Vierdaagse, 4 x 40 km

Tocht: Vierdaagse
Plaats: Nijmegen
Datum: 16 - 20 juli 2007
Afstand: 4 x 40 km
Foto's: Klik hier om de foto's te bekijken.

Wat vooraf ging:

De teleurstelling van 2006 is inmiddels verwerkt en langzaam aan ontstaan de plannen voor een copy/paste versie in 2007. Hier en daar ontbreken wat trainingskilometers, maar verder lijkt alles hetzelfde. Het extreem goedkope appartement op vijf minuten fiets-afstand van de Wedren, waar we vorig jaar verbleven, is dit jaar weer voor een week van ons. Door een uitgekiend logistiek plan en een lief broertje hebben we wederom vier fietsen tot onze beschikking. Duizend paar gloednieuwe paarse veters liggen te wachten op een nieuwe eigenaar. Het mama-wil-je-helpen-schoonmaken-papa-wil-je-mee-boodschappen doen plan voor zaterdag wordt weer uit de kast getrokken. Wel nieuw dit jaar is het door Dènis geSMSte Sunny-kom-je-ook-bier-drinken-in-Shamrock-plan op zaterdagavond. Uniek is het wie-komt-er-allemaal-Makoni-helden-inhalen-plan voor zondagmorgen. Half nieuw is een eerst-lekker-barbecuen-op-de-camping-bij-het-Dutch-Dream-Team-daarna-100-bier-drinken-bij-het-Gevelconcert-afspraak op zondag. Bizar is de wij-zitten-op-de-bekende-plek-bier-te-drinken SMS van BartJanWico op zondagavond. Copie van vorig jaar is een geplande ontmoeting met alle wandelvrienden op (Blauwe) maandag. Spontaan ontstaat een komen-jullie-vanavond-in-Casa-Zerevoeten-eten-date op maandagavond. En net als vorig jaar is er weer het door Bart uitgesproken waarom-komen-jullie-niet-gezellig-bij-ons-in-Lent-barbequen-verzoek voor dinsdagavond. En de diepvries vol voor alleen-als-jullie-vandeweek-bij-ons-pasta-komen-eten komt ons nog bekend voor. We zijn er weer klaar voor, we hebben er zin in! Maar naast al die gezellige bijeenkomsten, eet- en drink afspraken en begroetingen van wandelvrienden moet er natuurlijk ook nog gewoon 40 km per dag gewandeld worden.

Dag 1:

Na een onrustige nacht met weinig tot geen slaap van de spanning, een snelle kop koffie en een hebben-we-echt-alles-check van de rugzakken kunnen we op pad. We hebben besloten in het laatste stuk van de “vroege start” te starten. Dat betekent dat we om kwart voor zes klaar staan op de Wedren en eigenlijk meteen door kunnen lopen. Dat ging soepel! Ontbijten doen we in Lent, bij de famillie van Bart, hoewel we dan pas krap een half uurtje gelopen hebben. We kijken nog even uit naar BartJanWico, maar het duurt te lang voor ze komen. Wij gaan vast, ze halen ons wel in. Voor we Lent uit gaan knuffelen we Annelies nog even die ons staat aan te moedigen, maar we kunnen natuurlijk niet aan het pauzeren blijven. We genieten van de muziek en het gedoe in Bemmel, verkopen veters als waren het warme broodjes, nemen een ijsje bij de Rijkerswoerdseplassen, een biertje bij die gezellige kroeg waar de 40 en 50 samenkomen en dan staan vlak voor Elst papa en mama Sunny langs de weg met soep en broodjes. En dan op naar feest en gedoe in Elst en naar Maaike’s Zerevoetentent. Het zonnetje schijnt, het waait lekker en in perfect wandelweer en met perfect gezelschap hobbelen we door naar het punt waar we de Oosterhoutse dijk op zullen draaien. Want daar zullen papa en mama Sunny weer zitten met een paar koude biertjes. We rusten er even lekker en draaien dan de dijk op. Natuurlijk denken we terug aan vorig jaar, maar al kletsend en zingend staan we voor we het weten alweer bij Cafe Waalzicht. Het is half vier en we hebben dan ook tijd genoeg om de schoenen even uit te doen en te genieten van de Vierdaagsesfeer in Lent. Soepel van de biertjes lopen we rond kwart over vier de Waalbrug op. Om keurig om kwart voor vijf de startkaart voor de volgende dag in ontvangst te nemen en feest te vieren op de Wedren. One down, three to go!

