Weerribben Wandeltocht, 40 km

Tocht: Weerribben Wandeltocht (FLAL)
Plaats: Scheerwolde
Datum: 18 februari 2006
Afstand: 40 km
Route: Scheerwolde, Voshoek, Westenwold, Paasloo, Oldemarkt, Kalenberg, Nederland, Scheerwolde

Start: Door een logeerpartijtje bij Douwine start deze tocht al op vrijdagavond. Door een slim opgezet logistiek plan zijn we tegelijkertijd in Marknesse waar de wijn wordt opengetrokken, de kaas op tafel komt en ik word verwelkomd met een wel heel bijzonder kadootje en een heerlijk bed op Douwines logeer-wandel-pronk-kamertje.






Maar zaterdagochtend is het toch echt weer als vanouds vroeg op, tassen inpakken, ontbijten, nog even kijken waar we heen moeten en "en route". Op naar de koffie in het startlokaal!




Blijkbaar is het de eerste keer dat De Wielewaal als startplaats fungeert want hoewel er een man (m/v) of 400 binnen zit is de mevrouw achter de bar koffie aan het schenken uit een kannetje dan vanuit een koffiezet apparaatje wordt bijgevuld. Deze arme mevrouw had op 80 man gerekend. Het doet ons denken aan een scene van Bert Visscher over een fietsomloop en een pannenkoekenhuis.


Uiteindelijk hebben we de koffie op en kunnen we van start. We krijgen de routebeschrijving van Kees die nog snel even grapt dat we vandaag om niet om 1800 maar om 1700 uur binnen moeten zijn. "Hij moet vanavond nog naar een bruiloft". Jammer voor jou Kees. We weten nu al dat we dat niet gaan redden




Eerste rust: De eerste officiele rust zit op 19 km. Maar na veel modderige glibberpaadjes, een eindeloos stuk langs de vaart en een uur of 2 gelopen te hebben willen we toch echt wel even rustig een broodje eten. We zoeken het gezelligste electriciteitskastje wat we kunnen vinden uit om wat te eten, te drinken en even te zitten. Daarna gaan we gewoon weer verder met het genieten van de prachtige omgeving!








Tweede rust: Dat we er flink de pas in hebben gehad blijkt als we om kwart over 12 al aan de koffie kunnen op de eerste rust. Drie kwartier voor op schema, maar desalniettemin zijn we een van de laatsten. Onderweg merkten we al dat we hier met fanatieke wandelaars te maken hadden, maar toch zijn we verbaasd. Bijna 20 km in iets meer dan 3 uur is toch helemaal niet slecht. Hoe hard LOPEN die mensen dan in vredesnaam?! We besluiten ons er niets van aan te trekken en nemen nog een kop koffie (met gratis appelkoek dankzij de charmes van Douwine). En we nemen nog even de tijd om een vriendelijke mevrouw te nomineren voor de prijs van "coolste wandelgadget". Zij heeft namelijk een "broodtrommeltje" speciaal voor haar banaan... uniek!









De weersvoorspellingen voor vandaag waren slecht. We hadden zelfs nieuwe mini-parapluutjes aangeschaft. Als we onze schaduwen ontwaren kunnen we het niet nalaten dit vast te leggen. Wat nou regen, we lopen in de zon!


Nog steeds vol goede moed lopen we verder. Totdat we een bruggetje naderen dat ons toch wel erg bekend voorkomt. De eindeloze vaart waar we een paar uur geleden langs liepen moeten we nu in tegengestelde richting gewoon NOG een keer passeren. De creativiteit van de parkoersbouwers wordt in twijfel getrokken. Want hoewel het prachtig is om onderweg te zien hoe riet groeit en wordt gedroogd (en de fik in het afvalmateriaal gezet wordt) en we hier en daar wat educatieve momenten ontwaren komt die vaart ons aardig de keel uit.
















Even denken we dat we weer een dorpje in mogen, maar het blijkt dat we een pijl gemist hebben. We moesten alleen maar even een brug over om de vaart nu in plaats van rechts, links naast ons te hebben. Toegegeven, dit pad is wat bochtiger en de tientallen bruggetjes geven wat afleiding, maar we beginnen ons nu toch wel ernstig af te vragen wanneer die rust nou komt. Dit is Douwines eerste 40 km sinds augustus 2005 en Sunny is inmiddels gewend geraakt aan de perfect georganiseerde WS78 tochten waarbij je om de 10 km in de watten gelegd wordt! Het duurt ons allemaal veel te lang. Douwines knie begint te protesteren en regelmatig stoppen we even om 2 minuten te zitten en de routebeschrijving er nog maar eens op na te slaan. Niet dat we fout gelopen zouden kunnen zijn want er is maar een pad langs die ellendige vaart...










Derde rust: Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Om 16.40 uur komen we aan bij de boerderij van de familie de Lange. De tweede officiele rust op 37,4 km. We piepen wat, maar realiseren ons dat dit niet de juiste mensen zijn om tegen te piepen. Dus accepteren we gelaten de met liefde verwarmde erwtensoep en rapen we onze moed bij elkaar voor de allerlaatste etappe.




Ik probeer Douwine zo min mogelijk aan haar pijnlijke knie te laten denken door domme alfabetspelletjes te verzinnen. Gelukkig werken ze voor mezelf ook als prima afleiding! De bijna ondergaande zon zorgt ervoor dat ik mijn fototoestel bijdehand hou en als de zon-in-sloot foto mooier blijkt te zijn dan hoe het er in het echt uitzag kan ik m'n geluk niet op! Als we er ook nog echt, echt, echt bijna blijken te zijn is het feest helemaal compleet.










Finish: Bij de finish treffen we de voorzitter van de FLAL (ik herken hem nog van de Nieuwjaarstocht in Schagen). We vertellen hem fijntjes hoe we over zijn tocht (en vooral de pauzes) denken. Zonder echt de indruk te krijgen dat hij zich wat van ons commentaar aantrekt drinken we ons finishbiertje op en vertrekken. Voor ons geen FLAL tochten meer. Die laten we voortaan over aan de fanatieke wandelaars. We gaan naar huis. Om te eten. Om te douchen. Om te ontspannen. Om te genieten van het feit dat we het toch gewoon geflikt hebben. Om tot de conclusie te komen dat we ondanks alle pijn en inspanning samen toch gewoon een hele leuke dag gehad hebben!




Overige foto's:

Deze Elfstedenwandelaarster kan zo doorgaan voor Pink Angel.


Dat is ook nog een idee...


Wij vragen ons inmiddels ook af wat we hier aan het doen zijn...


Een verlaten busstation Emmeloord op zondagmorgen...