Edmondse Wandelmarathon dag 2

Tocht: Egmondse Wandelmarathon
Plaats: Egmond aan Zee
Datum: 22 januari 2006
Afstand: 21 km
Route: Van Egmond over het strand naar Schoorl. Van Schoorl via de duinen weer terug naar Egmond. De groene lijn op de kaart.


Start:
Vandaag wacht ons het gezelschap van zowel Marc als Natalia. Daar staan we dus graag vroeg voor op! Maar omdat we in Alkmaar bij Maaike logeren kunnen we soort van uitslapen. Pas om 8 uur gaan de wekkers en na een vertroetelontbijtje staan we om 9 uur alweer bij de pendelbus om Nataal te verwelkomen. Maar omdat we in een veel grotere bus zitten dan gisteren, duurt het veel langer voor 'ie vol is. De buschauffeur gelooft ons niet als we hem vertellen dat er mensen op ons staan te wachten. Pas om half 10 besluit hij richting Egmond te vertrekken. Gelukkig weten we dat Marc graag op ons wacht!


En ook Marc zelf was het wachten waard. Hij ziet er fantastisch uit in zijn overcomplete zerevoeten-wintertenue!


Na de koffie-, toiletten-, stempelroutine belanden we al snel weer op het strand. Warmlopen doen Douwine en Marc niet in een laag tempo, waardoor we ze al snel kwijt zijn, maar we vinden ze terug op het eerste rustpunt dat al even snel nadert als gisteren. Omdat het een stuk kouder is dan zaterdag hebben we medelijden met de stempelaars. Wij lopen onszelf wel warm, maar zij mogen alleen maar zitten en af en toe lachen naar een fotograferende wandelaar die medelijden heeft! Ook vandaag slaan we de koffie over.


Eerste rust:
We schieten nog wat mooie plaatjes en verlaten het strand, net als gisteren, weer na 8 kilometer. Vandaag is er echter geen fijn strandhuisje te bekennen waar we even warm kunnen worden met koffie. Een snelle rook- en plas- en sms pauze en een gratis mandarijn. Veel meer is er niet te beleven. Dus besluiten we de tocht door de duinen maar snel te beginnen. Het losse zand wacht!








Tweede rust:
De kou zijn we door al dat ploeteren door los zand, stijgen en dalen op duinpaadjes en stevig doorstappen gauw vergeten. Toch was een bekertje camouflagesoep nu al wel van harte welkom geweest. Helaas krijgen we ook vandaag weer eerst het KRO-water. De preek over stiltetochten laten we echter handig aan ons voorbij gaan...






Derde rust:
Omdat de soep te lang op zich laat wachten en we eigenlijk nog nergens fatsoenlijk hebben kunnen zitten, duiken we in Bergen aan Zee de eerste de beste horeca-gelegenheid in. We warmen lekker op met koffie, thee, appelgebak en TOPtosti's. (Ze zijn zo lekker dat we vermoeden dat ze hier als "Croque Monsieur" op de kaart staan).






Vierde rust:
Dat uitgebreide rustmoment bleek precies goed gekozen. Hierna volgt namelijk een aaneengesloten stuk van 5 kilomter. Normaal gesproken prima te doen, maar door de duinen met alleen maar los zand volgt hier een ware uitputtingsslag. Regelmatig veroorzaken de smalle paadjes opstoppingen en nog regelmatiger roepen we uit "Ik lijk wel een berggeit!". De Bart-methode ("links, links, links, 2, 3, 4) wordt van stal gehaald en zo "duwen" Natalia en ik elkaar de duinen op! En na ruim vijf kwartier worden onze inspanningen dan eindelijk beloond door mannen van de Nationale Reserve die met een stoere blik in pannen erwtensoep staan te roeren.


Finish:
Maar ook na de opkikker gaat de los-zand-, berggeit-, klim en daaltoestand onverminderd voort! Ondanks de ijzige kou loopt het zweet ons over de ruggen. Douwine en Marc zijn ons vooruitgesneld, we hopen dat ze net als gisteren weer op ons zullen wachten met finishbier. Finishbier wat niet al te lang meer op zich moet laten wachten. We bereiken de 20 kilometer stempelpost heel snel, maar laten hem na een snelle stempel voor wat het is. We zitten nog midden in de duinen en kunnen niet geloven dat we over minder dan een kwartier aan de finish zullen zijn. In geen velden of wegen is de sporthal te bekennen. We twijfelen aan de routebeschrijving. We twijfelen aan de juistheid van de afstanden. We zijn er klaar mee. We willen muziek en gezelligheid. We willen de laatste stempel en een medaille. We willen niet meer wandelen.




Maar dan, als een oase in de woestijn, doemt de sporthal plotseling, veel sneller dan verwacht, op! We hollen bijna de heuvel af en daar staan Douwine en Marc inderdaad al op ons te wachten. Bier, muziek, gezelligheid, we worden op onze wenken bediend!






Voor we het weten zit het er alweer op. Ons wandelweekend is voorbij. De pendelbus staat te wachten. Nog een paar dikke zoenen hier en daar en het is klaar. Maar de Egmondse Wandelmarathon zal zeker op onze wandelkalenders van volgend jaar staan. Wat een TOPweekend!!