Tocht: Dodentocht
Plaats: Bornem (Belgie)
Datum: 14-15 augustus 2009
Afstand: 100 km
verzorging in 24 uur
Foto's: Klik
hier om de foto's te bekijken
Wat vooraf ging...
Na een gezellig donderdag-avondje in Breda met iets teveel biertjes en een uitgebreid ontbijt op vrijdag vertrekken Bart en ik rond het middaguur in nog zuidelijkere richting. Het stadscentrum van Bornem wordt voorgeprogrammeerd in de TomTom. Binnen een uur staan we in een Belgische supermarkt boodschappen te doen voor minstens een heel weeshuis. Niet veel later kunnen we ons bij wat wandelvrienden voegen die zichzelf op het gezellige plein in het zonnetje moed aan het indrinken zijn. Helaas kunnen we niet lang blijven want we moeten nog wat spullen overladen op ons slaapadres in Wintham. Al maanden hebben we gegrapt over onze "Ezelboerderij", maar de werkelijkheid is lachwekkender dan al onze grappen bij elkaar. Onze grootouders hadden een moderner interieur dan dat wat we hier aantreffen. Bovendien hangt het interieur van religie aan elkaar. Maar we vinden het prima. De bedden zien er prima uit en alles is schoon. We gooien onze tassen neer, richten de Vertroetelmobiel (formerly know as the Bus van Bill) en vertrekken weer richting Bornem. Daar wordt ingeschreven, de DoTo-shop wordt leeggekocht en dan wordt er op een terras gegeten en gedronken. Ondertussen melden Bart en ik ons op de DoTo camping. Alsof we nog niet genoeg drank en eten ingeslagen hebben wordt de bus voller en voller gestouwd met alles wat iedereen aan vertroetel-spul voor ons meegenomen heeft. Niet lang daarna kunnen ook wij op het terras neerploffen en kunnen we beginnen met het uitdelen van de kadootjes die we van tante Wilma ter vertoeteling kregen en ontvangen we nu al bedank-kadootjes voor het vertoetelen wat we de komende 24 uur zullen gaan doen. De spanning stijgt en rond kwart voor negen vertrekken de wandelaars richting de start. Samen met Bernard en zijn zus, Ilona en Bart blijf ik achter op het terras. We zullen hier blijven wachten op de eerste doorkomst door Bornem over 17 km. Het wachten is begonnen...
30 km, Ruisbroek
De route blijkt iets anders te lopen dan vorig jaar waardoor we op zoek moeten naar een nieuw vertroetelplekje. Helaas wordt het allermooiste plekje versperd door een groot hek met daarnaast een politie-agent. Maar Bart weet raad. Hij legt uit wat we komen doen en vraagt of we heel even door het hek mogen. Het mag en niet veel later beloont Bart deze vriendelijkheid met een boterham met een vers gebakken ei. De Gendarme weet niet wat hem overkomt. Het inrichten van onze vertroetelpost kan beginnen. We slepen met stoelen, veldbedjes en dekbedden. Moesten we vorig jaar ook nog slepen met jerrycans, gasflessen, kooktoestellen en het eten en drinken voor een half weeshuis, dit jaar kunnen gemakkelijk in de bus laten staan. Bills' voiture is een waar vertroetelmobiel dus, ook voor ons! Bart kookt water en bakt eieren, Ilona roert in het pannenkoekenbeslag en ik besmeer toastjes met mijn zojuist gefabriceerde zalmsalade uit eigen keuken. De taken zijn prima verdeeld. Ondertussen speuren we naar een bekend gezicht en sturen onze feestende overburen wat stappers op ons af om ze te laten checken of we werkelijk pannenkoeken staan te bakken in het holst van de nacht. We hebben genoeg, dus we laten iedereen meedelen in de feestvreugde. En als er dan ook nog appels geflambeerd worden weten onze Zuiderburen helemaal niet meer wat ze zien bij die 'Ollanders.
Dagmar meldt zich zoals verwacht als eerste. Zij moet morgen op tijd in Bornem zijn om de trein naar huis nog te halen. Zondag wordt ze nog op een feestje verwacht. Waar je zin in hebt na 100 km stappen. Niet lang daarna volgen Piet en Leo en daarna lijkt iedereen tegelijkertijd voor onze neuzen te staan. Maar wij zijn voorbereid. De koffie, thee, bouillon, gebakken eieren en pannenkoeken zijn even niet aan te slepen. Maar er wordt genoten en vol nieuwe energie vertrekt iedereen langzaam aan weer de nacht in.
