TOP sponsor houdt woord!

Toen ik hoorde dat IVIO Personeelsbanken me wilde sponsoren voor EUR 500 per medewerker kon ik een snelle rekensom niet nalaten. Met maar liefst 12 medewerkers zou dat neerkomen op een totaalbedrag van EUR 6.000!!! En daarvoor hoefde ik "alleen maar" naar de finish te lopen in Bornem. Dat me dat gelukt is moge inmiddels duidelijk zijn. Ik heb gedaan wat ik beloofd had. En dus was IVIO aan zet!

Maar ook voor IVIO geldt: "Als ze zeggen dat ze iets doen, dan doen ze het ook." En zo kreeg ik afgelopen maandag een prachtige cheque en werd het totaalbedrag keurig op mijn rekening gestort. Vandaar dat ik nogmaals het voltallige personeelsbestand van IVIO wil bedanken: Aimée, Jaco, Janneke, Hennie, Sandra, Sandra, Sarah, Marian, Marianne, Tessa, Richard en natuurlijk Douwine: Jullie zijn TOP (sponsors)!

KWF is trots op topprestatie!

De medewerkers van KWF Kankerbestrijding reageerden enthousiast toen ze hoorden dat de sponsorteller zo opgelopen was. Ze hadden even niet opgelet en waren onder de indruk van de enorme hoeveelheden paarse veters die waren verkocht en de het fantastische eindbedrag dat ze binnenkort tegemoet kunnen zien. Als dank plaatsten ze een artikeltje over mijn actie op de openingspagina van www.kwf.nl

De uitdaging...

Honderd kilometer wandelen binnen 24 uur. Het leek onmogelijk, maar op 11 augustus 2006 ben ik de uitdaging aangegaan. Niet alleen voor de persoonlijke prestatie, maar vooral om geld in te zamelen voor KWF Kankerbestrijding. Omdat kanker een vreselijke ziekte is die ons allen raakt of kan raken. Omdat het KWF altijd meer middelen (lees: geld) nodig heeft. Voor onderzoek. Want wetenschappelijk kankeronderzoek is de enige mogelijkheid om de vooruitzichten voor kankerpatiënten daadwerkelijk te verbeteren.

Al twee keer liep ik met vriendinnen de Nijmeegse Vierdaagse voor KWF. Met succes! Per Vierdaagse kon steeds ruim 3000 euro overgemaakt worden. Door deelname aan deze nieuwe uitdaging werd dit bedrag nog verder opgedreven. Ik redeneerde: “Hoe groter de prestatie, hoe hoger het bedrag”. En dit werd bewaarheid. Heel stellig vroeg ik mijn sponsors een minimale bijdrage van 1 euro per kilometer. Een snelle rekensom leert dat per persoon dus minstens 100 euro ingelegd moest worden. Maar daar deinsde niemand voor terug.

Ook aan de kleine beurs was gedacht. Als je per ongeluk geen 100 euro in de keukenla had liggen kon je voor 3 euro een paar paarse veters aanschaffen en zo ook laten zien dat je het KWF en mijn voornemen 100 km te wandelen steunde.

Na een jaar lang trainen, mailen, dingen bedenken, geldschieters vinden, veters verkopen, wandelen en heel veel gezelligheid was het dan eindelijk het uur van de waarheid. 100 km wandelen binnen 24 uur. Dankzij bijna 40 sponsoren lag er bij de finish in Bornem meer dan 10.000 euro op me te wachten. En door een waanzinnig aantal paarse veters verkocht te hebben kwam daar nog eens een dikke 5.000 euro bij! Vraag me niet hoe, maar het is me gelukt die finish te bereiken. Binnen 24 uur! (Voor het volledige verslag: scroll naar beneden, lees en huiver!)

Mijn prestatie is volbracht, alle sponsors hebben hun beloften waar gemaakt, een vette checque is op 7 november overhandigd en het geld is overgemaakt! De paarse veters blijven nog te koop (op is op!), en het geld wat daarmee opgehaald wordt zal uiteraard OOK nog gestort worden op giro 26000.

