Nijmeegse Vierdaagse Dag 4, 40 km

Eindelijk vrijdag! Normaal is dit altijd een beetje een dag met gemengde gevoelens. Aan de ene kant ben je blij dat het over niet al te lange tijd voorbij zal zijn, aan de andere kant is datzelfde feit ook weer een beetje jammer. Je hebt er tenslotte toch een jaar naar uitgekeken. Maar vandaag overheerst de opluchting. Wat zal ik blij zijn als het vanmiddag zes uur is!

Maar zover is het nog lang niet. Het is pas vijf uur in de ochtend. Omdat ik al moet huilen als ik mijn wandelschoenen alleen maar zie, besluit ik vandaag van het reservepaar gebruik te maken. De wandelschoenen waarop ik ooit mijn eerste Vierdaagse liep. Ze zijn inmiddels verzoold en nog steeds voorzien van paarse veters. Ik hoop dat ze me geluk gaan brengen. Mijn voeten blijven in ieder geval op hun plek en daardoor lijkt de pijn ietsjepietsje minder te zijn. Dus op het fietsje en naar de start maar weer!

Het wordt al routine. Puddingbroodjes bij Strik, koffie met zwarte koffiemelk in de Hatert en op naar de pannenkoeken van Papa Sunny. Vandaag staan papa en mama zoals vertrouwd in het bos vlak voor Overasselt. Lekker vroeg op de route, zodat ze ruim op tijd op de St. Annastraat kunnen gaan zitten om daar het mooiste plekje uit te zoeken.

Na de pannenkoeken zoeken we in Overasselt een mooi plekje voor een sanitaire stop om vervolgens de dijk naar Linden op te draaien. Het wordt tijd voor het onvolprezen "Raad een lied.... of niet". Ik diep m'n Ipod op uit de wandeltas en mijn vriendinnetjes verzamelen zich om me heen. Vervolgens zoek ik in m'n "Albums"-lijstje naar Foute CD's en zing zo vals mogelijk mee met het nummer wat ik hoor. De meisjes luisteren en raden wat ik in m'n oor hoor. Prima tijdverdrijf voor dit moment en de dijk ligt achter ons voor we het weten. Nu alleen nog even vrachtwagens aan het toeteren zien te krijgen op de brug en dan kunnen we aan de soep in Linden. De pijn aan m'n hakken is draaglijk door de andere schoenen en ik ben dan ook in een opperbeste stemming. Ik geloof echt dat ik het ook dit jaar weer ga halen!

Na de soep kijken we onze ogen uit in Linden. Het thema is "Feest" dit jaar en de bewoners van het dorp zijn weer harstikke druk geweest met voorpretten. Dat is duidelijk te zien! Niet lang na Linden krijgen we Beers al in het vizier. En ook hier is het weer de traditie die me op de been houdt. Want in Beers mag er bier gedronken worden. Sterker nog: het moet! Bill neemt echter geen genoegen met bier uit een plastic bekertje en glimlacht pas weer als ik Palm uit een flesje voor hem regel. Niet veel later is de rust weer voorbij en moeten we verder richting Cuijk.

Hoewel Cuijk voor veel Vierdaagselopers bekend staat als feestgemeente bij uitstek is het feestje toch wel echt al voorbij tegen de tijd dat wij het dorp passeren. Het publiek dat er nog zit, zit meestal wat te eten of een beetje appelig voor zich uit te kijken. Dus vieren wij ons eigen feestje door bier te stelen van het publiek dat nog wel aanwezig is. Dit jaar lukt het prima en met een grote glimlach stappen we dan ook de pontonbrug op. Op weg naar de tent van Jaap, waar het nog een drukte van belang blijkt te zijn. Gelukkig maken de meesten inmiddels aanstalten om hun route weer te vervolgen en dat maakt mooi ruimte voor ons.

