De 80 van de Dijk, 80 km

Plaats: Hippolytushoef
Datum: 21-22 september 2012
Afstand: 80 km
Totaal aantal kms in 2012: 703
Totaal aantal kms sinds 2004: 7313
Foto's: Klik hier om de foto's te bekijken

De Afsluitdijk wandelend op en neer. Het leuk zo'n leuk idee. Ooit.... Maar na de Vierdaagse in juli van dit jaar had ik eigenlijk geen serieuze stap meer gezet, dus het zou vooral op mentale kracht aankomen. En juist die kracht krijg je vooral als je ergens zin in hebt. Maar ook die was ver te zoeken. Waarom begon ik er toch weer aan? Tachtig kilometer lopen is nooit leuk, dat wist ik toch inmiddels wel na vijf Kennedymarsen? Had ik na de Kennedymars van Vijfhuizen niet gezegd dat ik het nooit meer zou doen? Maar ja, we konden Bill toch niet teleurstellen? Hij had zijn hele ziel en zaligheid inmiddels gestoken in de organisatie van dit wandelingetje. We moesten wel gaan. Alleen Nollie dacht daar anders over. Zij was de enige die bij haar standpunt bleef. Zij ging lekker slapen en zou heel misschien onderweg wel een keer opduiken voor wat mentale ondersteuning. Als het mooi weer was. Inger was nog niet voldoende hersteld van de Vierdaagse om aan de uitdaging te beginnen. Gelukkig stonden Suus en Anneke wel aan de start en samen met hen had ik eerder ook al diverse indrukwekkende wandelresultaten behaald. Dus het zou goedkomen.

De dag begon goed. Ik kon mijn nieuwe auto 's morgens ophalen bij de dealer. Ik had nog tijd genoeg om even langs de kapper te gaan. Ik was op tijd op station Sloterdijk om nog even een gezellige kop koffie te drinken met Marc. Suus kwam precies volgens plan op tijd uit haar trein gestapt. En zonder noemenswaardige file onderweg bereikten we aan het eind van de middag startlocatie De Harmonie in Hipplytushoef. Iedereen was op tijd in de pizzeria aanwezig voor een gezamenlijk "laatste avondmaal".

Maar dan is het toch tijd voor het serieuze werk. Ik hijs mezelf in de wandeloutfit. De voeten worden getaped door Bart. Diverse wandelvrienden worden begroet. Nog even snel aanmelden. Het reflecterende vestje wordt opgediept uit de rugzak. Evenals de regenjas, want tot middernacht wordt er lichte regen voorspeld. De klok nadert tien uur. Nog een korte speech en dan volgt het startschot. Daar gaan we, de donkere nacht in!

We zijn de straat nog niet uit of het stopt met zachtjes regenen. Had ik nou toch maar m'n poncho meegenomen in plaats van dit nieuwe korte regenjasje. M'n paraplu ligt in m'n handtas in de auto. De sleutels van de auto liggen in de bus die nu onderweg is naar het 24 km punt. Zal ik aanbellen bij een huis waar nog licht brand om te vragen om een paraplu? M'n kleding is doorweekt, maar m'n voeten zijn gelukkig nog droog. Of toch niet? Oh nee, het regenwater drupt vanuit m'n broek zo m'n schoenen in. Het begint aardig koud te worden. Had ik nog een extra shirt in de rugzak gestopt? Zou dat nog droog zijn tegen de tijd dat er een mogelijkheid is om het aan te trekken? Wat is het donker hier. Laten we de lampjes maar op doen. Als dit zo blijft met die regen dan wordt het een helse tocht. Eentje waar achteraf nog lang over nagepraat wordt. En wij waren erbij. Maar liever was ik nu ergens anders. Ergens waar het warm en droog was. Maar we moeten door! Op naar de eerste rust op 7 kilometer.

Bij korenmolen De Hoop in Den Oever drinken we staand onder een partytent een heerlijke kop koffie. De stroopwafels smaken er geweldig, maar echt gezellig wordt het door de aanhoudende regen niet. Zelfs plassen is teveel moeite, we hebben geen zin om ons uit de natte kleren te wurmen. Laten we maar verder gaan. Anneke heeft de afgelopen anderhalf uur stevig moeten inhouden om ons langzame tempo bij te kunnen benen en zij besluit dan ook met Wilma verder te lopen. En zo loop ik met Suus richting de Stevin Sluizen. Op naar het monument op 14 km. Daar is een wagenrust en gezien het weer verheugen we ons daar niet echt op. Hopelijk hebben ze een list verzonnen zodat we in ieder geval even tien minuten kunnen schuilen.

