Haervejsmarchen, 2 x 40 km
Tocht: Haervejsmarchen
Plaats: Viborg (Denemarken)
Datum: 23-24 juni 2007
Afstand: 2 x 40 km
Foto's: Klik hier om alle foto's te bekijken
De voorbereiding: De voorbereiding op deze tocht vond vooral plaats per email. Het begon al in vroeg in februari!
Sunny > Marc: Zeg ik zie dat jij naar Denemarken gaat dit jaar, mag ik mee?
Marc > Sunny: Tuurlijk! Gezellig....
Sunny > Marc: Ik geloof dat ik me ingeschreven heb. Best lastig nog zo'n Deense site
Marc > Sunny: Ingeschreven en betaald
Sunny > Marc: Ik ook! Tijd genoeg nog om verdere logistieke plannen te maken!
Maar met nog een krappe vijf dagen voor vertrek is er nog steeds geen sprake van logistieke plannen. Er wordt weer eens wat heen en weer gemaild, wat gemsnd, wat gesmst en wat gebeld. Uiteindelijk hebben we het plan rond. Donderdagavond rond 8 uur zal Marc bij me op de stoep staan zodat we vrijdagmorgen om 6 uur met een volgeladen auto kunnen vertrekken. Zo gezegd, zo gedaan! Tenminste, dat hadden we gedacht! Marc vergeet wat spullen achter in de auto te gooien. Sunny vergeet boodschappen te doen voor deze laatste avond. En zo besluiten we dat we in Duitsland nog wat alcohol moeten inslaan en dat we van ellende maar die dure Champagne die in Sunny's koelkast ligt "voor bijzondere gelegendheden" soldaat moeten maken. En als we dan toch bezig zijn, dan moet die tweede fles er ook maar aan geloven.... Heel even vergeten we dat morgenvroeg om 0530 uur de wekker zal gaan!
Dag 0: Het voordeel van Champagne is dat je er geen hoofdpijn van krijgt! Zelfs niet na slechts een paar uur slaap! De reis naar Denemarken verloopt dan ook soepel. TomTom Vera is zo vriendelijk om ons precies te vertellen welke richting we moeten aanhouden. De iPod van Marc wordt aangesloten op de auto-radio en op een kleine uitzondering na blijkt onze muzieksmaak vele overeenkomsten te kennen. Bijna alle nummers kunnen door ons allebei woordelijk worden meegezongen. We kletsen en zingen, we rusten en eten, we kijken en genieten en voor we het weten draaien we het militaire terrein in Viborg op. Eens kijken hoe het hier allemaal werkt!
Het werkt fantastisch! Al onze inschrijfspullen liggen al klaar. De auto mogen we neerzetten waar we willen. De sporthal waar we ontbijten, slapen en dineren ligt op steenworp afstand van de start. We laden de auto uit en richten onze slaapplek vast in. Op het startterein staat wel een tent, maar veel activiteit is daarin nog niet te ontwaren. Dus besluiten we de omgeving te gaan verkennen op zoek naar een biertje. Het is warm en we hebben dorst! Via een kleine omweg wordt het centrum bereikt en daar ziet het er veelbelovend uit. Muziek, biertentjes, kermis, er is van alles te doen. We zoeken een bank op en voor het eerst sinds lange tijd moet er weer omgerekend worden. Vreemd geld zorgt al snel voor een vakantiegevoel. Een gevoel wat nog versterkt wordt als we niet veel later met ons eerste Tuborg-biertje in het zonnetje proosten op een voorspoedig wandeltochtje!
De prijzen van het Deense bier vallen ons allerminst tegen, dus we blijven lekker lang zitten. Lang genoeg om te ontwaren dat Deense meisjes allemaal chagerijnig kijken en om te ontdekken dat er in Viborg veel Deense homo's wonen die het zelf nog niet weten. Maar niet lang genoeg om te bepalen of dit plein nu zo gezellig is gemaakt voor de Haervejsmarchen of omdat er wat anders te vieren valt? Ach wat kan ons het ook schelen, laten we gaan eten! Terug naar het startterein dus, waar we een lauwwarme lasagne opgeschept krijgen door wat Viborgse Brandweer-vrijwilligers. We sluiten de lange dag af met een biertje in de tent op de start-wei met wat verdwaalde leden van de Marine Wandelsportvereniging. En dan worden de spullen voor morgen klaargelegd, gaat de wekker op 4 uur en gaan de ogen dicht!
