Nijmeegse Vierdaagse Dag 4, 40 km

Eindelijk vrijdag! Normaal is dit altijd een beetje een dag met gemengde gevoelens. Aan de ene kant ben je blij dat het over niet al te lange tijd voorbij zal zijn, aan de andere kant is datzelfde feit ook weer een beetje jammer. Je hebt er tenslotte toch een jaar naar uitgekeken. Maar vandaag overheerst de opluchting. Wat zal ik blij zijn als het vanmiddag zes uur is!

Maar zover is het nog lang niet. Het is pas vijf uur in de ochtend. Omdat ik al moet huilen als ik mijn wandelschoenen alleen maar zie, besluit ik vandaag van het reservepaar gebruik te maken. De wandelschoenen waarop ik ooit mijn eerste Vierdaagse liep. Ze zijn inmiddels verzoold en nog steeds voorzien van paarse veters. Ik hoop dat ze me geluk gaan brengen. Mijn voeten blijven in ieder geval op hun plek en daardoor lijkt de pijn ietsjepietsje minder te zijn. Dus op het fietsje en naar de start maar weer!

Het wordt al routine. Puddingbroodjes bij Strik, koffie met zwarte koffiemelk in de Hatert en op naar de pannenkoeken van Papa Sunny. Vandaag staan papa en mama zoals vertrouwd in het bos vlak voor Overasselt. Lekker vroeg op de route, zodat ze ruim op tijd op de St. Annastraat kunnen gaan zitten om daar het mooiste plekje uit te zoeken.

Na de pannenkoeken zoeken we in Overasselt een mooi plekje voor een sanitaire stop om vervolgens de dijk naar Linden op te draaien. Het wordt tijd voor het onvolprezen "Raad een lied.... of niet". Ik diep m'n Ipod op uit de wandeltas en mijn vriendinnetjes verzamelen zich om me heen. Vervolgens zoek ik in m'n "Albums"-lijstje naar Foute CD's en zing zo vals mogelijk mee met het nummer wat ik hoor. De meisjes luisteren en raden wat ik in m'n oor hoor. Prima tijdverdrijf voor dit moment en de dijk ligt achter ons voor we het weten. Nu alleen nog even vrachtwagens aan het toeteren zien te krijgen op de brug en dan kunnen we aan de soep in Linden. De pijn aan m'n hakken is draaglijk door de andere schoenen en ik ben dan ook in een opperbeste stemming. Ik geloof echt dat ik het ook dit jaar weer ga halen!

Na de soep kijken we onze ogen uit in Linden. Het thema is "Feest" dit jaar en de bewoners van het dorp zijn weer harstikke druk geweest met voorpretten. Dat is duidelijk te zien! Niet lang na Linden krijgen we Beers al in het vizier. En ook hier is het weer de traditie die me op de been houdt. Want in Beers mag er bier gedronken worden. Sterker nog: het moet! Bill neemt echter geen genoegen met bier uit een plastic bekertje en glimlacht pas weer als ik Palm uit een flesje voor hem regel. Niet veel later is de rust weer voorbij en moeten we verder richting Cuijk.

Hoewel Cuijk voor veel Vierdaagselopers bekend staat als feestgemeente bij uitstek is het feestje toch wel echt al voorbij tegen de tijd dat wij het dorp passeren. Het publiek dat er nog zit, zit meestal wat te eten of een beetje appelig voor zich uit te kijken. Dus vieren wij ons eigen feestje door bier te stelen van het publiek dat nog wel aanwezig is. Dit jaar lukt het prima en met een grote glimlach stappen we dan ook de pontonbrug op. Op weg naar de tent van Jaap, waar het nog een drukte van belang blijkt te zijn. Gelukkig maken de meesten inmiddels aanstalten om hun route weer te vervolgen en dat maakt mooi ruimte voor ons.

Na een welverdiende rust maken we ons op voor de laatste zware etappe van vandaag. Die naar de laatste knip in Malden. De MacDonalds. Charlemagne. De Scheidingsweg. Waren we er maar vast. Mook wordt snel bereikt, maar ik was even vergeten dat Molenhoek ook nog op de route lag. Weer zo'n mentale fout! En we gaan maar door. Daar bij die groene boog is volgens mij de Mac. Oh nee.... Was het niet bij dat blauwe bord daar? Euh... ook niet dus. Zullen we dan toch maar even snel ergens een biertje drinken? Maar zover was het toch helemaal niet meer? We begrijpen er niets van maar blijven ondertussen maar lopen en lopen. Tot we bijna twee uur later dan toch eindelijk de magische gele M in het zicht krijgen. Bill haalt nog wat te eten en drinken en dan is het kwestie van zitten, schoenen uit en janken maar. Vanaf hier mogen de slippers aan!

Niet veel later kan ik mijn schoenen bij papa en mama neergooien. Zij staan glimmend van trots op ons te wachten en ook broer Eus is aanwezig. Maar we moeten nog een stukje, dus lang kunnen we niet blijven. Onderweg naar de broer van Inger. Op de Via Gladiola weet je van gekkigheid bijna niet waar je moet kijken. Iedereen is zo enthousiast en positief. Ze staan te zingen, te dansen en te juichen. Ze zeggen wel eens dat je de laatste vijf kilometer gedragen wordt door het publiek. Ondanks dat je toch echt nog steeds zelf de ene voet voor de andere moet zetten is het dit jaar zeker waar. De slippers en het bloed op m'n hakken dwingen toch respect af. Ik krijg lekker veel aandacht en applaus. Ik vind het prima, ik vind dat ik het verdiend heb. Ingers broer wordt enthousiast begroet en daarna volgen ook nog hetzelfde voor haar vader en moeder. Misschien moeten ze volgend jaar alleen toch maar bij elkaar naast de burgemeester gaan staan ;-).

Als we bijna onder de finishvlag staan zien we Suus ineens richting de dranghekken rennen. Onverwacht staat haar familie haar op te wachten met een dikke bos gladiolen. Nou heb ik haar deze week al veel zien lachen, maar zo'n stralende lach had ik nog niet gezien! We zijn met z'n allen blij voor haar en vinden in haar dochter een mooi slachtoffer om onze finishfoto te nemen. En dan snel naar de starthokjes voor onze welverdiende medailles en snel naar het Beatrixpark voor onze welverdiende overwinningscola's met een flinke scheut Jagermeister erin! We hebben het gered! Ik kan alleen nog maar zitten en blij zijn dat het voorbij is!

Zoenen en felicities, ze gaan over en weer over het terrein. Ook de stoere verhalen zijn niet van de lucht. Omdat we nog niet willen dat het echt helemaal voorbij is besluiten we ter afsluiting nog een hapje te gaan eten bij de Spil. Maar daarna is het echt over. De Vierdaagse van 2010 zit erop. Het was voor voor mij de zwaarste editie ooit en als altijd heb ik me afgevraagd waarom ik dit eigenlijk doe en heb ik serieus overwogen dat de zesde meteen ook maar m'n laatste medaille moest worden. Toch weet ik zeker dat ik daar over niet al te lange tijd wel weer anders over denk. Als de hakken weer genezen zijn ga ik deze pijn wel weer vergeten. Maar dat gevoel van overwinning... dat blijft!

Klik hier om de foto's te bekijken