Heel af en toe stopt het even met regenen en krijgen we nieuwe moed. Op het 23 km punt staan onze tassen met droge kleren en droge sokken. Wat zou het fijn zijn om dat allemaal aan te kunnen doen in de wetenschap dat het daarna droog blijft. Maar eerst nog maar even een stukje lopen naar het monument. Rond enen bereiken we het standbeeld van Lely en daar staan twee schitterende opleggers op ons te wachten. Als we naar binnen stappen blijkt dat er van palets zitplaatsen gemaakt zijn en vraagt een vriendelijke slager of we misschien een kom erwtensoep lusten. Wat een oase!

Helaas moeten we uiteindelijk toch de nattigheid weer in. Maar ik bleek nog een shirt in m'n tas te hebben gegooid. Ondanks dat het vrij vochtig aanvoelde heb ik het toch maar aangetrokken. Heel even geen last meer van de kou, maar hoe natter we worden, hoe kouder het weer wordt. Suus wordt er zelfs een beetje misselijk van. Of zou dat van de vermoeidheid zijn? Een beetje normaal mens zou inmiddels allang in zijn bedje liggen nu, maar wij moeten door. Op naar de camping halverwege de Dijk.

Daar aangekomen worden we van alle kanten in de watten gelegd. Hier is je koffer. Wil je wat eten? Wat wil je drinken? Midden in een ruimte vol onbekende mensen verwissel ik mijn kleddernatte broek en sokken voor droge exemplaren. Ondertussen giet ik een kop koffie naar binnen en kauw ik op een boterham met kaas. We hebben niet veel tijd om echt te rusten, we moeten door. Maar als we het terrein verlaten is het wel droog en dat geeft ons voldoende moed om door te lopen naar het volgende rustpunt. Maar ergens tussen het 24 en 37 km punt gaat de hemel toch weer open. Weg droge broek, weg droge sokken, weg warm gevoel. We komen tegenliggers tegen die alweer op de terugweg zijn. We genieten van een fantastische sterrenhemel tijdens de schaarse droge momenten. We kletsen wat en herkennen ondanks het donker wat snelle wandelvrienden. Na de Lorentz Sluizen zou de rust zijn. Maar we zien niets. Waar dan? Er zit niets anders op dan door te lopen. We vrezen dat de rust is komen te vervallen door de extreem harde wind hier bovenop de dijk. Want liepen we tot nu toe in de luwte, dit laatste stuk blijkt dat het vannacht toch aardig waaide. Suus waait bijna uit d'r poncho maar dapper stappen we door. Dan maar door naar het keerpunt, er zit niets anders op. Hoewel, staan daar niet twee opleggers? Zie ik daar Eric staan? Ja! Toch nog een rustpunt. Halleluja! Zitten! Kippensoep aangereikt door Dick! Grillworst! En het is droog!

Oke, we hebben een fikse tegenwind, maar alles beter dan die regen. En droog is het. Eindelijk! In de verte zien we langzaam de zon opkomen. We zien niet veel wolken en dat stemt ons gunstig. Als we nu alleen nog wisten waar we naartoe moesten? Hoe ver is dat keerpunt eigenlijk? Waar zit dat Restaurant de Steenenman eigenlijk precies. Steeds meer bekenden komen ons tegemoet. En dachten we eerst nog dat dat gezellig zou zijn, nu blijkt dat het bij ons de moed in de schoenen laat zinken. Wat ligt iedereen ver op ons voor. Zij zijn tenminste al op de terugweg. Wij moeten eerst nog naar het keerpunt. Zullen we hier gewoon omdraaien en teruglopen? Nee, nee, dit keer wordt er eens niet afgesneden. Netjes naar het einde van de route en van daaruit weer terug. Rond half 8 krijgen we Wim, Marc en de Steenenman in het vizier. Binnen zit nog een mannetje of tien. Ik kán niet meer en dat hebben ze geweten. De allerliefste vrijwilligers die geheel zonder eigenbelang hun restaurant al vanaf drie uur vannacht beschikbaar gesteld hebben voor de vermoeide wandelaars horen gelaten mijn scheldkannonade aan. Na een kop koffie en een tosti bied ik hen mijn welgemeende excuses aan. Ze begijpen wel dat het niet persoonlijk bedoeld was. De vermoeidheid moest blijkbaar even afgereageerd worden. Ze vinden het allemaal prima. Om vijf over acht verlaten we het pand alweer. Nauwelijks uitgerust en met geen enkele spat zin in de lange weg terug. Maar het moet. Suus gaat zonder heuptas en zonder poncho verder. Samen diepen we wat roze pillen op uit mijn rugzak en we zetten onze tanden in de terugweg.