Dag 1: Als je met 300 man in een sporthal slaapt is er altijd wel iets dat je wakker houdt en hoef je je geen zorgen te maken dat je niet op tijd wakker zal zijn. Op de automatische piloot worden tanden gepoets en kleren aangetrokken. Na ontbijt en koffie miepen we nog wat met waterzakken. En precies daardoor missen we het traditionele startschot van deze Deense tocht. Als we op het startterein arriveren wordt het kanon net weer naar binnen gerold....het is vijf over vijf! Al na 3 stappen neem ik afscheid van Marc. Niet alleen loopt hij veel harder dan ik, hij moet ook vijf kilometer meer afleggen vandaag. Waarschijnlijk kom ik hem onderweg wel weer een keer tegen op een rust, en anders maar niet. De MP3 speler wordt uit de rugzak opgediept en in slaapwandeltoestand overbrug ik de eerste kilometers door het licht glooiende Viborg. Ik kijk om me heen en geniet. Wanneer heb ik ook alweer voor het laatst echt alleen gelopen?
Ik heb geen idee meer, maar het bevalt me prima. De Denen zijn ook redelijk op zichzelf en proberen niet echt contact te maken. Zelfs de bos paarse veters aan mijn rugzak levert geen gespreksstof op. Maar het deert me niet, ik vind het wel prettig zo. Ik doe gewoon m'n eigen ding en heb tijd genoeg om om me heen te kijken, om rustig foto's te maken en om me te verbazen over hoeveel bierdrinkende wandelaars ik al voorbij zie komen. En dan is de eerste rust nog niet eens geweest!
Pas een dikke vijf uur later maakt de eerste Deen contact. Martin heet hij en hij spreekt accentloos Engels. Zelf loopt hij voor de achtste keer en ook Nijmegen is hem niet onbekend. We kletsen wat, maar bij de rust op 20 km raak ik hem kwijt. Daar zit Marc al in het zonnetje op me te wachten (hij heeft zijn extra 5 km er dan al opzitten!) Geinspireerd door al dat bier onderweg en besluiten we dat we daar best aan mee kunnen doen. Het is warm en dorstig weer en we zijn tenslotte al op en over de helft!
Maar ook de tweede helft moet er natuurlijk nog wel even uitgetrapt worden, dus in de benen maar weer. Even probeer ik Hans en Nelly van de WSV KM bij te houden, maar het heeft geen zin. Laat mij m'n eigen ding hier maar doen, ik kom er wel. En laat dat nou precies de gedachte zijn van die dreigende wolk die ineens boven ons hangt. Liepen we net nog te puffen van de hitte, ineens trekt iemand die wolk open en nog net op tijd kan ik een langs de kant staand trailertje inspringen. Het blijkt een verzorgingspunt te zijn van een stel bierdrinkende wandelaars. Of ik ook bier wil? Of ik ook een broodje worst wil? Euh, tja, zolang het regent ga ik toch nergens heen, dus....Minstens een half uur duurt de bui, maar dan is het droog genoeg om weer verder te hobbelen. Gevoed en gelaafd verlaat ik deze gastvrije Denen. Met mijn paraplu op tegen de laatste spetters. Om niet veel verderop te worden overvallen door een enorme stortbui. Met m'n paraplu tussen schouder en kin geklemd trek ik m'n poncho achter uit de rugzak. De wind doet z'n best om me zoveel mogelijk tegen te werken, maar het lukt, ik krijg m'n poncho aan. Niet dat het veel helpt, want inmiddels voel ik het water via mijn doorweekte broek m'n sokken en schoenen in sijpelen. Veel wandelaars schuilen onder dunnen boompjes langs de weg. Zij hebben paraplu noch poncho bij zich. Maar ik wil niet meer schuilen, ik heb al teveel tijd verloren in de trailer, ik wil door!
