Weerribben Wandeltocht, 40 km

Tocht: Weerribben Wandeltocht (FLAL)
Plaats: Scheerwolde
Datum: 18 februari 2006
Afstand: 40 km
Route: Scheerwolde, Voshoek, Westenwold, Paasloo, Oldemarkt, Kalenberg, Nederland, Scheerwolde

Start: Door een logeerpartijtje bij Douwine start deze tocht al op vrijdagavond. Door een slim opgezet logistiek plan zijn we tegelijkertijd in Marknesse waar de wijn wordt opengetrokken, de kaas op tafel komt en ik word verwelkomd met een wel heel bijzonder kadootje en een heerlijk bed op Douwines logeer-wandel-pronk-kamertje.






Maar zaterdagochtend is het toch echt weer als vanouds vroeg op, tassen inpakken, ontbijten, nog even kijken waar we heen moeten en "en route". Op naar de koffie in het startlokaal!




Blijkbaar is het de eerste keer dat De Wielewaal als startplaats fungeert want hoewel er een man (m/v) of 400 binnen zit is de mevrouw achter de bar koffie aan het schenken uit een kannetje dan vanuit een koffiezet apparaatje wordt bijgevuld. Deze arme mevrouw had op 80 man gerekend. Het doet ons denken aan een scene van Bert Visscher over een fietsomloop en een pannenkoekenhuis.


Uiteindelijk hebben we de koffie op en kunnen we van start. We krijgen de routebeschrijving van Kees die nog snel even grapt dat we vandaag om niet om 1800 maar om 1700 uur binnen moeten zijn. "Hij moet vanavond nog naar een bruiloft". Jammer voor jou Kees. We weten nu al dat we dat niet gaan redden




Eerste rust: De eerste officiele rust zit op 19 km. Maar na veel modderige glibberpaadjes, een eindeloos stuk langs de vaart en een uur of 2 gelopen te hebben willen we toch echt wel even rustig een broodje eten. We zoeken het gezelligste electriciteitskastje wat we kunnen vinden uit om wat te eten, te drinken en even te zitten. Daarna gaan we gewoon weer verder met het genieten van de prachtige omgeving!








Tweede rust: Dat we er flink de pas in hebben gehad blijkt als we om kwart over 12 al aan de koffie kunnen op de eerste rust. Drie kwartier voor op schema, maar desalniettemin zijn we een van de laatsten. Onderweg merkten we al dat we hier met fanatieke wandelaars te maken hadden, maar toch zijn we verbaasd. Bijna 20 km in iets meer dan 3 uur is toch helemaal niet slecht. Hoe hard LOPEN die mensen dan in vredesnaam?! We besluiten ons er niets van aan te trekken en nemen nog een kop koffie (met gratis appelkoek dankzij de charmes van Douwine). En we nemen nog even de tijd om een vriendelijke mevrouw te nomineren voor de prijs van "coolste wandelgadget". Zij heeft namelijk een "broodtrommeltje" speciaal voor haar banaan... uniek!









De weersvoorspellingen voor vandaag waren slecht. We hadden zelfs nieuwe mini-parapluutjes aangeschaft. Als we onze schaduwen ontwaren kunnen we het niet nalaten dit vast te leggen. Wat nou regen, we lopen in de zon!


Nog steeds vol goede moed lopen we verder. Totdat we een bruggetje naderen dat ons toch wel erg bekend voorkomt. De eindeloze vaart waar we een paar uur geleden langs liepen moeten we nu in tegengestelde richting gewoon NOG een keer passeren. De creativiteit van de parkoersbouwers wordt in twijfel getrokken. Want hoewel het prachtig is om onderweg te zien hoe riet groeit en wordt gedroogd (en de fik in het afvalmateriaal gezet wordt) en we hier en daar wat educatieve momenten ontwaren komt die vaart ons aardig de keel uit.
















Even denken we dat we weer een dorpje in mogen, maar het blijkt dat we een pijl gemist hebben. We moesten alleen maar even een brug over om de vaart nu in plaats van rechts, links naast ons te hebben. Toegegeven, dit pad is wat bochtiger en de tientallen bruggetjes geven wat afleiding, maar we beginnen ons nu toch wel ernstig af te vragen wanneer die rust nou komt. Dit is Douwines eerste 40 km sinds augustus 2005 en Sunny is inmiddels gewend geraakt aan de perfect georganiseerde WS78 tochten waarbij je om de 10 km in de watten gelegd wordt! Het duurt ons allemaal veel te lang. Douwines knie begint te protesteren en regelmatig stoppen we even om 2 minuten te zitten en de routebeschrijving er nog maar eens op na te slaan. Niet dat we fout gelopen zouden kunnen zijn want er is maar een pad langs die ellendige vaart...










