Tocht: 80 van de Langstraat
Plaats: Waalwijk
Datum: 8-9 september 2007
Afstand: 80 km
Foto's: Klik
hier om alle (12) foto's te bekijken
Het moest er een keer van komen: De eerste lange tocht waarbij ik er serieus over nagedacht heb om te stoppen. Na 15 kilometer vlak voor de bezemwagen en bijna 40 km helemaal alleen gelopen te hebben begon ik me toch ernstig af te vragen waarom ik hier ook alweer precies was. Omdat Ed het zo gezellig vond als ik weer eens een Kennedymars meeliep?! Vanwege de gezelligheid met alle forummers?! Omdat Waalwijk zo'n gezellige tocht was?!
Oke, ik geef toe, tot 5 uur 's nachts was het best gezellig. Publiek, muziek, gedoe, zelfs midden in de polder! Omdat ik helemaal of erg achteraan liep kreeg ik veel aandacht. Mensen dachten waarschijnlijk dat ik het moeilijk had, het kwam niet bij ze op dat de anderen gewoon allemaal veel te hard van start gegaan waren en ik mijn krachten gewoon goed weet te verdelen! Ik beloofde ze dat we elkaar morgen bij de finish heus wel weer zouden kunnen begroeten.
Er was meer dan genoeg eten en drinken te krijgen. Ik kon m'n eigen tempo lopen. Rusten wanneer ik wilde en zo lang als ik wilde. Maar vaak was het ook zwaar, donker, eng, eenzaam en alleen. Het feit alleen al dat ik onderweg nog geen 10 foto's gemaakt heb geeft voor mijn gemoedstoestand aardig weer. Gelukkig had ik mijn eigen lampje en een overvolle MP3 speler tot mijn beschikking!
Maar op de rust op 53 km kwam ik eindelijk een bekende tegen. Trudy zat er uit te puffen en in het kader van "de lamme helpt de blinde" besloten we samen aan de laatste 27 km te beginnen. Ik heb even heerlijk tegen haar aan lopen zeuren en ze vond het niet eens erg. Maar als Annelies tijdens die megadip langs de kant had gestaan met haar mooie nieuwe Toyota Yaris, weet ik bijna zeker dat ik bij haar ingestapt was. Maar ze was er niet, dus we moesten door. Tijdens die laatste 27 km hebben we geconcludeerd dat het niet vreemd is dat er zoveel Kennedy's vermoord zijn, pittige antwoorden bedacht op de veelgehoorde opmerking "kom op maiden, 't is nog mar un kleeein stukske", ons ingebeeld dat we lekker geslapen en ontbeten hadden en nu alleen maar 20 km hoefden te lopen, heel hard gescholden op de foute kilometer aanduiding op het einde, heel hard gelachen en gewoon van elkaars gezelschap genoten zonder al te veel te zeggen.
Na een kop koffie in de Moer, een stukje wandelgezelschap van en verzorging door Annelies, een onverwachte begroeting door Marc en Nannie, heel even zitten op een steen langs de weg, plassen tussen twee glasbakken in, maar weer eens een blik op de routebeschrijving, een stoel en een koud biertje van een gastvrije toeschouwer, de belofte aan elkaar dat we dit toch echt maar nooit meer moeten doen en eindeloos veel weggetrapte kilometers krijgen we dan toch eindelijk de finish in zicht. De dochters van Trudy komen ons enthousiast tegemoet rennen en willen dolgraag mee over de rode loper. Annelies staat klaar met de meest letterlijke vorm van finishbier ooit. De medaille en oorkonde worden met gepaste trots in ontvangst genomen.
Hoewel de vermoeidheid de overhand heeft zijn de pijn en ellende inderdaad verbazingwekkend snel vergeten. Mijn woorden over dat ik het nooit meer zal doen neem ik dan ook terug. De woorden die zeggen dat ik maar een Kennedymars per jaar zal lopen echter niet! Daar blijf ik bij!