Een werkelijk eindeloos fietspad volgt. Net als het weer droog lijkt begint het weer te regenen. De Denen staan hoe langer hoe vaker stil om een slokje van het een of ander achterover te slaan. Op de laatste rust komen we samen met de route van de 20 km en hier wordt het pas echt bizar. Hele groepen Deense wandelaars slepen kinderwagens vol alcoholica met zich mee. Van rechtdoor wandelen is geen sprake meer. Alle afvalpunten liggen overvol met lege bierblikjes en breezerflesjes. Deze mensen zijn allemaal STOMdronken. Zelfs met mijn trage tempo haal ik iedereen in. Ik kijk m'n ogen uit. Ik lust ook wel een biertje onderweg, maar zoiets heb ik nog nooit gezien. Ik kan niet wachten om bij de finish te zijn om te kijken hoe deze mensen binnen gaan komen. Om even voor half vier is het zover en staat Marc met een biertje op me te wachten. De schoenen kunnen uit, de doorweekte voeten zijn gelukkig blaarvrij gebleven en de zon schijnt weer zodat ze heerlijk kunnen opdrogen. Al bier drinkend nemen we de dag door en lachen we om de toestand waarin deze wandelaars de finish over komen. Het is een even geestig als bizar gezicht.
De dag wordt rustig afgesloten met een maaltje spare-ribs, een overheerlijke bloedhete douche, een laatste biertje in de tent op het startterein waar wederom niets te doen is, maar waar we Martin treffen en hem de oren van het hoofd vragen over allerlei verschillen tussen Denen en Nederlanders. Om 2200 uur vallen de ogen nagenoeg dicht en zoeken we onze matrasjes weer op.
Dag 2: Grappig hoe snel je je het vroege opstaan eigen maakt. Starten gaat vandaag geroutineerd, maar weer zijn we net te laat voor het kanon. Wisten wij veel dat ze dat vandaag nog een keer zouden doen. Wederom spurt Marc bij me weg, maar vandaag heb ik de MP3 al gebruiksklaar. De oordoppen gaan in en daar ga ik weer! Liep ik gisteren nog precies een uur over de eerste 5 km, vandaag duurt het al 70 minuten. Liep ik gisteren nog precies een uur over de tweede 5 km, vandaag duurt het 80 minuten. Als ik deze trend vasthoud red ik het vandaag niet om voor 5 uur binnen te zijn. Maar dat wil ik niet. Nijmegen-tijden-technisch was ik gisteren een half uur te laat. Daarvan heb ik de regen de schuld gegeven, maar vandaag wil ik koste wat het kost om 1500 bij de finish aan het bier staan! Kort rusten dus en gelijkmatig doorhobbelen!
Ook vandaag valt het drankgebruik van de Denen me op. Het is nog geen 8 uur, maar iedereen loopt al volop met bierflesjes te sjouwen. Ook zie ik regelmatig groepjes samenscholen om een zakflesje van het een of ander. Zelf hou ik het voorlopig nog maar even bij m'n water en geniet van het uitzicht. Denemarken is veel glooiender dan ik me had voorgesteld. We lopen veel over asfalt, maar steeds net op de momenten dat de voeten daartegen beginnen te protesteren schakelt het parcours over op zachte mossige bospaadjes. Zelfs de grindpaadjes zijn een welkome afwisseling. En ook de rusten die vandaag om de 5 km te vinden zijn geven verlichting. Van even zitten knap ik steeds enorm op. Maar het is zonnig en droog, dus mij hoor je niet klagen!