Derde rust: Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Om 16.40 uur komen we aan bij de boerderij van de familie de Lange. De tweede officiele rust op 37,4 km. We piepen wat, maar realiseren ons dat dit niet de juiste mensen zijn om tegen te piepen. Dus accepteren we gelaten de met liefde verwarmde erwtensoep en rapen we onze moed bij elkaar voor de allerlaatste etappe.




Ik probeer Douwine zo min mogelijk aan haar pijnlijke knie te laten denken door domme alfabetspelletjes te verzinnen. Gelukkig werken ze voor mezelf ook als prima afleiding! De bijna ondergaande zon zorgt ervoor dat ik mijn fototoestel bijdehand hou en als de zon-in-sloot foto mooier blijkt te zijn dan hoe het er in het echt uitzag kan ik m'n geluk niet op! Als we er ook nog echt, echt, echt bijna blijken te zijn is het feest helemaal compleet.










Finish: Bij de finish treffen we de voorzitter van de FLAL (ik herken hem nog van de Nieuwjaarstocht in Schagen). We vertellen hem fijntjes hoe we over zijn tocht (en vooral de pauzes) denken. Zonder echt de indruk te krijgen dat hij zich wat van ons commentaar aantrekt drinken we ons finishbiertje op en vertrekken. Voor ons geen FLAL tochten meer. Die laten we voortaan over aan de fanatieke wandelaars. We gaan naar huis. Om te eten. Om te douchen. Om te ontspannen. Om te genieten van het feit dat we het toch gewoon geflikt hebben. Om tot de conclusie te komen dat we ondanks alle pijn en inspanning samen toch gewoon een hele leuke dag gehad hebben!




Overige foto's:

Deze Elfstedenwandelaarster kan zo doorgaan voor Pink Angel.


Dat is ook nog een idee...


Wij vragen ons inmiddels ook af wat we hier aan het doen zijn...


Een verlaten busstation Emmeloord op zondagmorgen...

Vecht- en Poldertocht, 40 km

Tocht: Vecht- en Poldertocht WS78
Plaats: Breukelen
Datum: 11 februari 2006
Afstand: 40 km
Route: Breukelen, Nieuwersluis, Loenen, 's Gravenland, Kortenhoef, Vreeland, Breukelen

Start: Het wordt routine. Vroeg opstaan, stukje reizen, wandelvrienden begroeten, inschrijven, koffie, plassen en GAAN! Zo ook vandaag weer. Stipt om 9 uur is het zover. En nog geen vijf minuten later lopen we op het prive-terrein van Kasteel Nijenrode. Wat een fantastisch begin van de dag!





En al snel doet het parcours het predicaat "WS78" eer aan. Off-road door het bos, door de blubber! Even lijkt het erop of we zelfs slootje moeten springen, maar zo bont hebben ze het gelukkig niet gemaakt. Er is alleen maar file omdat de leuning bij een provisorisch bruggetje (lees: blok beton over een sloot) ontbreekt.




Toch gaan er vandaag ook grote stukken over het good-old asfalt. En lopen langs de Vecht levert als altijd alleen maar mooie plaatjes op!






Eerste rust: Omdat Frank en ik lekker in hetzelfde (langzame ) tempo lopen blijven we even bij elkaar. Maar vlak voor de 10-km-soep-stop tonen de wandelmaatjes zich weer eens ware wandelvrienden. Eensgezind staan ze ons op de brug op te wachten. Zodat we samen soep kunnen eten en er boterhammen en kippenpoten gedeeld kunnen worden.


Tweede rust: Eenmaal opgewarmd en bijgevoed gaan we aan een ware survivaltrip beginnen. Over een dijkje dat letterlijk dwars door de Loosdrechtse plassen gaat. We vermoeden dat het GI Joe zelf was, die ons voor geweest is om een een pad te hakken in deze rimboe. En hoewel ik zelf het liefst op asfalt loop, moet ik toegeven dat dit toch ook wel wat heeft...




