Vierdaagse Nijmegen, 40 km.....

Tocht: Vierdaagse
Plaats: Nijmegen
Datum: 18 juli 2006
Afstand: 40 km
Route: Nijmegen - Lent – Bemmel – Elst – Valburg – Slijk Ewijk – Oosterhout – Lent - Nijmegen
Foto's: Klik hier voor alle foto's.

Wat vooraf ging:
De voorbereidingen zijn al weken in volle gang. We hebben alles perfect voor elkaar. Een extreem goedkoop appartement op vijf minuten fiets-afstand van de Wedren. Een uitgekiend logistiek plan waardoor we vier fietsen tot onze beschikking hebben en waardoor ruim van tevoren alle ballonnen, veters en kaartjes zich op de juiste plaatsen bevinden. Een mama-wil-je-helpen-schoonmaken-papa-wil-je-mee-boodschappen doen plan voor zaterdag. Een eerst-goed-eten-daarna-100-bier-drinken-bij-het-Gevelconcert-afspraak op zondag. Een geplande ontmoeting met alle wandelvrienden op maandagmiddag. Een schuif-schuif-maar-aan-bij-onze-rijsttafel-date op maandagavond. Een waarom-komen-jullie-morgen-niet-bij-ons-barbequen-verzoek voor dinsdagavond. Een diepvries vol voor alleen-als-jullie-woensdag-bij-ons-pasta-komen-eten. We zijn er klaar voor, we hebben er zin in!

Dit jaar ben ik op de eerste wandeldag van de Vierdaagse jarig. Maar eigenlijk begint mijn verjaardag al op 17 juli met honderden W4Wers en wandelvrienden die me toezingen en me overladen met felicitaties, zoenen en een enorme hoeveelheid boekenbonnen (265 euro in totaal.... ik kan de hele Bruna leegkopen dit weekend!!!). Hoewel het even duurt voor ik door heb dat het echt voor mij is, wil ik jullie hierbij allemaal nog HEEL ERG bedanken voor dit fantastische begin van mijn Vierdaagse.

's Avonds genieten we van een geweldige rijsttafel in de tuin van de familie van Bart. Petra, Jolanda en Natalia gaan naar huis om te douchen en te slapen. Ikzelf besluit nog even met "de mannen" de stad in te gaan, omdat ik weet dat ik "the night before" toch nooit kan slapen. Maar als ik me om 00.10 uur weer in het appartement bij "de meiden" voeg, is het huis versierd, komen ze even snel uit hun bed en zingen ze me in hun ondergoed "lang zal ze leven" toe. Een briljant moment.

Dag 1:
Na een nacht met weinig tot geen slaap, een staand ontbijt, een snelle kop koffie en een hebben-we-echt-alles-check van de rugzakken kunnen we op pad. Hoewel nog geen zes uur 's morgens, het is al warm. De sfeer op de Wedren is dan ook gespannen. Mensen kijken waarschijnlijk niet uit naar een dag lang wandelen in de volle zon. Maar wij gaan vol goede moed op pad. We besluiten zo lang en zo snel mogelijk door te lopen om zodoende om 12 uur het grootste gedeelte van de vandaag te overbruggen kilometers reeds afgelegd te hebben. Rond 11 uur zijn we dan ook al in het centrum van Elst waar we voor het eerst uitgebreid gaan zitten. Soep, ijsthee, plassen en bijkomen van de hitte. Het is heftig en het zwaarste moet nog komen. Maar het gaat goed, niemand heeft onoverkomelijke problemen.

We lopen door, maar het valt ons op dat de sfeer anders is dan anders. Mensen zijn met zichzelf bezig. Het wandelen vergt teveel energie onder deze omstandigheden. Er is geen puf meer om te zingen, te kletsen of contact te maken met je medewandelaars. Gelukkig krijgen we veel aandacht van het publiek. Mensen klappen vol bewondering voor de prestatie die wij hier leveren en voorzien ons van water in alle mogelijke vormen. Flesjes worden bijgevuld, tuinslangen fungeren als douche, emmers water staan klaar om petten en hoeden in te dopen, kinderen genieten van het feit dat hun waterpistolen gebruikt mogen worden en wij genieten van alle afkoelingsmogelijkheden.