Euh..... zonnig? Droog? Net nog wel ja. Maar wederom slaat het weer als een blad aan de boom om. Gelukkig zag ik het op tijd aankomen en kon ik nog net op tijd m'n poncho aanschieten. Enorme plensbuien wisselen zich af met miezerige regen. Ik word een aantal kilometers lekker bezig gehouden. Poncho aan, poncho uit, poncho opvouwen, poncho aan de tas, poncho aan, poncho uit. Het is een hele toestand. Net als ik er wel zo'n beetje klaar mee ben zie ik een bordje "Rustplaats over 300 meter". "Godzijdank" verzucht ik hardop, want volgens mij is mijn tijdschema inmiddels weer zo op orde dat het wel een lekker lange pauze kan houden. En m'n voeten kunnen op dit moment ook geen fijner vooruitzicht bedenken. Maar dan begint het psychologische spelletje. Er komt namelijk helemaal geen rustpauze. Niet na 300 meter, niet na 400 meter, niet na 500 meter en zelfs niet na een kilometer! M'n ergernis en pijn verbijtend loop ik een eindeloos fietspad af. Het eerste muurtje wat ik tegenkom is van mij! Ik zoek m'n toevlucht tot roze pillen en SMS Annelies dat het regent en dat ik "pien aan de poten" heb! De kans dat ik Marc vandaag onderweg nog zal zien sluit ik inmiddels volledig uit. Door op karakter dan maar.
Als ik net weer 5 minuten aan de wandel ben zie ik een bordje waarop staat dat ik al 30 km gelopen heb. Onmogelijk! Het is kwart over 12!!! Dat zou betekenen dat ik om kwart over 2 al binnen zou kunnen zijn! Ik geloof het niet. Ik SMS Marc en hij bevestigt mijn vermoeden. Dat bordje staat verkeerd. Of ben ik verkeerd gelopen? De twijfel slaat toe. Eerst die gemiste rust, nu dit weer? Wat doe ik fout vandaag? En waarom is er verdomme nergens meer een rust? Ik pak de route er voor de zoveelste keer vandaag bij. Waar ben ik dan in vredesnaam? Ik heb ook eigenlijk geen idee. Het regent, alles doet zeer en alleen de muziek in m'n oren houdt me nog op de been. Tot er dan eindelijk toch weer een rust opdoemt. Maar door de onophoudelijke regen en geen mogelijkheid om binnen te rusten brengt die ook niet veel meer dan 5 minuten zitten. Tot het zo koud wordt dat ik besluit maar weer door te hobbelen.
"Nog 10 km" wordt me verteld door een passerende Nederlandse militair. Ik vertel hem dat dat het beste nieuws van vandaag is en we raken aan de praat. Helaas zijn zijn benen zo ongeveer drie keer zo lang als die van mij en moet ik hem weer laten gaan. Een uur later haak ik van ellende aan bij een groep zingende Duitse militairen. Ze lopen hard, maar doordat ze korte stapjes nemen krijg ik het voor elkaar om een liedje of zes met ze op te lopen. Net wat ik nodig had! Ik passeer het bordje "35" km en besef me dat het goed gaat komen vandaag. Het is 1400 uur. Ik check mijn telefoon en een binnengekomen SMS zegt "Bier bij de laatste rust en ik zit droog!! Nog 4 km te gaan..." De details vertellen me dat ik dit bericht 5 minuten geleden ontvangen heb. Dat zou betekenen....... Ja! Daar is de rust! Daar zit Marc! Bier! Worst! Plassen! Ik kan niet kiezen en zou het liefst alles tegelijk doen! Het duurt ongeveer een kwartier voordat ik alles voor elkaar heb en ik geniet van een zitplaats en het uitzicht op een biertje!
We blijven zitten tot het droog is en Marc belooft de laatste 4 km bij me te blijven. We bespreken de route van vandaag, de slechte verdeling van de rusten, de psychologische oorlogsvoering door verkeerd geplaatste bordjes en de onnodige laatste lus door Viborg. Volgens Hans zouden we vandaag met de fanfare naar de finish lopen, maar niets is minder waar. Maar de finish wordt bereikt, het is exact 1500 uur en de zon begint te schijnen. De stempeltjes in wandelboekjes en IML-papieren worden geregeld, de medailles worden opgespeld. Met doorweekte maar blaarvrije voeten in het natte gras, sokken die in de zon liggen te drogen, bier en worst wordt dit fantastische wandelweekend afgesloten! Morgen alleen nog een stukje terug naar huis rijden en dan zit het er weer op....
