Nijmeegse Vierdaagse Dag 3, 40 km

Door mijn nieuwe pleisters ga ik vandaag vol goede moed van start. Ik kijk niet uit naar de heuvels omdat ik verwacht bij het stijgen teveel achterin m'n schoenen te gaan hangen. En dat is precies waar het zo'n zeer doet. Maar we hebben weer een vroege start dus in principe zouden we tijd genoeg moeten hebben om op tijd binnen te komen vandaag. Bovendien is dit de dag van de proeffinish in Berg en Dal, de mooiste route, de gezelligste dag we hebben het allemaal voor de boeg. Als het maar niet zoveel pijn deed.....

Van de start sleep ik mezelf naar de eerste koffierust in de Hatert. Onderweg regelt Inger puddingbroodjes voor ons allemaal, maar vandaag worden ze lopend genuttigd in plaats van zittend. Opstarten is al moeilijk genoeg. Van Hartert lopen we door naar Malden voor thee en een hoognodige plaspauze. We ginnegappen wat om Bill die tussen de bejaarden zit te oefenen voor de tijd dat hij 30 km gaat lopen in plaats van 40.

Voor we het weten staan we alweer bij de tent van Giel Beelen. Dankzij een SMS van Annelies kennen wij het codewoord, maar de Giel-fluitjes zijn op. De Giel-meisjes zijn echter sportief en beloven dat ze er morgen 4 voor ons achterhouden. Top!

Op naar de soep in Mook. Voorheen stonden papa en mama hier al met pannenkoeken, maar het werd voor hen logistiek steeds lastiger om dit punt te bereiken. Dan dus maar soep bij de snackbar op de hoek. Terwijl de rest nog even door rust, vertrek ik vast om rustig op te kunnen starten. Als alles eenmaal weer op z'n plek zit is het wel te doen, maar het lijkt steeds langer te duren voordat dat zover is. Gelukkig heb ik wat om naar uit te kijken want onze volgende rust zal bij papa en mama zijn. Zij zitten al op hun plekje in Plasmolen op ons te wachten. Weer helpt de ranzige praat en wat gevloek en getier me door de pijn heen. Domme liedjes verzinnen is de beste afleiding die er bestaat!

Eenmaal in Plasmolen worden we gevoed en gelaafd door papa en mama. Zij geven ons precies voldoende energie om door te lopen naar de tent van Jaap. Van daaruit is het nog "maar" 15 km naar de finish, en nog maar 10 naar de Proeffinish in Berg en Dal. Moet te doen zijn! Korte termijn doelstellingen opstellen. Het werkt. We bereiken de tent van Jaap en maken ons op voor de berg-etappe. Het fluitje gaat in de mond en op de kadans van ons eigen gefluit vliegen we de berg op. Ik fluit, dan heb ik minder energie om aan de pijn te denken. En zo stappen we alle overige dorpjes door. Rusten is geen optie meer. We moeten op tijd in Berg en Dal zijn. Anders is er geen tijd meer om daar te genieten van het feestje.

Half vier was de geschatte aankomsttijd in Berg en Dal. Dan zouden we een kwartier hebben om bier te drinken. Om kwart voor vier moesten we het feestgedruis verlaten hebben om op tijd binnen te zijn. Het plan lukte bijna. Om 1535 uur komen we aan in Berg en Dal. Maar echt veel zin om te feesten heb ik niet meer. Ik heb het mentale spelletje verkeerd gespeeld. In mijn hoofd was dit mijn eindpunt van vandaag. Maar ineens daalt het besef in dat het vanaf hier nog best ver is naar de finish. Laten we maar gaan, anders redden we het misschien niet om op tijd binnen te zijn.

Elke stap die ik vandaag zette deed zeer, maar nu wordt het echt extreem. Bij elke stap die ik zet schieten er pijnscheuten door tot in mijn knieen. Dit is echt onhoudbaar. Ik trek mijn schoenen uit! Nollie probeert me nog van dit idee af te houden, maar ik zie geen andere mogelijkheid. Mijn hakken hebben lucht en ruimte nodig. Ze willen niet langer dat er een schoen tegenaan duwt. Het bloed staat in mijn schoenen, maar ik moet en zal deze dag de finish halen. Anders is het allemaal voor niets geweest.

Voor de grap probeer ik van dames in het publiek slippers in maat 38 te bemachtigen. We moeten dadelijk nog een aantal drukke straatjes door waar misschien glasscherven kunnen liggen. Om daar op sokken doorheen te gaan is misschien niet zo verstandig. Maar niemand wil z'n eigen slippers afgeven. Logisch, ik zou m'n dure Birckenstocks ook niet zomaar aan iemand doneren omdat hij zo graag de Vierdaagse wilde lopen. Eigen schuld dikke bult. Totdat een lieve mevrouw na mijn grappig bedoelde vraag opspringt en zegt dat ik heel even moet wachten. Ze rent haar huis in om met een paar gloednieuwe witte slippers terug te keren. Uniek! Ze wil er niet eens wat voor hebben. Ze wil alleen maar dat ik het haal!

En dat gaat gebeuren. De sokken gaan uit, de voeten krijgen lucht. Twee oer-gezellige wijkjes aan het einde van de route geven zoveel nieuwe energie dat we op het einde van het parcours nog energie over hebben om te rennen naar onze starthokjes. Het is 20 seconden over 5 als ik mijn pols onder het scan-apparaat houd. We hebben het weer geflikt!

Klik hier om de foto's te bekijken.