Namens het KWF bedankt voor jullie bijdrage! En namens mijzelf ENORM bedankt voor alle steun die ik tijdens het afgelopen jaar van jullie heb mogen ontvangen.
Groeten van Sunny

Dodentocht, 100 km

Tocht: Dodentocht
Plaats: Bornem (Belgie)
Datum: 11-12 augustus 2006
Afstand: 100 km
Route: Klik hier voor de volledige route.
Fotos': Klik hier voor de foto's!

Lieve lieve lieve mensen! Mijn telefoon heeft vanaf vrijdagavond 2100 uur werkelijk waar geen MINUUT niet gepiept of gerinkeld. Tot 1800 uur heeft de batterij het volgehouden (nog lang) en daarna was het over en uit! Het reservetoestel zat in de rugzak die ik aan m'n ouders meegegeven had omdat 'ie te zwaar werd. Jammer maar helaas. Op een gegeven moment had ik toch de puf niet meer om te praten of te sms'en.

En voor wat betreft de Dodentocht:
Been there, done that, got the pineapple AND the T-shirt!!!

Maar WAT een hel was het!!!! Ik heb het ongekend zwaar gehad, al vanaf heel vroeg op het parcours. M'n eerste dip kwam denk ik al rond een uur of twee 's nachts, maar dat was gewoon vermoeidheid. De ik-wil-naar-bed-laat-me-slapen dip. Al op 60 km was ik echt op sterven na dood. Pijn, vermoeidheid, emotie, spanning, alles werd me teveel. Maar na wat dikke tranen was dat gevoel weer even weg en kon ik weer verder. Toen op 68 km m'n ouders zaten ben ik die zo ongeveer huilend in de armen gevallen en ze dachten daar echt dat ik het niet ging halen, zo erg moet ik er blijkbaar uitgezien hebben.

Tot de 85 heb ik mezelf nog bijeen kunnen rapen en met de kiezen op elkaar mezelf kunnen vermannen om vooral niet op te geven. Maar daarna was het definitief voorbij met de pret. Ik geloof dat ik 15 km aan een stuk gehuild heb (als ik eenmaal begin kan ik ook niet meer ophouden!), maar toen kwam Kootsj Bill "to the rescue". Hij pakte m'n hand en heeft me werkelijk waar letterlijk de laatste 15 km naar binnen gesleurd. En dat terwijl hij er toch ook dezelfde 85 km op had zitten. Niets was te gek. Wil Sunny drinken, Bill haalt water! Wil Sunny eten, Bill is zo terug! Wil Sunny plassen, Bill zoekt de Dixies. Wil Sunny janken? Nou dan doe je dat toch lekker! Wil Sunny niet meer lopen? Bill zegt: "Kop dicht en doorstampen! Denk aan die 10.500 euro!" Het was een race tegen de klok, want elke rustpost ging dicht op het moment dat wij wegliepen, maar uiteindelijk na lang, heeeeeel lang gevochten te hebben kwamen eindelijk de laatste kilometers in zicht.


Vanaf de 3 km ben ik gaan tellen. 60 seconden in een minuut. 600 tellen in 10 minuten. En na elke 10 minuten weer een kilometer. En toen nog 500 meter. Nog steeds hand in hand met Bill werd ik toegejuichd door mijn wandelvrienden. Weer janken! En vlak voor de finish stond het hele PinkAngel verzorging- en promotieteam te fluiten, te ratelen en te juichen. Annelies en Douwine met hun mannen, m'n ouders en nog meer wandelvrienden schreeuwden me naar binnen. En eenmaal binnen stonden ook alle overige Dodentocht-helden me op te wachten. De PinkAngels, Maup, Marc, Jannes, Bosso, Carola en Danny. Dit keer was het finishbier van harte welkom, en hoewel het er geen 100 zijn geworden hebben ze me nog nooit ZO goed gesmaakt.