50 km, Steenhuffel 
Nadat alle spullen weer in de bus gepropt zijn stellen we onze navigatie-vriend-voor-het-leven in op de Leireken in Steenhuffel. Dat zou de laatste straat voor de Palm brouwerij zijn. Vorig jaar hebben we hier wat heen en weer gereden, maar Bart herkent de juiste straat direct en rijdt in een schroeiende streep naar ons top-plekje van vorig jaar. Het is rond vieren en het 50 kilometer bord lacht ons al toe. Bovendien zien we er wat stoelen en de auto's van Eric en Sander staan en hangt er een spandoek dat hier ook de "enige echte Auto Gaat Sneller Rustpost" zou zijn. Maar van de mannen zelf geen spoor. In het stikdonker tuur ik door de autoruiten en zie dat ze beide liggen te tukken. Geen probleem, wij richten gewoon onze post naast die van hen in. Mensen genoeg, dus er zal vanzelf een verdeling plaatsvinden van mensen die bij hen gaan zitten en mensen die bij ons komen. Als alle stoelen en bedjes weer staan en de soep lekker staat te pruttelen doet Bart ook heel even de ogen dicht. Ilona en ik vermaken ons ondertussen met het maken van foto's bij het 50 km bord en het verzuchten hoe blij we zijn dat we dit keer niet zelf hoeven te lopen.
Na eerst wat onbekend talent van onze vertroetelstoelen gebruik te hebben laten maken, druppelen de eerste snelle wandelvrienden onze post binnen. Wederom komen ze in dezelfde volgorde. Eerst Dagmar als het nog donker is, daarna Leo en Piet als de zon net opkomt en niet lang daarna barst de vertroetel-hel weer los. Gelukkig besluiten er een aantal "klanten" zich bij de post van Eric en Sander te melden. Er wordt soep gegeten, macaroni geserveerd en gevoerd, de eerste biertjes worden ontkurkt en er worden wat outfitjes gewisseld. We informeren naar de blarenstand, we maken een grapje, doen een aanmoedigingsdansje en spreken een bemoedigend woord. De flesjes worden grif gevuld, want zo snel als de zon opkomt, zo snel stijgt ook de temperatuur. En dat terwijl het pas rond acht uur in de morgen is. We maken foto's als bewijs dat iedereen op de helft is en verzekeren hen dat het vanaf nu alleen maar minder wordt. Maaike, Maup en Marc klooien nog wat met het officiele bord, maar niet veel later zet Carla het eigenhandig weer in de originele stand. Cor en Guus zingen nog een liedje maar rond half negen is iedereen die we kennen voorbij en besluiten we naar het volgende punt te vertrekken.
76 km, Lippelo
Op de route staat dat de laatste straat voor de rust in Lippolo "Padje" heet. Dat lijkt qua omschrijving het meest op de plek waar we vorig jaar zo mooi in de schaduw stonden. We besluiten het erop te wagen en rijden zonder problemen naar de lege parkeerplaats. Perfect! Het is rond negen uur 's ochtends maar toch komen hier al mensen voorbij die dus binnen 12 uur ruim 76 kilometer afgelegd hebben. Ik vind het bewonderenswaardig. Vooral gezien het feit dat ik een paar weken geleden zelf nog meer tijd nodig had voor "slechts" 50.
Onze post wordt lekker in de schaduw gebouwd, want inmiddels is het toch alweer behoorlijk warm geworden. Even uit de zon te kunnen zijn zal een vermoeid wandelaar deugd doen. Goed gedacht, want een paar uur later, na wederom veel meligheid, lang wachten, een hazenslaapje, snoepjes, fuit en tucjes uitdelen aan alles en iedereen en na aantal hele snelle Jelles vertroeteld te hebben meldt Dagmar zich weer. Ze ligt perfect op schema. Het is rond twaalven, dus haar beoogde finishtijd van 1700 uur is nog steeds haalbaar. Ook Piet meldt zich, alleen Leo laat dit keer op zich wachten. Net als Eric weg is komen uit tegengestelde richting ineens Annelies en Suus op onze post af gelopen. Als verrassings-aanmoedigings-team. Wat leuheuk! En wederom stroomt de post langzaam vol met wandelvrienden. Water en bier. Dwars-door-de-keuken-soep. Kleingesneden fruit waar eerst wat wespen afgeslagen moeten worden. Een zakje chips om het zoutgehalte op peil te houden. En wederom wat bemoedigende woorden. Aardig zijn nu. Geen aandacht besteden aan hoe zwaar de komende 25 kilometer zullen worden. "Wat zie je er goed uit!", "wat loop je nog fris", "Bambi zou jaloers zijn op je soepele tred" en vooral het "jij bent zeker pas een uur geleden begonnen?" doen het goed. Het "wandelen met je hoofd" is nu definitief begonnen! We beloven dat we er op 90 kilometer weer zullen zijn voor ze en hopen dat dat voldoende mentale steun zal geven. Maar voor sommigen begint de tijd toch echt te dringen...
