Dodentocht, 100 km in 24 uur

Na het volbrengen van de Dodentocht (100 km wandelen binnen 24 uur) in 2006 schreef ik op mijn eigen site letterlijk het volgende:

"Het was een enorme belevenis, een mega-prestatie en ik kan de uitspraak "we went to hell and back" niet anders dan onderstrepen. Maar het mag duidelijk zijn: Ik doe het NOOIT meer! Iedereen die dit vaker dan een keer doet verklaar ik absoluut voor gek en iedereen die dit volgend jaar zelf wil doen raad ik het ten sterkste af. Zet dat steekje weer vast, wees dapper en zeg tegen jezelf dat je zulke fratsen niet nodig hebt om voor vol te worden aangezien! Dit gun je niemand! Zelfs je ergste vijand niet!!!!"

Maar niets zo veranderlijk als de mens. Na een perfect verlopen Nijmeegse Vierdaagse leek het me zomaar ineens een goed idee om te kijken of ik het toch nogmaals zou kunnen. Inmiddels zijn we vijf jaar verder. Ik heb duizenden kilometers meer wandelervaring en denk dat ik inmiddels veel beter kan omgaan met het psychologische spelletje dat zo'n monsterwandeling met je hoofd speelt. M'n voeten voelen goed, m'n lijf voelt goed en in m'n hoofd zit een rotsvast vertrouwen dat het dit keer heel anders zal zijn dan in 2006.

Destijds had ik dan wel twee en een kwart vierdaagse volbracht, maar er stond pas één écht lange wandeltocht op mijn naam. De Kennedymars van Someren, waarbij 80 km in 19 uur werd bedwongen. Bovendien was mijn deelname toen verbonden aan een sponsorloop. Voor de gelopen kilometers werd grof geld beloofd. Voor het behalen van de finish-streep nog meer. Naast een medaille, een oorkonde en een ananas, lag er aan de meet ruim 14.000 euro voor KWF Kankerbestrijding op me te wachten. Het niet halen was geen optie, maar dat gaf naast veel motivatie ook een ongelooflijk grote psychische druk. Bijna een week had ik wakker gelegen van de spanning. Geen beste conditie om aan een dergelijk groot avontuur te beginnen.

Ik besef me heel goed dat 100 kilometer wandelen nog steeds een ongelooflijk kolere-eind is. En wat te denken van minimaal 24 uur wakker blijven. Dat is zonder het leveren van inspanning al een heftige opgave. Maar samen met mijn lieve wandelvriendinnetjes Nollie en Inger durf ik dit avontuur wel aan. Bovendien is het een geruststellende gedachte dat TOP-verzorgers Bart en Ilona op diverse punten op de route zullen opduiken. En als het ook maar even meezit zal ook de mentale support van papa en mama Sunny niet ontbreken (en hun pannenkoeken niet te vergeten ;-)). We gaan het meemaken. Volgende week vrijdag 12 augustus. Om 21.00 uur. In Bornem. In België. Ik zal het wel nooit leren om nooit meer nooit te zeggen...