Deze eerste wandeldag wordt zoals afgesproken afgesloten in de tuin van de familie van Ballegooij. De hele buurt is weer aanwezig, Hans is hoofd van de BBQ, er is eten en drinken voor 3 weeshuizen en de gastvrijheid van deze familie is wederom hartverwarmend. Bovendien weet iedereen hier wat 40 km wandelen met een mens doet. Niemand kijkt raar op van het zien van blaren, rollen tape, pijnstillers of een enkele traan. We worden zelfs in de watten gelegd door mannen die er de afgelopen 2 weken al 650 km uitgetrapt hebben. Wat een lieve helden kennen wij toch en wat zijn we blij dat we ze kennen! Veel te laat is het dan ook als we weer richting de St. Annastraat gaan. Dan moet er nog gedouched worden en moeten de tassen voor de volgende dag worden ingepakt. Het is al 00.00 uur als de wekker weer op 04.30 uur wordt gezet!

Dag 2:

Als ik om 0430 wakker word is het me niet meteen duidelijk, maar mijn vriendinnetjes beginnen nog voor ze uit bed komen “lang zal ze leven” voor me te zingen. Da’s waar ook, ik ben jarig! Petra heeft de nacht op het balkon doorgebracht in plaats van in bed. Pijnlijke knieen waren de oorzaak, een leeggegeten zak chocolade het gevolg. Hopelijk gaat dat vandaag wel goed komen!

Verder is het door op routine. Tandenpoetsen, koffie zetten, ontbijten, opzadelen en daar gaan we weer. Vandaag hebben we een late start en er staat een flinke rij, maar gelukkig kent Bill een truukje. Om vijf over zes zijn we dan ook alweer aan de wandel. Op naar de zelfgemaakte appeltaart van mama Sunny in Wijchen. Maar natuurlijk niet zonder koffie gedronken te hebben in café Harten Twee! Pijnlijke kleine tenen spelen ons onderweg hier en daar parten, maar al snel wordt daar het ultieme troostvoedsel voor aangeleverd: appeltaart en zoute soep met ballen. En combinatie van niks, maar wij vinden het heerlijk. We laten zoveel mogelijk mensen delen in de feestvreugde en ik kan me geen leuker verjaardagskado wensen.

Met een omweg gaan we richting het centrum van Wijchen, waar de ouders van Natalia ons op zullen wachten. Maar eenmaal daar aangekomen zijn ze nergens te vinden. Onverrichterzake lopen we door en komen onderweg de Zerevoeten tent weer tegen. We besluiten even te rusten, maar Natalia loopt door om haar ouders te zoeken. Ze blijken op nog geen 500 meter afstand te staan. Ik loop dus ook maar die kant op en niet veel later volgen Petra en Jolanda ook. Na een korte rust met veel verse jus d’orange lopen papa en mama Natalia een stukje mee richting Beuningen. Een welkome afleiding om dit stuk, waar je nooit lekker door kan lopen, te overbruggen. Eenmaal in Beuningen zijn wel toe aan een fatsoenlijke rust en we moeten ook al een tijdje heel erg naar het toilet, maar daar wordt niet echt gelegenheid voor gegeven. Gelukkig biedt een lieve huisarts uitkomst. Natuurlijk mogen we van het toilet in zijn praktijk gebruik maken. Willen we misschien ook even zitten en wat drinken? Geen probleem! Kom maar meiden! De man wordt ter plekke uitgeroepen tot “Held van de Dag” en beloond met 3 dikke zoenen.

Opgelucht gaan we op naar het bier. Papa en mama Sunny zitten op de hoek bij de Van Heemstraweg. Een stuk waar we twee jaar terug helemaal op kapot gegaan zijn. Maar met de extra ingelaste rust in Beuningen moet het dit jaar goed komen. En dat komt het ook. Bier en hardgekookte eieren. Weer een combinatie van niks, maar wederom vinden wij het heerlijk! We zijn klaar voor het Waterkwartier en de Waalkade. Nog twee uur, dan zit deze dag erop! We balen van het extra stukje parcours door de afgesloten sluis. We genieten van “gekregen” bier in het Waterkwartier. We verheugen ons op de Waalkade, maar die valt, ondanks een onverwachte boost in de veterverkoop, enorm tegen. Maar we zijn intens blij als we eindelijk de Wedren weer in het zicht krijgen. Two down, two to go!

Dag 3:

We zijn moe. Daar komt het deze dag op neer. Onze schoenen zijn vannacht gekrompen. Alles wat al pijn deed voelen we vandaag extra goed. En weer moeten we er vandaag 40 km uit persen. Het vooruitzicht is niet aangenaam. Wat een enigszins dragelijk maakt is het vooruitzicht van het prachtige parcours van vandaag en het aanhoudende heerlijke weer. Het eerste stuk zal het nog afzien worden, maar de heuvels zijn juist een welkome afwisseling in de spierbelasting. Dapper zetten we door. Want als vandaag voorbij is gaat het ons zeker lukken!