Na een welverdiende rust maken we ons op voor de laatste zware etappe van vandaag. Die naar de laatste knip in Malden. De MacDonalds. Charlemagne. De Scheidingsweg. Waren we er maar vast. Mook wordt snel bereikt, maar ik was even vergeten dat Molenhoek ook nog op de route lag. Weer zo'n mentale fout! En we gaan maar door. Daar bij die groene boog is volgens mij de Mac. Oh nee.... Was het niet bij dat blauwe bord daar? Euh... ook niet dus. Zullen we dan toch maar even snel ergens een biertje drinken? Maar zover was het toch helemaal niet meer? We begrijpen er niets van maar blijven ondertussen maar lopen en lopen. Tot we bijna twee uur later dan toch eindelijk de magische gele M in het zicht krijgen. Bill haalt nog wat te eten en drinken en dan is het kwestie van zitten, schoenen uit en janken maar. Vanaf hier mogen de slippers aan!

Niet veel later kan ik mijn schoenen bij papa en mama neergooien. Zij staan glimmend van trots op ons te wachten en ook broer Eus is aanwezig. Maar we moeten nog een stukje, dus lang kunnen we niet blijven. Onderweg naar de broer van Inger. Op de Via Gladiola weet je van gekkigheid bijna niet waar je moet kijken. Iedereen is zo enthousiast en positief. Ze staan te zingen, te dansen en te juichen. Ze zeggen wel eens dat je de laatste vijf kilometer gedragen wordt door het publiek. Ondanks dat je toch echt nog steeds zelf de ene voet voor de andere moet zetten is het dit jaar zeker waar. De slippers en het bloed op m'n hakken dwingen toch respect af. Ik krijg lekker veel aandacht en applaus. Ik vind het prima, ik vind dat ik het verdiend heb. Ingers broer wordt enthousiast begroet en daarna volgen ook nog hetzelfde voor haar vader en moeder. Misschien moeten ze volgend jaar alleen toch maar bij elkaar naast de burgemeester gaan staan ;-).

Als we bijna onder de finishvlag staan zien we Suus ineens richting de dranghekken rennen. Onverwacht staat haar familie haar op te wachten met een dikke bos gladiolen. Nou heb ik haar deze week al veel zien lachen, maar zo'n stralende lach had ik nog niet gezien! We zijn met z'n allen blij voor haar en vinden in haar dochter een mooi slachtoffer om onze finishfoto te nemen. En dan snel naar de starthokjes voor onze welverdiende medailles en snel naar het Beatrixpark voor onze welverdiende overwinningscola's met een flinke scheut Jagermeister erin! We hebben het gered! Ik kan alleen nog maar zitten en blij zijn dat het voorbij is!

Zoenen en felicities, ze gaan over en weer over het terrein. Ook de stoere verhalen zijn niet van de lucht. Omdat we nog niet willen dat het echt helemaal voorbij is besluiten we ter afsluiting nog een hapje te gaan eten bij de Spil. Maar daarna is het echt over. De Vierdaagse van 2010 zit erop. Het was voor voor mij de zwaarste editie ooit en als altijd heb ik me afgevraagd waarom ik dit eigenlijk doe en heb ik serieus overwogen dat de zesde meteen ook maar m'n laatste medaille moest worden. Toch weet ik zeker dat ik daar over niet al te lange tijd wel weer anders over denk. Als de hakken weer genezen zijn ga ik deze pijn wel weer vergeten. Maar dat gevoel van overwinning... dat blijft!

Klik hier om de foto's te bekijken

Nijmeegse Vierdaagse Dag 3, 40 km

Door mijn nieuwe pleisters ga ik vandaag vol goede moed van start. Ik kijk niet uit naar de heuvels omdat ik verwacht bij het stijgen teveel achterin m'n schoenen te gaan hangen. En dat is precies waar het zo'n zeer doet. Maar we hebben weer een vroege start dus in principe zouden we tijd genoeg moeten hebben om op tijd binnen te komen vandaag. Bovendien is dit de dag van de proeffinish in Berg en Dal, de mooiste route, de gezelligste dag we hebben het allemaal voor de boeg. Als het maar niet zoveel pijn deed.....

