Marche de l'Armee, 2 x 20 km

Tocht: Marche de l'Armee
Plaats: Diekirch, Luxemburg
Datum: 10-11 juni 2006
Afstand: 2 x 20 km
Route: Door de Luxemburgse bergen

Voorbereidingen:
De eerlijkheid gebied me te zeggen dat Douwine het grootste deel van de voorbereidingen van mijn eerste Internationale wandelavontuur voor haar rekening genomen heeft. Zij kwam met het idee, regelde tenten, reserveerde een plekje op de camping voorzien van stroom, deed de boodschappen, zorgde ervoor dat Bas militair vervoer regelde en dat een aantal van mijn liefste wandelvrienden ook mee zou lopen. Ik zelf hoefde alleen een tweepersoons luchtbedje, een pomp en een slaapzak te lenen. Verder gooide ik wat spullen in een koffer, pakte m'n paspoort en hoefde me alleen nog maar op de afgesproken tijd op de afgesproken plek te melden. Heerlijk om een keer zo in de organisatorische watten gelegd te worden! Dikke zoenen voor Douwe dus! Na maanden van voorpret is het op 9 juni dan eindelijk zover. Ik stap in de trein naar Amersfoort. Een lang weekend Diekirch is begonnen!

9 juni 2006. The day before:
Alles werkt mee en nog voor negenen zit ik met Jos, Bas en Douwine in de zon aan de koffie! Daarna stouwen we de blauwe Marechaussee bus nog voller met koffers en weekendtassen en daar gaan we! Op naar Tilburg om Marc op te halen. Lang verhaal kort: Marc ophalen, rijden, snacken, rijden, lachen, lezen, dom uit het raam staren, kletsen, ruziemaken over de route, muziek luisteren, rijden, elkaar een beetje zieken en dom lullen. Kortom genieten.




Eenmaal aangekomen in Diekirch worden we eerst getrakteerd op een staaltje camping-management wat regelrecht de boeken in kan onder het hoofdstuk "Zo moet het dus niet". Een kleine 2 uur staan we in de rij terwijl we gereserveerd hebben! Een kleine 2 uur omdat er hooguit 8 mensen voor ons staan. Uniek! Met het stoom uit de oren melden Douwine en ik ons 2 uur later dan ook eindelijk weer bij "onze" mannen en kunnen we eindelijk beginnen aan het opzetten van de tenten. Aan het oppompen van de luchtbedden. Aan het uitpakken van de koffers. Aan het ombouwen van de bus tot slaapplaats voor Bas. Kortom, aan het inkwartieren.


Eenmaal klaar gaan we op zoek naar het startterrein om ons in te schrijven. Om te kijken of het daar al een beetje gezellig is. Om een biertje te drinken. Om in de stemming te komen. Om alvast wat veters te verkopen. Om de hier ook aanwezige wandelvrienden te begroeten en om nieuwe wandelvrienden te leren kennen.
Kortom, om ons onder te dompelen in het fenomeen Diekirch.


10 juni 2006. Dag 1:
Na een ijskoude nacht worden we klokslag 6 uur op een wel heel bijzondere manier gewekt. Het militaire muziekcorps ("De Fanfare" volgens Marc) speelt het Wilhelmus. Nog geen 10 minuten later loopt het hele peloton van de camping af. Een indrukwekkend gezicht!


Omdat er vandaag extreem hoge temperaturen verwacht worden starten niet alleen de mannen die 40 km moeten lopen vandaag vroeg. Ook de dames die "maar" 20 gaan lopen besluiten niet al te laat te starten. Maar laat genoeg om de mannen te voorzien van koffie en boterhammen. Om ze succes te wensen en uit te zwaaien. Om zich rustig voor te bereiden op het wandeltochtje van vandaag. Een kleine 3 kwartier nadat de mannen zijn gestart bedwingen ook de meisjes het eerste heuveltje!