Niet lang nadat we de wildernis verlaten is het alweer tijd om te zitten. De voetbalkantine blijkt een tikkeltje te klein, maar wij zijn ook blij met een picknicktafel die buiten staat! Er duiken nog een paar wandelsoccers op. Maar net als het gezellig dreigt te worden moeten we weer verder. We zijn pas op de helft...










Derde rust: We blijven nog een stukje off-road training doen. Door een weiland en over trilveen. Niets is de parkoersbouwers van WS78 te gek. Hoe avontuurlijk ik het net ook vond, nu ben ik er wel een beetje klaar mee. Niet alleen met de ondergrond overigens, maar met het hele wandelgedoe. De afgelopen 2 dagen ben ik ziek geweest en eigenlijk was ik nog lang niet "beter" genoeg voor 40 km. Maar ik moest en ik zou meelopen ("Eigenwijs is ook wijs" zei m'n moeder altijd) en dat komt me nu duur te staan. M'n energiepeil daalt onder het nulpunt en ik heb nauwelijks lucht genoeg om te blijven bewegen. Ik laat het gat tussen mezelf en de wandelvrienden groter worden terwijl ik m'n oordopjes opdiep uit de rugzak. De muziek en Rick van Velthuijzen helpen me door mijn stille moment heen! (Waarvoor dank!)


Maar ook de hypnotiserende werking van de voeten van Bart werken fantastisch op dit soort momenten. Ik merk dat hij merkt dat ik achter hem loop, want z'n pas is veel minder groot dan gebruikelijk. Zonder woorden (maar daardoor niet minder indrukwekkend) duwt 'ie me vooruit terwijl ik toch echt achter hem loop!


Een prachtige aanblik op de Loosdrechtse plassen helpt ook, maar als we even later 2 ooievaars in het weiland zien staan is mijn dieptepunt plotsklaps voorbij en kan mijn dag niet meer stuk! Ineens is me weer duidelijk waarom ik dit eigenlijk ook alweer allemaal zo leuk vind. Helaas zitten ze te ver in het weiland voor een mooie foto, maar ik heb ze gezien en da's voor mij genoeg...(een klein uur na het plaatsen van dit verslag krijg ik de ooievaars per mail toegestuurd!! Dankjewel Dick!!!)




Op 30 km kunnen we nog even zitten. Een moment dat meer dan welkom is. Het idee dat we nu nog 10 km moeten is niet echt een prettig vooruitzicht. Ik denk aan de woorden van Bill. "Als je niet meer kan, kun je nog 2 uur". Dat zou genoeg moeten zijn. Dus gooi ik er nog een kopje thee met flink veel suiker in en zet de kiezen op elkaar. Vlak voordat we onze weg willen vervolgen komt er nog een meneer naar me toe met de vraag of ik Sunny ben. Hij blijkt weleens wat foto's van m'n site "geleend" te hebben en herkende me direct. Ik word herkend! Even voel ik me een bekende Nederlander!






Vierde rust: De volgende 5 km helpen Adri en ik elkaar de lange rechte wegen over. Bart biedt nog aan om me in een kruiwagen naar de finish te brengen, maar ik sla de vriendelijke geste beslist af. Er moet gelopen worden. We bikkelen tegen de brug op (waar heeft Bart die tuinslang nou weer zo snel vandaan getoverd?!) en leren elkaar wat domme liedjes. Dom lullen werkt altijd, want ineens staan we met een mandarijntje in de hand op de veerpont. Over exact 3 km zullen we met een biertje in onze handen staan!












Finish: Hoewel het laatste half uur er bekend om staat altijd het zwaarste te zijn is dat vandaag gelukkig niet zo. Blijkbaar heb ik mijn dieptepunt al gehad. Het bier wacht. En misschien hebben ze wel bitterballen in die sporthal...













Hoogtepunt: Net als we weer huiswaarts willen keren word ik aangeklampt. "Sunny, wij willen je sponsoren, wat moeten we doen?!" Heel simpel dames! Laat een bericht achter in mijn gastenboek. De rest komt wel na het volbrengen van de 100 km! Deze dames maken de eerste 1000 euro aan sponsorgeld een feit (de teller gaat van 900 naar 1000!).... wat een fanTAStische afsluiting van de dag!!!