Dodentocht, 100 km verzorging

Tocht: Dodentocht
Plaats: Bornem (Belgie)
Datum: 10 - 11 augustus 2007
Afstand: 100 km verzorging
Foto's: Klik hier om de foto's te bekijken.

Vlnr: Peter, Paul, Simon, Nollie, Esther, Marc, Bill, Bart, Sunny.
Onder vlnr: Rumi, Ton, Bernard, Bas
Ontbrekend op de foto: Peter B, Maup, Danyell en Elly

Een Dodentocht lopen is zwaar, maar DoTo-wandelaars 24 uur in de watten leggen gaat je nou ook niet bepaald in de koude kleren zitten!

Het uitzwaaien ging prima, het in Bornem wachten tot ze nog een keer voorbij kwamen (14 km) was ook niet zo moeilijk, maar daarna moesten we toch echt aan de bak. Bas had andere schoenen nodig! Thank God for TomTom, want zonder dat apparaat waren we nu waarschijnlijk nog in Belgie aan het ronddolen geweest! Nu waren we binnen vijf minuten in Hingene (+/- 17 km) en konden we Bassie van nieuw schoeisel voorzien! En toen was het op naar de Duvel (39 km), waar Elly op ons zou staan te wachten en waar we even de ogen dicht zouden kunnen doen. Maar van slapen kwam niets... de auto moest leeg, de stoelen versleept, de verzorgingspost ingericht!

Toen iedereen voorbij was zijn we doorgereden naar de Palm (53 km). Dit keer was het makkelijker, want de wandelaars zouden langs onze auto's komen. Alleen de stoelen hoefden dus even te worden uitgeklapt. Elly liep een rondje met Jessy en Bart en ik besloten nu toch echt even de ogen dicht te doen. Toen dat net dreigde te gaan gebeuren werd er al op ons raampje geklopt.... Marc en Dagmar wilden graag verzorging.... Meer dan een kwartier slaap was ons niet gegund. Aan het werk dus maar weer. Johan en Bosso zien we niet meer, zouden ze zijn uitgevallen?

Toen ook daar iedereen weer voorbij was besloten we naar Opdorp (73 km) te rijden. Dat zou ons wat tijd geven om even een kop koffie te drinken en nu misschien toch echt heel even de ogen dicht te doen. Het was half elf toen we er arriveerden. Het koffiedrinken is gelukt. Maar de ogen wilden maar niet dicht. Er zat ons wat adrenaline in de weg denk ik. Het werd alsmaar warmer, maar gelukkig hadden wij een topplek in de schaduw. De auto's naast ons, dus sjouwen hoefde ook niet meer. Het wachten was begonnen. We deelden wat fruit, koekjes en snoepjes uit aan wandelaars die op dit vroege tijdstip al op deze enorme afstand arriveerden. Heleen beet het spits af. Daarna volgden nog vele anderen. Bill en Nollie sloten de rij om 2 minuten over 2, maar hadden geen tijd meer om te gaan zitten. Over 5 minuten zou de rustpost in Opdorp sluiten. Ze moesten door! Ze kunnen ons nog melden dat we niet meer op Johan en Bosso hoeven te wachten. Zij zijn definitief gestopt.

Op naar de sporthal in St Amands (90 km). Hoewel Elly en ik de TomToms beide op de Sportlaan hadden ingesteld reed zij er in 1 keer naar toe (met Bernard in haar sliptream!) en hadden wij de pech een andere route aangewezen te krijgen die ons leidde naar een afgesloten spoorweg overgang. Het heeft ons ruim 3 kwartier gekost om ons alsnog bij Bernard en Elly te voegen. Het was ruim half vier toen we alle benodigde spullen weer uit de auto het speeltuintje in gesleept hadden. Dan belt Bas. Hij stop ermee. Verslagenheid alom. Maar wij weten dat het een goede beslissing is geweest.

Een ijsje, een biertje en een broodje worst later kregen we de groene vlag van de Tuintrappers weer in zicht terwijl we Dagmar per SMS weer terug moesten dirigeren. Ze was ons voorbij gelopen! De forummers losten elkaar weer keurig af, alleen Peter, Erik en Rumi hebben we niet meer gezien. Herinneringen aan vorig jaar kwamen boven bij de aanblik van mensen die 90 km in de benen hebben. De intense vermoeidheid, de lege blikken, de wanhoopstranen in de ogen, de strompelende opstarters. Maar ook de dankbare blik in de ogen van Maup toen ik onverwacht een koud Palmpje voor z'n neus hield. Een kwartier voor de post officieel ging sluiten zwaaiden we Cor (Pingu) en z'n wandelmaatje uit.

En toen was het de eer aan TomTom om ons het drukke Bornem in te leiden. Naar een vrije parkeerplaats alstublieft. Maar helaas was dat een ongeldige invoer van gegevens. We waren nog op zoek naar een plekje toen we een SMS van Dagmar ontvingen dat ze gefinished was. En toen we eindelijk bepakt en bezakt op het finishplein arriveerden zaten daar ook Ton en Marc al aan het bier. Gelukkig was Elly al wat eerder vertrokken. Zij heeft dan ook de laatste kilometer met Danyell mee kunnen lopen. Moe maar voldaan kwamen ze gezamenlijk over de finish. En toen viel de stoom uit. Niet alleen in de tent, maar ook de (tweede) batterij van m'n fototoestel begaf het. Net op het moment dat alle belangrijke finishfoto's gemaakt moesten worden. Gelukkig deed het toestel van Marc het nog wel! Maar omdat de scanners en de printers niet meer werkten kon er niet meer gefinished worden. Bill en Nollie kwamen dan ook zonder medaille, ananas en finishbier bij ons zitten. Wat een rare toestand! Gelukkig werd het later opgelost en staat iedereen nog met ananas en medaille op de foto!

Hier en daar werd de terugreis aangevangen en met een klein clubje campinggangers vermaakten we ons met 100 bier op het finishterrein (100 km). Bernard voegde zich onverwacht ook nog bij ons en er werden wilde plannen gesmeed voor drankgelagen op de camping. Mij leek het "Volvo-hotel" een veel aantrekkelijker idee en rond 12 uur ging het licht dan ook uit. Het was zwaar, ik had het niet willen missen, maar ook voor mij geldt dat ik dit volgend jaar niet nog een keer doe!