Ondanks het vroege tijdstip (we starten nog voor achten!) doet de zon zijn werk al extreem goed. Het is warm en zwaar. Maar tegelijkertijd mooi en gezellig. De mensen informeren naar de betekenis van al dat paarse geweld en verlaten het gesprek nagenoeg nooit zonder eerst hun portomonnee uit de rugzak opgediept te hebben. Na de eerste kuitenbijter volgen er nog twee. Maar ook na de eerste rust volgen er nog twee. We lopen en genieten. We begroeten Dis die ons herkent. We maken kennis met Tom, Mike, "Ali", Sergeant Oorlog, en vele, vele anderen. We hebben mooie gesprekken, lachen, eten, genieten en wagen ons bovenop de laatste berg en met nog 6 km te gaan aan een biertje en geven Erik er ook een. We slaan de barstensvolle terrassen in het centrum van Diekirch over op zoek naar slippers voor Douwine. We worden staande gehouden door Gery en verkopen hier en daar nog wat veters zonder er al te veel moeite voor te hoeven doen. Klokslag 1 uur staan we alweer op het finishterrein. Wat hebben we heerlijk veel tijd voor finishbiertjes op deze manier!


Om te voorkomen dat we rondom dronken zijn als de mannen binnenkomen besluiten we even terug te lopen naar de camping. Om ontbijt te regelen voor morgenvroeg. Om onszelf even op te frissen. Om wat nieuwe veters in de rugzak te gooien. Onderweg worden we echter afgeleid door een groep van 20 mannen van de Marechaussee. Zij zijn met stoel en al in de rivier gaan zitten om de hitte het hoofd te bieden. Natuurlijk mogen we ze op de foto zetten. Als we in ruil maar wel even bier voor ze gaan halen. Geen probleem jongens, komt eraan! Als jullie dan in ruil daarvoor maar wel allemaal een paar veters kopen! En geloof het of niet: ze doen het! Voor vrouwen die bier brengen hebben ze blijkbaar een enorm zwak! Rombout neemt de leiding en trekt zonder blikken of blozen 50 euro. Hij regelt het verder wel met "de jongens". FanTAStisch!


Nadat we alsnog de camping bereikt hebben doen we daar wat we wilden doen en gaan daarna weer terug richting start/finishterrein om onze bikkels op te wachten. Ze zullen het ongetwijfeld zwaar gehad hebben. We zien het als Marc om half 4 uitgeput binnenkomt. Zo kennen we hem nog niet. En dan moeten we nog ruim twee uur wachten op Bas en Jos. Het wordt nog spannend of ze wel op tijd zullen zijn. Kapot moe zijn ze, maar ze zijn er.


Niet lang daarna komen ook Jannes en Marcella binnen. Marcella loopt met 20 paar veters over haar schouder... Maar... Hunk... Hoe?!?... Verbaasd bekijk ik het geheel. Ik kan me niet herinneren hen zoveel veters verkocht te hebben. Wat ik me wel kan herinneren, is dat ik Jannes gisteravond gevraagd heb 2 zakken veters mee te nemen naar het startterein. Dit omdat mijn voorraad op was en hij toch naar de camping op en neer liep. Maar wij zijn weggegaan voor hij weer terug was. En omdat hij me niet meer kon vinden besloot hij dan maar, samen met Marcella, zelf op de verkoop-tour te gaan. En dat dat uitermate goed gelukt is blijkt uit het feit dat ze van de 2 zakken (=100 paar!!!) nu nog maar 20 paar over hebben. Ze hebben bijna 250 euro bij elkaar verkocht. Ik val van verbazing bijna van mijn bankje. Deze TOPverkopers krijgen een biertje van me! WAT een verhaal!


Op de "mini-Wedren" die het finish-terrein is doen we wat je op een finish-terrein moet doen. Bier drinken. Vet eten. Napraten en nagenieten. Uitblazen en bijkomen. En moed verzamelen om ook nog die kilometer naar de camping lopend te overbruggen!

De camping. Waar we verder gaan met napraten en nagenieten. Waar we verder gaan met uitblazen en bijkomen. Waar voeten gemasseerd worden die nog nooit gemasseerd werden. Waar gedouched en gegeten wordt. Waar besloten wordt dat Jos en Bas morgen met de meisjes meegaan "op de 20". Waar Marc zich een ware bikkel toont en vastbesloten is ook morgen 40 km af te leggen. Waar we nog voor twaalven instorten en onze luchtbedden opzoeken!

11 juni 2006. Dag 2:
De geschiedenis herhaalt zich. De ijskoude nacht. Het Wilhelmus om 6 uur. De voorbij marcherende colonne. Koffie en boterhammen. Alleen zwaaien we vandaag alleen Marc uit. Maar ook Jos en Bas vinden we heel dapper. Na de uitputtingsslag van gisteren staan ze nog voor 8 uur toch samen met ons aan de start. Gaan ze toch het gevecht met de heuvels en de kilometers weer aan.