Van de start sleep ik mezelf naar de eerste koffierust in de Hatert. Onderweg regelt Inger puddingbroodjes voor ons allemaal, maar vandaag worden ze lopend genuttigd in plaats van zittend. Opstarten is al moeilijk genoeg. Van Hartert lopen we door naar Malden voor thee en een hoognodige plaspauze. We ginnegappen wat om Bill die tussen de bejaarden zit te oefenen voor de tijd dat hij 30 km gaat lopen in plaats van 40.

Voor we het weten staan we alweer bij de tent van Giel Beelen. Dankzij een SMS van Annelies kennen wij het codewoord, maar de Giel-fluitjes zijn op. De Giel-meisjes zijn echter sportief en beloven dat ze er morgen 4 voor ons achterhouden. Top!

Op naar de soep in Mook. Voorheen stonden papa en mama hier al met pannenkoeken, maar het werd voor hen logistiek steeds lastiger om dit punt te bereiken. Dan dus maar soep bij de snackbar op de hoek. Terwijl de rest nog even door rust, vertrek ik vast om rustig op te kunnen starten. Als alles eenmaal weer op z'n plek zit is het wel te doen, maar het lijkt steeds langer te duren voordat dat zover is. Gelukkig heb ik wat om naar uit te kijken want onze volgende rust zal bij papa en mama zijn. Zij zitten al op hun plekje in Plasmolen op ons te wachten. Weer helpt de ranzige praat en wat gevloek en getier me door de pijn heen. Domme liedjes verzinnen is de beste afleiding die er bestaat!

Eenmaal in Plasmolen worden we gevoed en gelaafd door papa en mama. Zij geven ons precies voldoende energie om door te lopen naar de tent van Jaap. Van daaruit is het nog "maar" 15 km naar de finish, en nog maar 10 naar de Proeffinish in Berg en Dal. Moet te doen zijn! Korte termijn doelstellingen opstellen. Het werkt. We bereiken de tent van Jaap en maken ons op voor de berg-etappe. Het fluitje gaat in de mond en op de kadans van ons eigen gefluit vliegen we de berg op. Ik fluit, dan heb ik minder energie om aan de pijn te denken. En zo stappen we alle overige dorpjes door. Rusten is geen optie meer. We moeten op tijd in Berg en Dal zijn. Anders is er geen tijd meer om daar te genieten van het feestje.

Half vier was de geschatte aankomsttijd in Berg en Dal. Dan zouden we een kwartier hebben om bier te drinken. Om kwart voor vier moesten we het feestgedruis verlaten hebben om op tijd binnen te zijn. Het plan lukte bijna. Om 1535 uur komen we aan in Berg en Dal. Maar echt veel zin om te feesten heb ik niet meer. Ik heb het mentale spelletje verkeerd gespeeld. In mijn hoofd was dit mijn eindpunt van vandaag. Maar ineens daalt het besef in dat het vanaf hier nog best ver is naar de finish. Laten we maar gaan, anders redden we het misschien niet om op tijd binnen te zijn.

Elke stap die ik vandaag zette deed zeer, maar nu wordt het echt extreem. Bij elke stap die ik zet schieten er pijnscheuten door tot in mijn knieen. Dit is echt onhoudbaar. Ik trek mijn schoenen uit! Nollie probeert me nog van dit idee af te houden, maar ik zie geen andere mogelijkheid. Mijn hakken hebben lucht en ruimte nodig. Ze willen niet langer dat er een schoen tegenaan duwt. Het bloed staat in mijn schoenen, maar ik moet en zal deze dag de finish halen. Anders is het allemaal voor niets geweest.