Misschien is dit wel een mooi moment om een muziekje op te zetten. Als je tenminste niet per ongeluk je batterij leeg hebt laten lopen zoals Suus. Gelukkig heb ik een reserve exemplaar in de tas. Suus krijgt verrassingsmuziek. Ik merk dat ik niet echt wandelmuziek paraat heb en dus luister ik maar naar wat er is. Ook het fotograferen geeft de nodige afleiding. Want de zon schijnt. Er vormen zich prachtige wolkenformaties en om ons heen is voldoende te zien aan moois. Mensen die de Afsluitdijk als "saai" betitelen zouden misschien wat beter om zich heen moeten kijken. De weg terug naar het rustpunt gaat aanmerkelijk sneller dan de heenweg. Het zal wel in onze hoofden zitten. We gaan niet eens meer zitten. We knuffelen met Dick, proppen een knakworstje naar binnen, gaan nog even snel naar het toilet en vervolgen onze weg op weg naar de camping halverwege de dijk. Muziek luisteren, foto's maken, beetje dom lullen, hectometerpaaltjes negeren, de Lorentz Sluizen wederom voorbij en de bocht om. Jammer dat we nu dat windje in de rug weer moeten missen maar de luwte is toch ook wel weer aangenaam. En met het zonnetje erbij zou je het misschien zelfs wel een beetje warm kunnen noemen. Maar dat we de bocht om zijn betekent ook dat de Camping volop in het zicht is. Maar wel heeeeeel erg in de verte. Ik gok op nog een dikke tien kilometer en als iemand eindelijk antwoord geeft op mijn vraag "bij welk hectometerpaaltje is de camping?" blijkt dat ik al die tijd gelijk had.

De grootste verrassing van de dag volgt als even voor de camping Nollie uit een busje spingt. Met haar wandelschoenen aan! Zou ze echt meelopen tot de finish? We gaan het zien. Voorlopig is het al super dat ze meeloopt tot de camping. Ze geeft ons nieuwe energie en rond kwart voor 12 kunnen we ons eindelijk op een stoel laten zakken. Nollie doet de rest. Ze regelt koffie en boterhammen met gebakken ei. Haalt nog meer koffie en bananen. Van Anneke krijg ik een paar droge sokken, maar het uittrekken van de natte exemplaren kost behoorlijk wat moeite. Na wat rekenwerk in m'n hoofd besluit ik dat we tot half één kunnen blijven zitten. Suus slaakt een zucht van verlichting. Eindelijk even écht rusten. Totdat een mevrouw ons verzoekt om ons klaar te maken voor vertrek. Deze rust gaat om 12.12 sluiten. Dat méén je niet! Wie zegt dat? We willen nog niet weg. Ik heb geen energie om langer tegen haar in te gaan en dus trekken we onze schoenen aan en vertrekken we weer. "Succes nog met het laatste stukje" hoor ik iemand nog roepen. Noem het maar een stukje, nog 23 kilometer te gaan...

Tien kilometer te gaan naar het Monument. Maar vanaf het moment dat we de camping afdraaien heb ik het standbeeld van Lely al in het zicht. Negeren maar! Kletsen met Nollie. Of eigenlijk voornamelijk luisteren, want voor zelf praten ontbreekt ons de energie. We gooien er nog maar weer eens een roze pil tegenaan om de strakke knieen wat te ontspannen. Het zou fijn zijn als die units ook hielpen tegen 'blaarpijn', maar dat doen ze helaas niet. De zon wordt steeds warmer en er gaan steeds meer kleren uit. Het houdt ons lekker bezig. Tot ineens blijkt dat Suus het wel erg warm krijgt. We proberen haar te koelen, maar bij de camping hebben we alleen limonade ingeslagen, geen water. Een vochtig toiletpapiertje in haar nek en Bart bellen om te vragen of hij water kan komen brengen dan maar. Even overwegen we nog ons doekje te dompelen in de Waddenzee, maar daar zouden we dan eerst de dijk voor moeten overklimmen. Teveel moeite, we wachten wel op Bart. Best een raar idee dat Suus vannacht misselijk was van de kou en nu gekoeld moet worden wegens oververhitting. Om niet langer gedemotiveerd te worden door de hectometerpaaltjes besluit ik in m'n hoofd de merken van alle voorbij razende auto's te benoemen. En zo heb ik mezelf wel een uur bezig gehouden. Mentaal ben ik nog beresterk, maar m'n lijf begint aardig af te takelen. Of eigenlijk vooral m'n voeten. De regen heeft ze week gemaakt en ik voel de ontwikkeling van de ene blaar na de andere. Op ongebruikelijke plekken. Het enige plekje wat ik herken is m'n linker kleine teen. Ik hoop dat hij er tot de finish aan blijft zitten, maar ik heb er een hard hoofd in.