Het was een enorme belevenis, een mega-prestatie en ik kan de uitspraak "we went to hell and back" niet anders dan onderstrepen. Maar het mag duidelijk zijn: Ik doe het NOOIT meer! Iedereen die dit vaker dan een keer doet verklaar ik absoluut voor gek en iedereen die dit volgend jaar zelf wil doen raad ik het ten sterkste af. Zet dat steekje weer vast, wees dapper en zeg tegen jezelf dat je zulke fratsen niet nodig hebt om voor vol te worden aangezien! Dit gun je niemand! Zelfs je ergste vijand niet!!!!

Tot slot wil ik IEDEREEN bedanken. Voor het opdrijven van mijn telefoonrekening tot waanzinnige hoogten, voor de mentale steun, de sponsoring, de aanmoediging en het medeleven. Voor het aanwezig zijn in Bornem. Voor de lift naar huis zodat ik vanmorgen in m'n eigen bed wakker kon worden. Jullie zijn allemaal de beste!

Bornem: here comes Sunny!

In het afgelopen jaar heb ik meer dan 1200 km gelopen. Het waren mooie, gezellige, zware, heftige, prachtige en emotionele tochten. Ik heb er alles aan gedaan om deze missie te laten slagen! Last van zenuwen heb ik wel, maar ondanks dat ben ik er ook van overtuigd dat het me gáát lukken! Want hoe raar het voor een niet-wandelaar misschien ook klinkt, honderd kilometer lopen doe je volgens mij vooral "met je hoofd". En mentaal zit het helemaal goed! Ik ben er klaar voor. Nu alleen nog even wachten tot ik van start mag. Sunny is klaar voor Bornem, maar is Bornem klaar voor Sunny?!

En voor die die-hard fans die op 11 en 12 augustus per ongeluk niet in of rond Bornem aanwezig kunnen zijn: jullie kunnen me volgen op internet. Mijn startnummer is 0040 (en ja, inderdaad, mijn echte en volledige naam is Genevieve Duteweerd). En laat het feit dat ik in "het buitenland" aan het lopen ben je er niet van weerhouden me te suf te bellen en te smsen. De telefoonrekening kan me gestolen worden! Jullie support is heel, heel, heel erg welkom! Van vrijdag 11 augustus 2100 tot zaterdag 12 augustus 2100 uur, zolang als de batterij van m'n mobieltje het volhoudt!

BETER

BETER is een tijdschrift over gezond genieten met een oplage van ruim 89.000 exemplaren. Door de verkoop van paarse veters tijdens de Amersfoortse Tweedaagse kwam ik in contact Sonja, een van de redacteuren van BETER. Zij aarzelde niet en besloot een artikel aan mijn actie te wijden op hun website.

Op de foto met je veters!

Nu het erop lijkt dat half Nederland (en Belgie, Luxemburg, Ierland en zelfs Bosnie) paarse veters heeft, lijkt het me geweldig foto's te ontvangen van iedereen die ze van me gekocht heeft! Via mijnalbum.nl heb ik een foto-album gemaakt waar ALLEEN maar foto's op komen te staan van mensen met paarse veters aan hun rugzak, in hun schoenen, om hun hoofd, om hun nek, om hun beeldscherm (dat hebben m'n collega's ermee gedaan!), om hun wandelbeer of om/in/aan hun.... (vul zelf in!)

Dus, laat zien waar je met je veters geweest bent (alle wandelaars bij een gemeentebord waar je wandelde, op vakantie bij een pyramide, in je volledige uniform in Bosnie stiekem met verboden paarse veters!), wat je ermee gedaan hebt, wat je ermee kan doen. Spot mede-wandelaars die je niet kent, maar die je herkent aan hun veters en zet ze op de foto! Als het erg leuk wordt verzin ik misschien nog wel iets leuks voor de leukste, geestigste, grappigste, briljantste foto!!! (Een voetreis naar Rome ofzo).

Klik hier om de laatste versie van het Paarse Veter Foto Album te bekijken.