Voor de grap probeer ik van dames in het publiek slippers in maat 38 te bemachtigen. We moeten dadelijk nog een aantal drukke straatjes door waar misschien glasscherven kunnen liggen. Om daar op sokken doorheen te gaan is misschien niet zo verstandig. Maar niemand wil z'n eigen slippers afgeven. Logisch, ik zou m'n dure Birckenstocks ook niet zomaar aan iemand doneren omdat hij zo graag de Vierdaagse wilde lopen. Eigen schuld dikke bult. Totdat een lieve mevrouw na mijn grappig bedoelde vraag opspringt en zegt dat ik heel even moet wachten. Ze rent haar huis in om met een paar gloednieuwe witte slippers terug te keren. Uniek! Ze wil er niet eens wat voor hebben. Ze wil alleen maar dat ik het haal!

En dat gaat gebeuren. De sokken gaan uit, de voeten krijgen lucht. Twee oer-gezellige wijkjes aan het einde van de route geven zoveel nieuwe energie dat we op het einde van het parcours nog energie over hebben om te rennen naar onze starthokjes. Het is 20 seconden over 5 als ik mijn pols onder het scan-apparaat houd. We hebben het weer geflikt!

Klik hier om de foto's te bekijken.

Nijmeegse Vierdaagse Dag 2, 40 km

Als ik 's morgens m'n schoenen probeer aan te trekken springen de tranen me al in de ogen van de pijn. De twijfel slaat toe. Als dit de laatste dag zou zijn was er niets aan de hand, maar ik moet nog 120 km met deze voeten. Huilend overweeg ik de strijd te staken, maar Nollie haalt me over het in ieder geval een stukje te gaan proberen. Ze brouwt een fijn ontbijtje van Brufen600 in elkaar en ik zet m'n kiezen op elkaar. Tenslotte ben ik vandaag jarig (heel gek, maar ik ben sinds een paar jaar altijd op de woensdag van de Vierdaagse jarig!) en wacht in Wijchen mama's overheerlijke appeltaart op me. Inger en Nollie doen nog een poging om me op te vrolijken met een confetti-pistool. Het maakt me wel aan het lachen, maar alleen omdat het ding niet naar behoren werkt.

Extreem langzaam gaan we van start, maar Nollie's plan slaagt. Ik loop door de pijn heen en we slagen erin de eerste koffiestop in de Hatert te bereiken. Een scheutje zwarte "koffiemelk" van Bill helpt me naar de volgende post bij Rinus en Marijke. Van daaruit stoten we in één schroeiende streep door naar de soep en de appeltaart in Wijchen. Het grote Gilles-de-la-Tourette-lied krijgt vandaag bizar veel nieuwe coupletten, maar bij zulke extreme pijnen is dit allemaal geoorloofd. Schelden helpt, evenals ranzige liedjes verzinnen. We zullen wel moeten, want als we vanmiddag in Beuningen geen ranzig liedje voor tante Wilma verzonnen hebben krijgen we geen aardbeien met suiker...

Van de soep en appeltaart bij papa en mama lopen we door naar de kopjes thee met extra veel suiker bij Babs. Vocht, suiker, zout, het is allemaal weer nodig vandaag, want wederom is het verdomde warm. Babs blijkt een extreem goede verzorgster, ze zegt geen dingen die we niet willen horen, staat nergens van te kijken en doet alles wat we vragen. Ze geeft ons precies dat wat we op dit moment zo hard nodig hebben! Aandacht! Ze lapt ons zover op dat we aan de lange etappe naar Beuningen kunnen beginnen. Op naar tante Wilma!

Op weg naar Beuningen is er wederom een controlepunt waar we niet gecontroleerd worden. De scan-apparatuur schijnt niet bestand te zijn tegen deze extreme weersomstandigheden. Men vertelt ons dat we de rest van de dag ook geen controle meer zullen krijgen. Even overwegen we een taxi naar de Wedren te nemen, maar we zetten toch onze kiezen op elkaar en vervolgen onze weg. De proef-Via-Gladiola, het ijsje onderweg, de glimlach van Wilma als ze ons aan ziet komen en de daverende lach als we ons ranzige liedje voor haar zingen. Het is het waard geweest. We zijn klaar voor onze tocht naar het Waterkwartier.