We sjokken door tot de derde militaire rust in vlak voor Oosterhout. Schaduw, rust, zoute soep en koele drankjes. Precies wat we nodig hebben. We bereiden ons geestelijk voor op de lange hete dijk die ons te wachten staat. Flessen en waterzakken worden tot de nok toe gevuld, over een uur zullen we in Lent zijn. Voor we de dijk opdraaien maken we nog 1 keer de handdoekjes die in onze nek liggen nat en dan gaan we! Het is 1500 uur. Het is muisstil. Hier wordt afgezien. Het is heet en hard lopen is lastig. Maar ook in dit langzame tempo komen we er wel. Hier en daar ligt iemand langs de weg bij te komen. We kijken weg om er zelf niet al te naar van te worden. Een ambulance probeert zich door de wandelaars heen te manouvreren. Het is ook wel erg warm. We kunnen ons voorstellen dat je je even niet lekker voelt. Na nog een ambulance of vier bekruipt ons een gevoel dat het erger is dan we denken. We zien Bart in de berm eerste hulp verlenen aan iemand die flauw gevallen is. Hij zegt dat we door moeten lopen. We hebben Waalzicht in het vizier. Naast een overweldigende hoeveelheid paarse ballonnen en ijsthee die binnen 2 seconden naar binnen gaat, krijgen we er huisgemaakte appeltaart van mama Sunny. Een traditie die zelfs door de Vierdaagse niet onderbroken word. Echt zin om feest te vieren hebben we echter niet meer door alles wat we op de dijk gezien hebben.

Bart belt dat we niet op hem moeten wachten. Defensie wordt ingezet als onderdeel van de hulpverlening. Wat gebeurt hier allemaal vragen we ons af. Hoewel we weten dat we over het laatste stuk normaal 20 minuten doen besluiten we om kwart over vier uit Lent te vertrekken. Er zijn geruchten dat we ipv tot 1700 vandaag tot 1800 uur binnen mogen komen vanwege de hitte, maar niemand kan het bevestigen. Dus lopen we door in de hoop dat we ook in dit tempo de eindstreep op tijd halen. Zelfs op en na de Waalbrug zien we nog mensen liggen. Wat een slagveld. En dat met nog geen kilometer meer te gaan. Het geluid van sirenes verstomt geen minuut. We zijn blij als we ons om 2 minuten voor 5 kunnen afmelden. Dat we kunnen neerploffen. Dat we 100 ijsthee kunnen bestellen. Dat we het gehaald hebben. Dat we gezond zijn. We praten nog even na en zien dan ook Bart en Bas binnenkomen. Helden van de dag. Met bepakking 40 km lopen, je zo inzetten voor de wandelende medemens EN nog op tijd binnen zijn.

Uitgeput zoeken we onze fietsen op om naar Lent te fietsen. Daar zit de hele tuin vol mensen die vol bewondering onze bikkel-verhalen aanhoren. We gaan rondom het zwembad zitten met de billen op een stoel en de voeten in het bad. Er komt bijna stoom af! We genieten van de barbecue tot het moment dat iemand die binnen televisie heeft zitten kijken naar buiten komt om te vertellen dat de organisatie in spoedberaad gaat over het vervolg van deze Vierdaagse. Er zijn twee doden gevallen. Op dinsdag 18 juli. Net als in 1972. De dag dat ik geboren ben. Bizar!

De vermoeidheid en emoties slaan acuut toe. We besluiten naar huis te fietsen. En eenmaal daar volgt de genadeklap. De Vierdaagse wordt afgelast. Ongeloof, verbijstering, teleurstelling en dikke tranen. Mijn 34e verjaardag zal de geschiedenisboeken ingaan als "de dag dat de Vierdaagse afgelast werd". Nadat we de eerste klap verwerkt hebben besluiten we uit onmacht dan maar in de stad nog een biertje te gaan drinken met "onze" mannen. Niet voor de gezelligheid, maar om in ieder geval nog een moment met z'n allen door te brengen. Zodat we morgen niet onverrichter zake naar huis hoeven zonder gedag te hebben gezegd. Een bizar einde van een bizarre dag en een onvergetelijke Vierdaagse die maar 1 dag heeft mogen duren.