Vandaag doet iedereen vooral zijn eigen ding. Elk van ons focust op zichzelf. Wat kan ik aan? Hoever kan ik gaan? Waar doet het zeer? Wat moet ik doen om verkeerde belasting te voorkomen? Hoe kom ik deze dag door? Waar put ik kracht uit? Vergeet ik niet te genieten? Heb ik het nog naar m'n zin? Is dit het allemaal waard?

Tot de Zerevoetentent op 25 km blijven we redelijk bij elkaar. We drinken samen koffie in Malden en na een mentaal-instort-moment waar Bart me doorheen trekt, ben ik dolgelukkig als we papa en mama Sunny na Mook eindelijk in het vizier krijgen. We zetten vooral de ene voet voor de andere, zonder daar verder al te veel over na te denken. Gelukkig geeft de veterverkoop wat afleiding.

Maar na die eerste 25 km is het ieder voor zich. Petra wil zo snel mogelijk naar de Zevenheuvelenweg omdat daar haar zus ergens zit. Jolanda heeft een te hoog tempo en sprint door naar het volgende punt waar papa en mama zullen zitten. Natalia kan ik nog net bijhouden. En omdat ik zowel tijdens mijn eerste als tweede Vierdaagse rond dit punt zelf zowel mentaal als fysiek instortte blijf ik zo dicht mogelijk bij haar in de buurt. Gelukkig maar, want midden in Bredeweg zakt ze zowat door haar hoeven. Niks om van te schrikken, ik zie m'n eigen film terug. De oplossing? Plassen op een schoon toilet. Thee met veel suiker. Schoenen uit. Lekker je vermoeidheid even wegjanken. En dat alles bij lieve toeschouwers die zo te merken ook al eerder met dit bijltje gehakt hebben. Na dit moment verwerkt te hebben maken we ons op voor het stukje naar Groesbeek. Daar zullen papa en mama weer zitten. Daar zit Jolanda op ons zit te wachten. Iets om naar uit te kijken. Een doel om naartoe te lopen. Het werkt! En van daaruit is het nog maar een stukje naar de Zevenheuvelenweg. Daar is weer genoeg gedoe om door afgeleid te worden. En aan het einde in Berg en Dal zal het Dutch Dream Team ons ongetwijfeld weer op zitten te wachten. Met z'n drieen op naar de proef-finish dus!

Dapper stampen we de heuvels op. Het DDT-fluitje dankbaar gebruikend om het tempo aan te geven. Sommige wandelaars ergeren zich eraan, anderen liften juist mee op het succes. Wat ze ook van ons vinden, het maakt ons niets uit. Wij zijn boven! Hier en daar krijgen we spontaan bier aangeboden van een toeschouwer. En zo niet, dan vragen we er gewoon netjes om. En dan eindelijk krijgen we Dènis in het vizier. We zijn in Berg en Dal. Tijd voor de laatste rust!

En dan gaan we op voor de laatste etappe van vandaag. Het bier maakt het dragelijk. En voor Jolanda heeft de wetenschap dat haar moeder vlak voor de finish op haar staat te wachten een positieve werking. Dom Deur Doen dus maar. Kiezen op elkaar. De ene poot voor de andere. Doorhobbelen. Hoe we het doen doen we het, om kwart voor vijf melden we ons bij ons starthokje voor een startkaart voor de laatste dag. Nu kan er eigenlijk niets meer mis gaan toch? En dat moet gevierd worden! Bier op de Wedren!

Vandaag gaan de mannen met ons mee naar huis om er daar eindelijk voor te zorgen dat er weer wat ruimte in de koelkast en de diepvries komt. Pasta, rode saus, gehaktballen en hier en daar een incidenteel biertje. Alleen wordt de eetlust van de mannen enigszins overschat, want de rest van de week (en het weekend) kunnen we eten van wat we vandaag gekookt hebben :-).

Dag 4:

Natuurlijk, als je die derde dag ongeschonden doorkomt ga je die laatste 40 km ook nog wel redden. Maar veel mensen vergeten voor het gemak dat ze toch echt nog even wandelend afgelegd moeten worden. MET die pijnlijke voeten, MET die stijve spieren, MET dat totaal uitgeputte lijf zonder nog een greintje weerstand. Maar vanaf Cuijk zal het feest zijn vandaag, dat kan ik de meiden beloven. Vanaf Cuijk zitten er zoveel mensen voor je te klappen dat je door kan op adrenaline. Zij zullen ervoor zorgen dat je rug zich als vanzelf recht. Dat je pijn dragelijk wordt. Dat je je ineens beseft wat je hier eigenlijk gepresteerd hebt. Dat je trots bent op jezelf. En dat je het haalt tot de Wedren.