De route van Beuningen naar Weurt is iets verlegd en het voorheen ellenlange stuk op de van Heemstraweg lijkt daardoor enorm te zijn ingekort. Goed voor de mentale motivatie. Voor we het weten arriveren we dan ook in het Waterkwartier. Het publiek sleept ons er doorheen. We slaan zelfs de traditionele rust in Café de Voorstad over om ons maar zo snel mogelijk in het feestgedruis van Roze Woensdag te kunnen begeven. De Waalkade wordt elk jaar ietsje leuker en vlak nadat we die ellendige helling richting het centrum bedwongen hebben (waar we overigens alsnog een scan controle kregen!) trekken we al onze roze accesoires van de tas. Volledig in hysterisch roze leggen we de laatste meters van vandaag af. De hele Nijmeegse homo-gemeenschap gaat uit z'n plaat. Het zit erop.

Ruim op tijd zijn we binnen, maar als ik eenmaal zit en m'n schoenen uit doe kan ik niet anders dan janken. Wat doet dit ongelooflijk veel pijn! De halve Wedren jankt inmiddels met me mee als Bill aanbiedt deze open wonden te verzorgen. Met veel geduld en samen met Bart tapet hij mijn hakken in. Bart rechts, Bill links. Maaike komt bij me zitten kletsen ter afleiding en voor me staan zowel Bart's traumatrommel met snoepjes als een fles Heemskerker Ezeltje (lees: alcohol!) voor de eventuele verdoving. Op m'n sokken verlaat ik het terrein terwijl Bart en Bill aan de volgende patient beginnen....

Klik hier om de foto's te bekijken.

Nijmeegse Vierdaagse Dag 1, 40 km

Het gaat beginnen! Onverwacht heeft Suus zich bij "ons" groepje (Inger, Nollie en ikzelf) geschaard. We zijn dus met z'n vieren, maar ook Bill zal zich zoals gebruikelijk ook wel altijd in onze nabijheid bevinden. In verband met de verwachte hitte mogen we een uur eerder starten, maar door de problemen met het scannen van de polsbandjes zijn we uiteindelijk toch pas om kwart voor zes los. Ongeveer maar een half uurtje eerder dan normaal, maar desalniettemin, we zijn weg!

Op naar mama Bart, Annelies op de rotonde in Lent en de onovertroffen puddingbroodjes in Bemmel. Ondanks het vroege uur is het al onaangenaam warm. Dat belooft nog wat voor de rest van de dag. Van de puddingbroodjes gaan we door naar de Pannenkoeken van Papa Sunny vlak voor Elst. En van daaruit naar chips en cola bij Jaap en huisgemaakte soep met ballen bij de moeder van Inger. Het lijkt wel een ik-weet-niet-hoeveel-gangen-menu waar we vandaag doorheen lopen. Een waar lopend buffet!

Het is heet, maar we kunnen ermee omgaan. Liever dit dan regen! Een kwestie van voldoende eten en drinken. Onze alcoholconsumptie ligt door de warmte wel aanmerkelijk lager dan normaal, maar dat mag de pret niet drukken. Op zoute handel, cola en een hoop lol komen wij de dag ook wel door. Tot Oosterhout hou ik het redelijk vol, maar dan komt toch echt al een eerste dieptepunt. Bevend werk ik de zoveelste kop soep van vandaag naar binnen en melden zich de eerste tranen. Mijn hakken doen zeer. Ze waren nog niet helemaal hersteld van de Amersfoortse Tweedaagse en ik had ze misschien voor de zekerheid toch even af moeten plakken. Maar niet getreurd, van de soep knap ik op en we hebben nog maar een kleine tien kilometer voor de boeg. We gaan het redden!

Bij Cafe Waalzicht in Lent zijn de meeste van onze fans al huiswaarts vertrokken ivm de hitte. Geen nood, we zien ze vanavond bij de barbeque wel. We gieten nog een snelle cola naar binnen en zijn daarmee klaar voor de laatste etappe van vandaag. De brug over, de stad door en het zit erop! Lekker vroeg dit keer, want we mochten maar tot 1600 uur binnen komen.