Plaats: Viborg (Denemarken)
Datum: 23-24 juni 2007
Afstand: 2 x 40 km
Foto's: Klik hier om alle foto's te bekijken
De voorbereiding: De voorbereiding op deze tocht vond vooral plaats per email. Het begon al in vroeg in februari!
Sunny > Marc: Zeg ik zie dat jij naar Denemarken gaat dit jaar, mag ik mee?
Marc > Sunny: Tuurlijk! Gezellig....
Sunny > Marc: Ik geloof dat ik me ingeschreven heb. Best lastig nog zo'n Deense site
Marc > Sunny: Ingeschreven en betaald
Sunny > Marc: Ik ook! Tijd genoeg nog om verdere logistieke plannen te maken!
Maar met nog een krappe vijf dagen voor vertrek is er nog steeds geen sprake van logistieke plannen. Er wordt weer eens wat heen en weer gemaild, wat gemsnd, wat gesmst en wat gebeld. Uiteindelijk hebben we het plan rond. Donderdagavond rond 8 uur zal Marc bij me op de stoep staan zodat we vrijdagmorgen om 6 uur met een volgeladen auto kunnen vertrekken. Zo gezegd, zo gedaan! Tenminste, dat hadden we gedacht! Marc vergeet wat spullen achter in de auto te gooien. Sunny vergeet boodschappen te doen voor deze laatste avond. En zo besluiten we dat we in Duitsland nog wat alcohol moeten inslaan en dat we van ellende maar die dure Champagne die in Sunny's koelkast ligt "voor bijzondere gelegendheden" soldaat moeten maken. En als we dan toch bezig zijn, dan moet die tweede fles er ook maar aan geloven.... Heel even vergeten we dat morgenvroeg om 0530 uur de wekker zal gaan!
Dag 0: Het voordeel van Champagne is dat je er geen hoofdpijn van krijgt! Zelfs niet na slechts een paar uur slaap! De reis naar Denemarken verloopt dan ook soepel. TomTom Vera is zo vriendelijk om ons precies te vertellen welke richting we moeten aanhouden. De iPod van Marc wordt aangesloten op de auto-radio en op een kleine uitzondering na blijkt onze muzieksmaak vele overeenkomsten te kennen. Bijna alle nummers kunnen door ons allebei woordelijk worden meegezongen. We kletsen en zingen, we rusten en eten, we kijken en genieten en voor we het weten draaien we het militaire terrein in Viborg op. Eens kijken hoe het hier allemaal werkt!
Het werkt fantastisch! Al onze inschrijfspullen liggen al klaar. De auto mogen we neerzetten waar we willen. De sporthal waar we ontbijten, slapen en dineren ligt op steenworp afstand van de start. We laden de auto uit en richten onze slaapplek vast in. Op het startterein staat wel een tent, maar veel activiteit is daarin nog niet te ontwaren. Dus besluiten we de omgeving te gaan verkennen op zoek naar een biertje. Het is warm en we hebben dorst! Via een kleine omweg wordt het centrum bereikt en daar ziet het er veelbelovend uit. Muziek, biertentjes, kermis, er is van alles te doen. We zoeken een bank op en voor het eerst sinds lange tijd moet er weer omgerekend worden. Vreemd geld zorgt al snel voor een vakantiegevoel. Een gevoel wat nog versterkt wordt als we niet veel later met ons eerste Tuborg-biertje in het zonnetje proosten op een voorspoedig wandeltochtje!
De prijzen van het Deense bier vallen ons allerminst tegen, dus we blijven lekker lang zitten. Lang genoeg om te ontwaren dat Deense meisjes allemaal chagerijnig kijken en om te ontdekken dat er in Viborg veel Deense homo's wonen die het zelf nog niet weten. Maar niet lang genoeg om te bepalen of dit plein nu zo gezellig is gemaakt voor de Haervejsmarchen of omdat er wat anders te vieren valt? Ach wat kan ons het ook schelen, laten we gaan eten! Terug naar het startterein dus, waar we een lauwwarme lasagne opgeschept krijgen door wat Viborgse Brandweer-vrijwilligers. We sluiten de lange dag af met een biertje in de tent op de start-wei met wat verdwaalde leden van de Marine Wandelsportvereniging. En dan worden de spullen voor morgen klaargelegd, gaat de wekker op 4 uur en gaan de ogen dicht!
