Dodentocht, 100 km

Tocht: Dodentocht
Plaats: Bornem (Belgie)
Datum: 11-12 augustus 2006
Afstand: 100 km
Route: Klik hier voor de volledige route.
Fotos': Klik hier voor de foto's!

Lieve lieve lieve mensen! Mijn telefoon heeft vanaf vrijdagavond 2100 uur werkelijk waar geen MINUUT niet gepiept of gerinkeld. Tot 1800 uur heeft de batterij het volgehouden (nog lang) en daarna was het over en uit! Het reservetoestel zat in de rugzak die ik aan m'n ouders meegegeven had omdat 'ie te zwaar werd. Jammer maar helaas. Op een gegeven moment had ik toch de puf niet meer om te praten of te sms'en.

En voor wat betreft de Dodentocht:
Been there, done that, got the pineapple AND the T-shirt!!!

Maar WAT een hel was het!!!! Ik heb het ongekend zwaar gehad, al vanaf heel vroeg op het parcours. M'n eerste dip kwam denk ik al rond een uur of twee 's nachts, maar dat was gewoon vermoeidheid. De ik-wil-naar-bed-laat-me-slapen dip. Al op 60 km was ik echt op sterven na dood. Pijn, vermoeidheid, emotie, spanning, alles werd me teveel. Maar na wat dikke tranen was dat gevoel weer even weg en kon ik weer verder. Toen op 68 km m'n ouders zaten ben ik die zo ongeveer huilend in de armen gevallen en ze dachten daar echt dat ik het niet ging halen, zo erg moet ik er blijkbaar uitgezien hebben.

Tot de 85 heb ik mezelf nog bijeen kunnen rapen en met de kiezen op elkaar mezelf kunnen vermannen om vooral niet op te geven. Maar daarna was het definitief voorbij met de pret. Ik geloof dat ik 15 km aan een stuk gehuild heb (als ik eenmaal begin kan ik ook niet meer ophouden!), maar toen kwam Kootsj Bill "to the rescue". Hij pakte m'n hand en heeft me werkelijk waar letterlijk de laatste 15 km naar binnen gesleurd. En dat terwijl hij er toch ook dezelfde 85 km op had zitten. Niets was te gek. Wil Sunny drinken, Bill haalt water! Wil Sunny eten, Bill is zo terug! Wil Sunny plassen, Bill zoekt de Dixies. Wil Sunny janken? Nou dan doe je dat toch lekker! Wil Sunny niet meer lopen? Bill zegt: "Kop dicht en doorstampen! Denk aan die 10.500 euro!" Het was een race tegen de klok, want elke rustpost ging dicht op het moment dat wij wegliepen, maar uiteindelijk na lang, heeeeeel lang gevochten te hebben kwamen eindelijk de laatste kilometers in zicht.


Vanaf de 3 km ben ik gaan tellen. 60 seconden in een minuut. 600 tellen in 10 minuten. En na elke 10 minuten weer een kilometer. En toen nog 500 meter. Nog steeds hand in hand met Bill werd ik toegejuichd door mijn wandelvrienden. Weer janken! En vlak voor de finish stond het hele PinkAngel verzorging- en promotieteam te fluiten, te ratelen en te juichen. Annelies en Douwine met hun mannen, m'n ouders en nog meer wandelvrienden schreeuwden me naar binnen. En eenmaal binnen stonden ook alle overige Dodentocht-helden me op te wachten. De PinkAngels, Maup, Marc, Jannes, Bosso, Carola en Danny. Dit keer was het finishbier van harte welkom, en hoewel het er geen 100 zijn geworden hebben ze me nog nooit ZO goed gesmaakt.

Het was een enorme belevenis, een mega-prestatie en ik kan de uitspraak "we went to hell and back" niet anders dan onderstrepen. Maar het mag duidelijk zijn: Ik doe het NOOIT meer! Iedereen die dit vaker dan een keer doet verklaar ik absoluut voor gek en iedereen die dit volgend jaar zelf wil doen raad ik het ten sterkste af. Zet dat steekje weer vast, wees dapper en zeg tegen jezelf dat je zulke fratsen niet nodig hebt om voor vol te worden aangezien! Dit gun je niemand! Zelfs je ergste vijand niet!!!!

Tot slot wil ik IEDEREEN bedanken. Voor het opdrijven van mijn telefoonrekening tot waanzinnige hoogten, voor de mentale steun, de sponsoring, de aanmoediging en het medeleven. Voor het aanwezig zijn in Bornem. Voor de lift naar huis zodat ik vanmorgen in m'n eigen bed wakker kon worden. Jullie zijn allemaal de beste!