Op de Wedren durven we een biertje wel weer aan. We bieren er nog wat na en fietsen vervolgens met Bart mee richting Lent voor de inmiddels bijna traditionele barbeque in de tuinen van Mama Bart, zus Ineke en zwager Rits. Maar als ik mijn schoenen uittrek om mijn voeten in het verkoelende zwembad te hangen slaak ik een kreet van afschuw bij de aanblik van m'n eigen hakken. Ontveld zijn ze, zowel links als rechts. Bart doet een dappere poging om ze zo goed mogelijk af te plakken, maar echt prettig voelt het niet.

Eenmaal thuis is het een kwestie van de spullen voor morgen klaarleggen en zo snel mogelijk plat om zoveel mogelijk te rusten. Want ook voor morgen wordt er weer warm weer voorspeld....

Klik hier om de foto's te bekijken

Blauwe Maandag

Weer zo'n jaarlijks terugkerende traditie: Blauwe Maandag. Was de term vroeger nog gerelateerd aan de kleur van onze forum-shirts, tegenwoordig lijkt het steeds meer samen te hangen met de toestand waarin we het startterein verlaten. Blauwe Maandag staat synoniem voor het weerzien met wandelvrienden. Op het startterein waar vandaan we morgen aan de Vierdaagse gaan beginnen. Met duizenden gelijkgestemden drommen we samen om onder het genot van een hapje en een drankje elkaar weer te zien, herinneringen op te halen, stoere verhalen te vertellen en te genieten van elkaars gezelschap. Je voelt de adrenaline. De zenuwen voor de start voor morgen. Wij gaan stoere dingen doen! Er gonst een gerucht over vroeger starten dan gebruikelijk in verband met de verwachte temperaturen van morgen wat later bewaarheid wordt. Misschien kunnen we het vandaag beter niet al te laat maken en ons psychisch voorbereiden op een hete start van de 94e Vierdaagse. We hebben er zin in!

Klik hier om de foto's te bekijken

Nog 1 dag...

Vandaag staat in het teken van wandelvrienden. Veel van hen staan op Camping de Winkelsteegh en dus fietsen we, na een trage start van de dag, rond het middaguur die kant op. Er wordt koffie gedronken, hier en daar bewonderen we een tent, er wordt gezoend, gekletst en uiteindelijk sta je dan toch ineens weer met een biertje in je hand. Vreemd hoe dat gaat...

Tegen etenstijd verlaten we het terrein om ons huiswaarts te begeven. Er wordt gekookt, gegeten en tv gekeken. De uitzendingen van Omroep Gelderland staan nu nog in het teken van de Zwarte Cross, maar daar komt binnenkort wel verandering in. En dan is ineens alweer tijd om in de trein te stappen. Op weg naar het inmiddels traditionele begin van de Vierdaagse: zoveel mogelijk bier slempen terwijl mannen met een toeter uit de ramen van het Waaggebouw hangen. Het Gevelconcert. Ook deze avond staat volledig in het teken van wandelvrienden. Hier zie je ze terug. Want alleen als je bier drinken terwijl je naar kansloze muziek luistert net zo leuk vindt als wij, dan mag je je onder onze wandelvrienden scharen. Het spreekt voor zich dat het een gezellige avond werd. Maar vooral één in het kader van "je had erbij moeten zijn". Twee minuten nadat de op één na laatste trein is vertrokken staan we weer op het station. Maar met een perron en later een trein vol gezelligheid is een half uurtje wachten geen straf...

Klik hier om de foto's te bekijken.

Nog 2 dagen...

Vandaag is een dagje dat we nog wat laatste dingen kunnen regelen. Boodschappen worden gedaan en we verkennen de stad alvast een beetje om te kijken waar we vanavond het beste heen kunnen. We stuiten op een uitgestorven Wedren. Raar gezicht zo zonder duizenden wandelaars. En uiteraard moet er nog even vakkundig geshopped worden. Laat dat maar aan Nollie en mij over. Bepakt en bezakt zijn we als we aan het eind van de middag weer in "ons" appartement arriveren.