Dag 1: Als je met 300 man in een sporthal slaapt is er altijd wel iets dat je wakker houdt en hoef je je geen zorgen te maken dat je niet op tijd wakker zal zijn. Op de automatische piloot worden tanden gepoets en kleren aangetrokken. Na ontbijt en koffie miepen we nog wat met waterzakken. En precies daardoor missen we het traditionele startschot van deze Deense tocht. Als we op het startterein arriveren wordt het kanon net weer naar binnen gerold....het is vijf over vijf! Al na 3 stappen neem ik afscheid van Marc. Niet alleen loopt hij veel harder dan ik, hij moet ook vijf kilometer meer afleggen vandaag. Waarschijnlijk kom ik hem onderweg wel weer een keer tegen op een rust, en anders maar niet. De MP3 speler wordt uit de rugzak opgediept en in slaapwandeltoestand overbrug ik de eerste kilometers door het licht glooiende Viborg. Ik kijk om me heen en geniet. Wanneer heb ik ook alweer voor het laatst echt alleen gelopen?
Ik heb geen idee meer, maar het bevalt me prima. De Denen zijn ook redelijk op zichzelf en proberen niet echt contact te maken. Zelfs de bos paarse veters aan mijn rugzak levert geen gespreksstof op. Maar het deert me niet, ik vind het wel prettig zo. Ik doe gewoon m'n eigen ding en heb tijd genoeg om om me heen te kijken, om rustig foto's te maken en om me te verbazen over hoeveel bierdrinkende wandelaars ik al voorbij zie komen. En dan is de eerste rust nog niet eens geweest!
Pas een dikke vijf uur later maakt de eerste Deen contact. Martin heet hij en hij spreekt accentloos Engels. Zelf loopt hij voor de achtste keer en ook Nijmegen is hem niet onbekend. We kletsen wat, maar bij de rust op 20 km raak ik hem kwijt. Daar zit Marc al in het zonnetje op me te wachten (hij heeft zijn extra 5 km er dan al opzitten!) Geinspireerd door al dat bier onderweg en besluiten we dat we daar best aan mee kunnen doen. Het is warm en dorstig weer en we zijn tenslotte al op en over de helft!
Maar ook de tweede helft moet er natuurlijk nog wel even uitgetrapt worden, dus in de benen maar weer. Even probeer ik Hans en Nelly van de WSV KM bij te houden, maar het heeft geen zin. Laat mij m'n eigen ding hier maar doen, ik kom er wel. En laat dat nou precies de gedachte zijn van die dreigende wolk die ineens boven ons hangt. Liepen we net nog te puffen van de hitte, ineens trekt iemand die wolk open en nog net op tijd kan ik een langs de kant staand trailertje inspringen. Het blijkt een verzorgingspunt te zijn van een stel bierdrinkende wandelaars. Of ik ook bier wil? Of ik ook een broodje worst wil? Euh, tja, zolang het regent ga ik toch nergens heen, dus....Minstens een half uur duurt de bui, maar dan is het droog genoeg om weer verder te hobbelen. Gevoed en gelaafd verlaat ik deze gastvrije Denen. Met mijn paraplu op tegen de laatste spetters. Om niet veel verderop te worden overvallen door een enorme stortbui. Met m'n paraplu tussen schouder en kin geklemd trek ik m'n poncho achter uit de rugzak. De wind doet z'n best om me zoveel mogelijk tegen te werken, maar het lukt, ik krijg m'n poncho aan. Niet dat het veel helpt, want inmiddels voel ik het water via mijn doorweekte broek m'n sokken en schoenen in sijpelen. Veel wandelaars schuilen onder dunnen boompjes langs de weg. Zij hebben paraplu noch poncho bij zich. Maar ik wil niet meer schuilen, ik heb al teveel tijd verloren in de trailer, ik wil door!