Een gevecht dat ook voor ons een stuk minder zwaar zal worden dan gisteren. De heuvels zijn minder in aantal en minder steil. Er is meer schaduw en het lijkt allemaal wat makkelijker te gaan dan gisteren. Denis die we onderweg tegenkomen heeft dit tochtje al eens vaker gedaan en vertelt ons feilloos waar we het best door kunnen lopen en het best kunnen rusten.

De Duitse militairen die we onderweg tegenkomen duwen Douwine en mij vooruit. Niet alleen door hun liedjes en het hypnotiserende gedreun van hun laarzen. Maar vooral omdat we ze juist vandaag voor willen blijven. De Oranje WK openingswedstrijd is vanmiddag en ook wij willen ons niet laten kennen. Plus dat een tandje erbij geen kwaad kan aangezien het voetbalgeweld om 3 uur los zal barsten. Jos en Bas nemen iets meer tijd, maar ook zij verschijnen al snel op de laatste rust. Tijd voor "Tssshhh, aaaah, Eiskaltes Bier". De Duitsers marcheren door, de jaloerse blikken zijn echter niet van de lucht!


En dan hoeven we alleen nog maar het water te volgen. Door onze lange rusten van vandaag zijn we exact een uur later binnen dan gisteren. Twee uur precies, dus ruim op tijd voor het voetbal. Omdat Douwine nog ergens staat te pinnen mis ik haar voor de "leuk voor later" foto onder de finishvlag. Er wordt bier gedronken en er wordt een plekje gezocht voor het grote scherm. Om 3 uur klinkt voor de tweede keer vandaag het Wilhelmus. Een volledig oranje gekleurde zaal zingt uit volle borst mee. Al snel maakt Robben de 1-0 voorsprong een feit. Omdat het beeld slecht is, het binnen nog heter is dan buiten en het voetbal me toch niet echt interesseert besluit ik Marc aan de finish op te wachten. Het kost me weinig tijd, want precies om half 4 loopt hij onder de finishvlag door. Een TOP-prestatie onder deze omstandigheden! Jos en Bas hobbelen terug naar de camping om daar de tweede helft te kijken, maar Marc, Douwine en ik blijven nog even.


En dan herhaalt ook de finish-terrein geschiedenis zich! De overwinning wordt gevierd, we ontmoeten wandelveteraan Jan Woordes, verkopen nog steeds veters als nooit tevoren, maar ook de hulpbehoevende medemens wordt niet uit het oog verloren. De voeten van Luitenant Niels worden gemasseerd en zijn blaren worden verzorgd. Totdat ook wij er klaar mee zijn en ons weer richting camping begeven. Om ook daar weer in hetzelfde ritueel te vervallen. Uitpuffen, nagenieten, voeten masseren en douchen. Alleen het eten blijft vandaag achterwege. We hebben niks meer. We zijn te laat voor het restaurant. Er is geen snackbar op de camping, dus we doen het met een zak chips. Leermomentje voor volgend jaar... Bas en Douwine gaan vroeg naar bed. Jos schuimt de camping af naar wandelvrienden en iets te eten en drinken en Marc en ik staren eindeloos dom voor onszelf uit.

12 juni 2006. The day after:
Het gebrek aan eten op de camping breekt me 's nachts op. Het was al koud de afgelopen nachten, maar nu word ik echt met de koude koorts wakker. Ik voel me misselijk en beroerd. Uiteindelijk val ik wel weer in slaap, maar echt opknappen doe ik niet. Ik probeer van alles. Eten, drinken, koffie, zout, zoet, warm, koud, maar niets lijkt te helpen. Terwijl iedereen om me heen koffers aan het inpakken en tenten aan het afbreken is, zit ik hulpeloos op een stoeltje toe te kijken. Dit wordt niks meer vandaag. De terugreis breng ik zoveel mogelijk liggend door. En terwijl iedereen blij is met de airco, zit ik met 2 jassen aan in de bus te rillen. Bij Marc thuis probeer ik met wat cupasoup het vermoedelijke zoutgebrek nog wat te verhelpen, maar ook dat brengt geen verlichting. Vanaf Amersfoort sleep ik mezelf in de trein en zodra ik thuis ben plof ik met kleren en al op bed en val in slaap. Wat een waardeloze afsluiting van een geweldig weekend.

Klik hier om alle foto's te bekijken.

Op www.zerevoeten.nl staat onder "Wandelverhalen" ook een wandelverslag Denderen in Diekirch!