90 km, St. Amands
Op naar de Sportlaan in St. Amands. Bij de Sporthal hoeven we geen plekje meer in te richten weten we uit ervaring. Hier staan stoelen en is voldoende gras om op neer te ploffen. Bovendien wil bijna niemand hier nog zitten, maar heeft liggen de voorkeur. Dus trekken we alles wat we nog aan eten en drinken over hebben uit de bus en zoeken een plekje in de schaduw. Het wachten is wederom begonnen. We doen hier en daar even de ogen dicht om wat ontbrekende slaap in te halen. En om misschien maar niet te hoeven zien wat hier allemaal gebeurt. De pijn en de vermoeidheid zijn hier duidelijk van de gezichten af te lezen. Hier wordt afgezien. Nog tien volle kilometers te gaan. En nog maar een paar uur effectieve wandeltijd op de klok.
In spanning wachten we om "onze" mensen. Dagmar hebben we gemist, die is hier al voorbij, maar er zijn er nog genoeg om op te wachten. Eenmaal in de menigte ontwaard worden ze luid toegejuichd. Altijd veroorzaakt dat een glimlach op de vermoeide gezichten. En dan is het alleen nog maar een kwestie van aandacht. Eten kunnen deze vermoeide helden bijna niet meer. Slapen en drinken des te beter. De ogen worden zonder moeite gesloten. De drank vloeit rijkelijk. Verdoven, verslappen en vergeten. Voeten worden gemasseerd, zoenen worden spontaan op wangen gedrukt en moed wordt ingesproken. Veel sneller dan door sommigen gehoopt is het alweer zeven uur en wordt iedereen verzocht het terrein te verlaten. Terwijl de dappere stappers hun opstartproblemen overwinnen en zij hun ene zere voet weer voor de andere gaan zetten rijden wij, gevolgd door forum-Belg-Bernard richting Wintam om daar de bus te parkeren. Met z'n vieren in Bernard's auto snellen we naar het centrum van Bornem. En alleen omdat Bernard zo vriendelijk is om ons alvast bij het station uit de auto te gooien om daarna in z'n eentje op zoek te gaan naar een parkeerplaats zijn we op tijd om Peter en Iwan te zien finishen.
100 km, finish in het centrum van Bornem
Het is 20 uur. En eenmaal in Bornem wordt het al snel duidelijk. Als je hier bent is het is eindelijk zover. Dan is het afgelopen! Voorbij! In de pocket! Klaar! Waren we nog maar net op tijd voor Peter en Iwan, nog niet iedereen is binnen. Dus wordt ook hier weer gewacht. Door sommigen zittend op een terras met een biertje. Door anderen aan de dranghekken om ook voor de laatste binnenkomers te applaudiseren en dit onvergetelijke finishmoment op de gevoelige plaat vast te leggen. Na een flink aantal emotionele finishfoto's en felicitaties vind ik dat ik zo onderhand ook wel een finishbiertje verdiend heb. En laat ik ook maar eens wat te eten halen. Want door al dat gevertroetel zijn we onszelf bijna vergeten. Onder het genot van het ene sterke verhaal na het andere eet ik Vlaamse Frieten en drink ik Palmpjes tot ik er bijkans bij neerval. Niet gek na bijna 40 uur zonder slaap! Maar het was het weer waard! We hebben weer genoten!
De ene na de andere vermoeide wandelaar begeeft zich richting zijn slaapplaats. En alleen dankzij Bernard bereiken wij zonder al te veel moeite onze Ezelboerderij in Wintam. Zonder hem hadden we de nacht waarschijnlijk op een bankje in Bornem moeten doorbrengen. Een taxibedrijf genaamd "Bornem taxi" moet zijn taxi's namelijk uit Antwerpen laten komen. Minstens twee uur zouden we daarop moeten wachten. Maar daartoe zijn we niet meer in staat! Bernard, nogmaals dank dat je voor ons de moeite genomen hebt vier maal die eindeloze rij kasseien te overbruggen. In ons tijdelijke verblijf wordt gedouched en worden onder het genot van alle drank die de vertoetel-activiteiten overleefd heeft nog meer sterke verhalen verteld. Totdat de ogen definitief dichtvallen en we onszelf naar de bedden slepen. Het is lang geleden dat we zo diep geslapen hebben. Moe, maar zeer zeker voldaan!