Rond twee uur bereiken we het Monument, maar niet voor eerst nog een buitje over ons heen gehad te hebben. Nollie baalt, maar Suus en ik laten het gelaten over ons heen komen. Dit buitje was niets vergeleken bij wat we vannacht hebben doorstaan. Even zitten is fijn, maar in de trailers die dienen als wagenrust waait het bijna net zo hard als daar buiten. Dus we houden het bij een hapje en een slokje en maken ons dan op voor de laatste 2 x 7 km. Nog zeven naar de laatste rust en daarna nog zeven naar de finish. Dat kunnen wij!

Vanaf het momument loopt ook Adri met ons mee voor de broodnodige mentale ondersteuning. Hij vertelt ons dat hij tot nu toe heeft geholpen als vrijwilliger, maar wij zijn blij dat hij nu meeloopt. Want met Adri in de buurt valt er altijd wat te beleven. Hij levert behoorlijk wat afleiding en laat ons zelfs lachen. Terwijl we toch echt op sterven na dood zijn. En zo komen de Stevin Sluizen alsmaar dichterbij. Even verderop lijkt het erop alsof de brug net voor onze neus opengaat, maar wij vermoeden dat Adri weer een of ander geintje met ons uithaalt en lopen dus lekker door. Totdat we een dwingende stem horen zeggen: "Even snel doorlopen alstublieft, de brug gaat open". Oei, doorlopen, ja ik wil wel, maar het lukt niet echt meer. Maar goed, we zijn eindelijk de Dijk af, dat is mentaal toch wel een enorme opkikker. Nu op weg naar de laatste rust. De routebeschrijving moet erbij gepakt worden, maar we ontwaren hier en daar ook nog een pijl. We bereiken de voetbalkantine tegen vieren. Eindelijk tijd om even lekker te zitten. Doe mij maar een biertje...

Dat bier-feest gaat helaas niet door. In de kantine is alleen koffie en thee te verkrijgen. We kunnen het ons bijna niet voorstellen. Bill en Bart als hoofd van de organisatie en dan geen bier kunnen kopen. Van ellende trek ik de fles Betuws Boeren Bitter maar uit de rugzak. Binnen 2 minuten is hij leeg. Een kopje thee met suiker erachter aan en met de moed der wanhoop staan we toch maar weer op van onze stoelen. Op naar het finishbier dan maar.

Er volgt een prachtig stukje Wieringen vol grazende koeien, schitterende wolkenluchten, prachtige kerkjes en het karakteristieke glooiende landschap. Ik probeer er van te genieten, maar de pijn aan mijn voeten waarbij de pijnlijke kleine teen de boventoon voert duwen dat genot aardig naar de achtergrond. Ik heb het gevoel alsof mijn teen los in de schoen ligt, de teennagel ergens door mijn sok zwerft en de schoen vol loopt met bloed. De wetenschap dat ik om zes uur gegarandeerd op een stoel zal zitten met een biertje in m'n hand houdt me op de been. Ik herken de route van afgelopen nacht en het verschil met zo'n 19 uur geleden kan bijna niet groter zijn. Toen in de stromende regen, nu in de volle zon. Ineens hoor ik gefluit achter me. Er komt geluid uit Suus. Dat is lang geleden. Maar waarnaar fluit ze? En dan krijg ik haar man Erik en haar hond Hogan in het vizier. Mooi, dan komt zij de laatste kilometer wel door!

Onder luid applaus bereiken we finishlocatie de Harmonie. Maar voordat ik me ga afmelden loop ik eerst linea recta naar het toilet. Eenmaal in de zaal gooi ik m'n rugzak onder een sta-tafel en loop huilend op de afmeld-tafel af. Iedereen klapt en lacht, maar ik kan me alleen maar huilend in Bill's armen storten. Wat een afschuwelijk zware tocht was dit. Niet om die zogenaamd saaie Afsluitdijk, maar vanwege die afgrijselijke zware regen! Bill snottert even lekker mee maar daarna is het zaak om me zo snel mogelijk van mijn wandelschoenen te ontdoen. Iemand rijkt me mijn koffer aan waar mijn slippers in zitten. En staand trek ik mijn schoenen uit, ondertussen diverse felicitaties in ontvangst nemend. Omdat er na afloop een barbecue georganiseerd is, zijn er nog veel wandelaars aanwezig.

En dan begint het mooiste gedeelte van zo'n lange afstands wandeling. Want eenmaal op de slippers gaat het ineens aanmerkelijk beter met me. Zittend op een stoel en met een biertje in mijn handen komt het gevoel van overwinning duidelijk naar boven. We hebben het toch maar mooi geflikt! Nu is het dus alleen nog maar een kwestie van stoere verhalen vertellen en trotse blikken uitwisselen. Wat zijn wij goed he? Wat was het fantastisch. Wat zijn we blij dat we erbij waren. Dit was een unieke tocht maar er gaat een luid gejuich uit de zaal op als Bart bevestigt dat dit tochtje nooit meer georganiseerd gaat worden.