Een werkelijk eindeloos fietspad volgt. Net als het weer droog lijkt begint het weer te regenen. De Denen staan hoe langer hoe vaker stil om een slokje van het een of ander achterover te slaan. Op de laatste rust komen we samen met de route van de 20 km en hier wordt het pas echt bizar. Hele groepen Deense wandelaars slepen kinderwagens vol alcoholica met zich mee. Van rechtdoor wandelen is geen sprake meer. Alle afvalpunten liggen overvol met lege bierblikjes en breezerflesjes. Deze mensen zijn allemaal STOMdronken. Zelfs met mijn trage tempo haal ik iedereen in. Ik kijk m'n ogen uit. Ik lust ook wel een biertje onderweg, maar zoiets heb ik nog nooit gezien. Ik kan niet wachten om bij de finish te zijn om te kijken hoe deze mensen binnen gaan komen. Om even voor half vier is het zover en staat Marc met een biertje op me te wachten. De schoenen kunnen uit, de doorweekte voeten zijn gelukkig blaarvrij gebleven en de zon schijnt weer zodat ze heerlijk kunnen opdrogen. Al bier drinkend nemen we de dag door en lachen we om de toestand waarin deze wandelaars de finish over komen. Het is een even geestig als bizar gezicht.
De dag wordt rustig afgesloten met een maaltje spare-ribs, een overheerlijke bloedhete douche, een laatste biertje in de tent op het startterein waar wederom niets te doen is, maar waar we Martin treffen en hem de oren van het hoofd vragen over allerlei verschillen tussen Denen en Nederlanders. Om 2200 uur vallen de ogen nagenoeg dicht en zoeken we onze matrasjes weer op.
Dag 2: Grappig hoe snel je je het vroege opstaan eigen maakt. Starten gaat vandaag geroutineerd, maar weer zijn we net te laat voor het kanon. Wisten wij veel dat ze dat vandaag nog een keer zouden doen. Wederom spurt Marc bij me weg, maar vandaag heb ik de MP3 al gebruiksklaar. De oordoppen gaan in en daar ga ik weer! Liep ik gisteren nog precies een uur over de eerste 5 km, vandaag duurt het al 70 minuten. Liep ik gisteren nog precies een uur over de tweede 5 km, vandaag duurt het 80 minuten. Als ik deze trend vasthoud red ik het vandaag niet om voor 5 uur binnen te zijn. Maar dat wil ik niet. Nijmegen-tijden-technisch was ik gisteren een half uur te laat. Daarvan heb ik de regen de schuld gegeven, maar vandaag wil ik koste wat het kost om 1500 bij de finish aan het bier staan! Kort rusten dus en gelijkmatig doorhobbelen!
Ook vandaag valt het drankgebruik van de Denen me op. Het is nog geen 8 uur, maar iedereen loopt al volop met bierflesjes te sjouwen. Ook zie ik regelmatig groepjes samenscholen om een zakflesje van het een of ander. Zelf hou ik het voorlopig nog maar even bij m'n water en geniet van het uitzicht. Denemarken is veel glooiender dan ik me had voorgesteld. We lopen veel over asfalt, maar steeds net op de momenten dat de voeten daartegen beginnen te protesteren schakelt het parcours over op zachte mossige bospaadjes. Zelfs de grindpaadjes zijn een welkome afwisseling. En ook de rusten die vandaag om de 5 km te vinden zijn geven verlichting. Van even zitten knap ik steeds enorm op. Maar het is zonnig en droog, dus mij hoor je niet klagen!