Maar eerst maar weer die stad uit. Op naar de koffie bij Cafe Harten Twee. En van daaruit op naar de koffie bij papa en mama Sunny vlak voor Overasselt. De Dijk waar Eus op het einde met soep zal staan. Linden. Bier in Beers. Cuijk in zicht. Door de dag mentaal op te delen in korte etappes maken we de fysieke ongemakken dragelijk. We verheugen ons op de rust bij Vertroetelmuts Maaike aan de overkant van de pontonbrug. We genieten van het enthousiasme van de toeschouwers in Cuijk. Op de pontonbrug maak ik foto's. Is dat mijn flitser of ontweert het? Eenmaal aan de overkant wordt het ons pijnlijk duidelijk. Het was onweer. En de Zerevoetentent, waar we ons zo op verheugd hadden wordt met man en macht afgebroken om ervoor te zorgen dat 'ie droog in de auto kan worden opgeborgen. Het begint te regenen. In rap tempo worden uit alle hoeken en gaten paraplu's en poncho's tevoorschijn getoverd. We wilden zitten, maar dat kan nergens meer. Alles wat enigszins overdekt lijkt, staat vol met schuilende wandelaars. Het is gestopt met zachtjes regenen. Met bakken tegelijk komt het naar beneden. We kunnen niks anders bedenken dan door te lopen. Zonder rust. Doorweekt. Koud. En zonder het beloofde publiek. Het feest dat na Cuijk zou beginnen valt jammerlijk en letterlijk in het water. Een slechtere timing was niet mogelijk.

Tot Mook slepen we onszelf voort. Maar dan moeten we echt even eten. Die gemiste rust begint ons parten te spelen. Bij een overvolle snackbar bestel ik de laatste hamburgers die op de barbeque liggen. Zitplaatsen zijn er niet. En van al die natte poncho's worden we ook niet echt vrolijk. Dus toch maar weer verder. Op naar de laatste knip in Malden. Net tot Malden houden we het vol door al die lieve mensen die ondanks de regen langs de kant blijven zitten. Door mafkezen op zwemvliezen. Door meisjes in volledig doorweekte zomerjurkjes die lachend voor ons klappen. Door toeschouwers die begrijpen dat ze nu juist moeten blijven zitten. Dat we ze nu harder nodig hebben dan ooit. Doordat we met Bas, Maas, Douwine en Bart meelopen. Doordat we ons beseffen dat het ons bijna gelukt is, regen of geen regen.

De laatste knip-plaats gaan we niet halen zonder nog een keer te gaan zitten. We vinden een overdekt terras en storten ons op elke lege stoel die er maar te vinden is, nat of niet. De schoenen gaan uit en ze worden letterlijk leeggegoten. We verwachten dat er goudvissen meekomen zoveel water komt er uit. We krijgen een SMS dat we een half uur later binnen mogen komen zodat we kunnen schuilen, maar eigenlijk willen we er gewoon klaar mee zijn nu. We proberen onszelf op te laden voor het laatste stuk, maar weten bijna niet meer waar we de inspiratie vandaan moeten halen. Tot het ineens lichter wordt. Tot het ineens droog wordt. Kunnen de poncho's echt uit? Laten we dat dan nu meteen maar doen. Kom, dan gaan we! Via Gladiola here we come!

Nog steeds met soppende schoenen, maar wel zonder paraplu's of poncho's bereiken we Malden voor onze laatste knip. Kootsj Bill staat al klaar om ons te zoenen. Hier en daar krijgen we gladiolen in onze handen gedrukt. We maken foto's, lachen, verbijten de laatste pijntjes en maken ons op voor een zegetocht van minstens een uur. De Via Gladiola is van ons! We kijken onze ogen uit, genieten van het applaus en de aandacht. Vragen wat extra aandacht voor Bart die er sinds drie weken geleden een dikke 800 km op heeft zitten. We zwaaien naar papa en mama die hoog (en droog!) op het balkon van ons logeeradres staan. Even nog maken we ruzie om niks, maar net zo snel wordt dat ook weer goed gemaakt. Het is de vermoeidheid, laten we dit moment niet verpesten. Laten we genieten. Dit hebben we verdiend door ons 4 dagen uit de naad te lopen.

De Wedren wordt bereikt, de medailles opgehaald en opgespeld en breed lachend worden de gladiolen en felicitaties in ontvangst genomen. Uitzinnig maken we foto's, zoenen we nagenoeg iedereen op het finishterrein en vergeten we onze doorweekte voeten. We genieten van de overwinning op onszelf. We huilen van van trots, van blijdschap, van vermoeidheid en om de mensen die we juist op deze momenten zo missen. Alle emoties van de afgelopen dagen worden hier en nu verwerkt. Met bier en stoere verhalen blijven we op de Wedren hangen tot iemand tot onze verbazing "laatste ronde" begint te roepen. We spreken af dit feestje vanavond in de stad voort te zetten, maar zover is het nooit gekomen. Eenmaal thuis zijn we moe maar voldaan. Het is goed zo!