Niet veel later meldt vriendinnetje Di zich. Noem een wereldstad en ze is er geweest, maar Nijmegen....... nee, die stond nog niet op d'r lijstje. En wat is er dan leuker om haar juist in deze week met deze stad kennis te laten maken. Maar eerst moet het verjaardagskadootje aangesneden worden: de onovertroffen cheesecake van Holtkamp. Alleen appeltaart van mama Sunny is lekkerder!

Nu ook Di er is komen we wel één fiets te kort. Maar niet getreurd. Ons appartement ligt pal naast station Nijmegen Heyendaal. Niet lang na Di's aankomst stappen we in een overvolle trein. Op zoek naar een gelegenheid om wat te eten stuiten we op allerlei Nijmeegse must-see's. De Waalbrug en de Waal maken diepe indruk. Na een aantal restaurants waar we wegens mega-drukte niet terecht konden, worden we hartelijk ontvangen bij Grieks restaurant Corfu. Binnen, maar door de open serredeuren toch met een buitengevoel. Het zicht op de Waal en genoeg drank en eten binnen handbereik.

Na het eten sluiten ook Irma en San zich bij ons aan. Ons einddoel: het Bascafé. De drank vloeit rijkelijk en uit volle borst zingen we mee met de band die midden op straat z'n kunsten staat te vertonen. We genieten van de drukte, de gezelligheid en elkaars gezelschap. Net voor twaalven maakt Bart de feestvreugde compleet. En om klokslag twaalf uur kan ik ook niet bedenken waar ik op mijn verjaardag liever had willen zijn dan hier! Wat een TOPavond!


Klik hier om de foto's te bekijken

Nog 3 dagen....

Vandaag gaan we dan eindelijk richting Nijmegen. Bart heeft op het laaste moment aangeboden ons tot voor de deur te chauffeuren. Snel gooien we dan ook al onze inmiddels gemaakte logistieke plannen om. Nollie reist per trein naar Alkmaar en Sunny wordt op kantoor opgepikt.

Na maandenlang over en weer gemaild te hebben ontmoeten we haar eindelijk: Lizelot. Zij was zo aardig om haar huis tijdens haar vakantie beschikbaar te stellen voor wandelaars. Maximaal twee personen, want zo groot is het huis niet. Maar voor Nollie en mij is het groot genoeg.

We worden hartelijk ontvangen en uitgebreid rondgeleid. Fietsen gebruiken? Geen probleem, in de kelder staan er twee. Internetten? Geen probleem, er is alvast een account voor "Sunny en Nollie" aangemaakt. Eventuele geluidsoverlast of last van teveel licht in de kamer? Geen probleem, op ons hoofdkussen ligt een setje met slaapmaskertje en oordoppen. We voelen ons de koning te rijk met dit fantastische paleisje!

Als dank voor de lift vragen we Bart te komen eten. Moet hij onderweg alleen wel even langs de Chinees rijden ;-) En zodra we het magic word "paling" hebben laten vallen staan papa en mama al voor de deur om ze te komen ophalen. Er wordt wat gegeten, gedronken, gekletst en gelachen en voor we het weten is het na middernacht en begint de vermoeidheid die de zenuwen van afgelopen week veroorzaakt hebben toch echt toe te slaan....

Klik hier om de foto's van vandaag te bekijken.

Nijmeegse 4Daagse, 4 x 40 km

Al maanden kijken we er naar uit! De Nijmeegse Vierdaagse! Wandelhoogtepunt van het jaar! Inmiddels is alles geregeld, de inschrijving, de betaling, de slaapplaats, de fietsen, de internetverbinding, de meet en greets, de bedrukte wandelshirts, de awards om onderweg uit te reiken, de verzorging, kortom: de voorpret. De koffers zijn gepakt, vanavond gaan we al richting Nijmegen. We hebben er zin in!