Tocht: Pegasustocht, 28,5 km
Plaats:) Wekerom (Gemeente Ede)
Datum: 21 oktober 2005
Afstand: 28,5 km
Route: Wekerom, Ede, Veluwe, Renkum, Elias Beeckmankazerne
Start: Met de wandelfreaks van
www.zerevoeten.nl is afgesproken om om 0900 uur te verzamelen bij het startpunt. Zij gaan in de rij om in te schrijven, ik ga in de rij voor koffie. En dan staat Adri ineens voor m’n neus! Wat een feest! Want ook Rick en Cor zijn er weer! Dit wordt lachen! Even integreren, telefoonnummers uitwisselen, thuisblijvers jaloers maken, de fles Boswandeling van Adri weerstaan en om 10.15 kunnen we dan eindelijk van start!
Eerste rust: We maken een vliegende start (die ik nauwelijks bij kan houden). De omgeving bestaat uit bomen, bomen, hei en nog eens bomen (en hier en daar een bordje "verboden te vissen").
Na 10 km, vlak voor we de Ginkelse Hei opgaan, kunnen we eindelijk zitten op het terras van Juffrouw Tok. Daar staan al legertrucks klaar om wandelaars terug te brengen naar het startpunt. Maar wij zijn nog niet eens op de helft...Het waait stevig en het zitten koelt ons teveel af, dus we besluiten snel verder te wandelen.
Tweede Rust: Na een eindeloos stuk door los zand mogen we het bos weer in. Aangezien het inmiddels is begonnen met regenen besluiten we niet meer te zeuren over de bomen. Onder bomen heb je tenslotte minder last van regen. Maar we missen het asfalt wel.... Oh nee, we zouden niet meer zeuren! Bos blijkt ineens WEL heel leuk als blijkt dat de organisatie er middenin een verzorgingspunt heeft neergezet. Hete koffie, warme erwtensoep, gevulde koeken EN een bankje. We mogen weer even zitten!
Derde Rust: Veel te snel na die fantastische Koek- en Zopietent in het bos volgt de tweede controlepost bij Campman. Omdat we net gezeten hebben gebruiken we dit punt alleen voor een snelle sanitaire stop, wat rekken en strekken en om de groep weer bij elkaar te krijgen. Het verschil in tempo zorgt namelijk voor grote gaten. Cor maakt Douwine en mij steeds zo aan het lachen dat we nauwelijks nog de ene voet voor de andere krijgen. Maar eenmaal weer samen blijven we redelijk bij elkaar en lachen we met z’n allen. De regen weerhoudt ons er gelukkig niet van plezier te hebben!
Vierde rust: Weer doemt er midden in het bos een tentje op waar koffie en koek verkocht wordt. Het is er druk, maar de meiden weten hun zere voeten (en 1 natte voet) op een bankje zittend toch 5 minuten rust te gunnen. De mannen kunnen echter geen plekje vinden en dringen daarom aan op verder lopen. En omdat ze ons zo laten lachen besluiten we toch maar weer achter ze aan te hobbelen…
Finish: Bij de finish hebben ze een ongelooflijk vreemde constructie bedacht voor de controle. We moeten
voorbij het punt waar ze bier verkopen om onze laatste stempel te halen. En daarna dus weer dezelfde weg terug op weg naar het finishbiertje. BeLACHelijk systeem dus! ;-) Wel leuk is dat dit eindpunt niet hetzelfde punt is als waar we vanmorgen van zijn vertrokken. Met oude legervoertuigen van
Keep Them Rolling worden we teruggebracht naar het kerkgebouw van ’s Heeren Loo, waar we onze medailles ophalen en nog één biertje nemen… En dan zit het er alweer op. We gaan naar huis. Moe maar voldaan. Met de herinnering aan weer een TOPdag! Maar niet voor we hebben afgesproken elkaar op 20 november in Nijmegen weer te zien…
Eerste biertje: De verleiding van de fles Boswandeling die Adri de hele weg met zich meedraagt wordt weerstaan. Het eerste biertje is dan ook sinds lange tijd wat het altijd zou moeten zijn: een FINISHbiertje! Bij de Elias Beeckmankazerne wacht ons een beloning na een lange tocht. En verdiend hebben we hem! Want ondanks dat we eigenlijk geen boom meer kunnen zien wordt de Palm een hartelijk welkom geheten!
Hoogtepunt: Het feit dat m’n Oosterbeek-vrienden onverwacht voor m’n neus stonden was zo’n verrassing dat ik het bij deze uitroep tot hoogtepunt van de dag. (Zijzelf zullen mijn bananen-act verkiezen, maar dat terzijde)
Dieptepunt: Het feit dat we wederom volledig voorbij zijn gegaan aan het
herdenkingselement van de tocht. Helden die in 1944 deze zelfde tocht liepen dienden te worden herdacht. Maar wij hadden het weer veel te druk met onszelf…
Pijn: Douwine heeft een weinig last van haar ontnagelde (“ontplofte”) tenen die ze tijdens de Dodentocht opliep. Maar verder zijn het vooral weer de kaken die het zwaar te voorduren hebben vandaag.
Nieuwe vrienden: Na intensief internet en emailcontact is het vandaag eindelijk zo ver. Sunny ontmoet alle zerevoeten tegelijk! Als ze beloven onderweg rekening te houden met mijn korte beentjes zie ik nog wel mogelijkheden voor een eventuele fusie!
Held van de dag: Assistent-coach Bart, omdat ‘ie niet op tijd bij de start kon zijn, maar wel het halve land doorkruisd heeft om het laatste stukje toch nog even gezellig met ons mee te lopen.
Klik
hier om alle foto's te bekijken.
