders op dan hun voorbeeld te volgen. De auto wordt eerst uitgepakt en vervolgens weer ingepakt. De tent wordt ontmanteld, de koffers gepakt en onderstussen vermaken we ons met de mensen die voorbij komen strompelen. Zo verwachtingsvol als iedereen vrijdag nog was, zo gebroken is iedereen nu. Maar het geeft niet, ze hebben het toch maar mooi allemaal geflikt! Dus strompelen mag!

Als alles klaar staat voor vertrek begeven we ons voor de laatste maal richting het buffet. Helaas zonder de beloofde eieren met spek, maar wel met voldoende eten om de komende uren door te komen. Na nog een laatste rondje koffie en thee volgt het onvermijdelijke afscheid. Het is voorbij. Tot volgend jaar?