Euh..... zonnig? Droog? Net nog wel ja. Maar wederom slaat het weer als een blad aan de boom om. Gelukkig zag ik het op tijd aankomen en kon ik nog net op tijd m'n poncho aanschieten. Enorme plensbuien wisselen zich af met miezerige regen. Ik word een aantal kilometers lekker bezig gehouden. Poncho aan, poncho uit, poncho opvouwen, poncho aan de tas, poncho aan, poncho uit. Het is een hele toestand. Net als ik er wel zo'n beetje klaar mee ben zie ik een bordje "Rustplaats over 300 meter". "Godzijdank" verzucht ik hardop, want volgens mij is mijn tijdschema inmiddels weer zo op orde dat het wel een lekker lange pauze kan houden. En m'n voeten kunnen op dit moment ook geen fijner vooruitzicht bedenken. Maar dan begint het psychologische spelletje. Er komt namelijk helemaal geen rustpauze. Niet na 300 meter, niet na 400 meter, niet na 500 meter en zelfs niet na een kilometer! M'n ergernis en pijn verbijtend loop ik een eindeloos fietspad af. Het eerste muurtje wat ik tegenkom is van mij! Ik zoek m'n toevlucht tot roze pillen en SMS Annelies dat het regent en dat ik "pien aan de poten" heb! De kans dat ik Marc vandaag onderweg nog zal zien sluit ik inmiddels volledig uit. Door op karakter dan maar.
Als ik net weer 5 minuten aan de wandel ben zie ik een bordje waarop staat dat ik al 30 km gelopen heb. Onmogelijk! Het is kwart over 12!!! Dat zou betekenen dat ik om kwart over 2 al binnen zou kunnen zijn! Ik geloof het niet. Ik SMS Marc en hij bevestigt mijn vermoeden. Dat bordje staat verkeerd. Of ben ik verkeerd gelopen? De twijfel slaat toe. Eerst die gemiste rust, nu dit weer? Wat doe ik fout vandaag? En waarom is er verdomme nergens meer een rust? Ik pak de route er voor de zoveelste keer vandaag bij. Waar ben ik dan in vredesnaam? Ik heb ook eigenlijk geen idee. Het regent, alles doet zeer en alleen de muziek in m'n oren houdt me nog op de been. Tot er dan eindelijk toch weer een rust opdoemt. Maar door de onophoudelijke regen en geen mogelijkheid om binnen te rusten brengt die ook niet veel meer dan 5 minuten zitten. Tot het zo koud wordt dat ik besluit maar weer door te hobbelen.
"Nog 10 km" wordt me verteld door een passerende Nederlandse militair. Ik vertel hem dat dat het beste nieuws van vandaag is en we raken aan de praat. Helaas zijn zijn benen zo ongeveer drie keer zo lang als die van mij en moet ik hem weer laten gaan. Een uur later haak ik van ellende aan bij een groep zingende Duitse militairen. Ze lopen hard, maar doordat ze korte stapjes nemen krijg ik het voor elkaar om een liedje of zes met ze op te lopen. Net wat ik nodig had! Ik passeer het bordje "35" km en besef me dat het goed gaat komen vandaag. Het is 1400 uur. Ik check mijn telefoon en een binnengekomen SMS zegt "Bier bij de laatste rust en ik zit droog!! Nog 4 km te gaan..." De details vertellen me dat ik dit bericht 5 minuten geleden ontvangen heb. Dat zou betekenen....... Ja! Daar is de rust! Daar zit Marc! Bier! Worst! Plassen! Ik kan niet kiezen en zou het liefst alles tegelijk doen! Het duurt ongeveer een kwartier voordat ik alles voor elkaar heb en ik geniet van een zitplaats en het uitzicht op een biertje!
We blijven zitten tot het droog is en Marc belooft de laatste 4 km bij me te blijven. We bespreken de route van vandaag, de slechte verdeling van de rusten, de psychologische oorlogsvoering door verkeerd geplaatste bordjes en de onnodige laatste lus door Viborg. Volgens Hans zouden we vandaag met de fanfare naar de finish lopen, maar niets is minder waar. Maar de finish wordt bereikt, het is exact 1500 uur en de zon begint te schijnen. De stempeltjes in wandelboekjes en IML-papieren worden geregeld, de medailles worden opgespeld. Met doorweekte maar blaarvrije voeten in het natte gras, sokken die in de zon liggen te drogen, bier en worst wordt dit fantastische wandelweekend afgesloten! Morgen alleen nog een stukje terug naar huis rijden en dan zit het er weer op....
posted by Sunny @ 9:15 AM
2 comments
