Sunnywalks Vierdaagse Veters - de opbrengst

Op vrijdag 22 juli verkocht ik het aller- aller- allerlaatste paar oranje/groene Sunnywalks Vierdaagse Veters! Ik had verschillende mensen al verteld dat zij het laatste paar hadden gekocht, maar steeds kwamen uit onverwachte hoeken nog onverkochte paren tevoorschijn. Maar sinds afgelopen vrijdag ben ik dus echt helemaal "los". Best jammer, want mijn hele mailbox stroomt vol met mensen die via internet eindelijk gevonden hebben waar de veters te koop waren en die ze dus alsnog willen kopen. Niet getreurd, de actie was zo'n succes dat ik zeker overweeg er volgend jaar een vervolg aan te geven. Uiteraard met een nieuwe Limited Edition!

Het goede nieuws van het uitverkocht zijn is dat ik alle centen heb kunnen tellen en een totaalbedrag bekend kan maken. Door alle enthousiaste kopers, spontane donaties en gulle giften kan ik één dezer dagen een bedrag van maar liefst

€ 4225,-

overmaken op giro 26000 van KWF Kankerbestrijding.

Een fantastisch bedrag natuurlijk, maar in m'n eentje had ik dit nooit voor elkaar gekregen. Voor iedereen die me geholpen heeft met het ontwerp, de productie, het regelen van korting, de aanschaf en de verkoop dan ook duizendmaal dank!

Groeten
Sunny

Vierdaagse Nijmegen Dag 4, 40 km

Dag vier is er zoals altijd één met gemengde gevoelens. Aan de ene kant zijn we blij dat het er bijna op zit. Aan de andere kant is dat ook juist precies wat ons verdrietig maakt. Zo’n weekje Nijmegen is zó supergezellig dat je zou willen dat het nooit ophield. We kijken er het hele jaar naar uit en na vanavond moeten we dus weer een heel jaar wachten voordat het weer begint. Maar laten we eerst nog maar even een stukje gaan wandelen!

Wederom sjokken we langs de ziekenhuizen op weg naar de puddingbroodjes van Strik. We lopen een stukje op met Maud en Wilma, maar zodra we Tamara de koffiejuffrouw in het vizier krijgen haken we af. Wij gaan zitten, zij lopen door. En vanuit Tamara is het op naar de pannenkoeken in het bos vlak voor Overasselt. Getsie, begint het nu echt te regenen? Dat zal toch niet de hele dag zo blijven? Gelukkig staan er veel bomen op onze route en dat scheelt enorm in de hoeveelheid nattigheid. En als we bij papa en mama Sunny aankomen is het nagenoeg klaar met het gespetter. De rest van de dag zal het droog blijven! Gelukkig!

Op weg naar Overasselt krijg ik van broer Eus een SMSje dat hij aan het einde van de dijk zit te wachten met soep. Wat een heerlijk vooruitzicht. Iedereen die zeurt en zanikt over hoe saai deze dijk is wordt gewezen op hoe prachtig de omgeving hier is. Het lijkt wel of deze wandelaars het alleen gezellig vinden als er publiek langs de route staat. Maar ze vergeten dat er 40.000 potentiele nieuwe vrienden om hen heen lopen. Hoe harder er om ons heen gemopperd wordt, hoe meer wij genieten. Nog geen uur nadat we de dijk opdraaiden zitten we in de stoeltjes van Eus met soep en warme worst in de aanslag. Hoe leuk kan wandelen zijn?

Nu alleen nog de brug over en Linden door en dan kunnen we in Beers aan het bier beginnen! Jan van de Brandweer gaat zelfs gezellig even mee. Hadden we maar eerder geweten dat pal naast Café Spijker een friettent zit, dan hadden we in Beers al jaren eerder kunnen genieten van een vette en zoute hap bij ons biertje. Wat knapt een mens daarvan op zeg. Waar we ook van opknappen is het feit dat we over krap een uur in Cuijk over de pontonbrug zullen lopen. We hoeven niet eens haast te maken, tijd genoeg om op ons gemakje te genieten van nog een biertje bij de zojuist gearriveerde vette hap.

Zoals elk jaar is het grootste gedeelte van het feest in Cuijk wel voorbij tegen de tijd dat wij arriveren. Het deert ons niet. We stampen de brug over en hebben nog energie genoeg om door te lopen en de tent van Jaap te laten voor wat hij is. Dat resulteert wel in het feit dat veel wandelvrienden ons niet veel later achterop lopen, waardoor dit doorgaans saaie stuk ineens veel soepeler loopt. We delen de ene award na de andere uit en als we daarmee klaar zijn besluiten we de balonnen voor Bill vast op te blazen.

Bill loopt dit jaar voor de 30e keer en wij vinden dat we dat het publiek zo duidelijk mogelijk moeten maken. Grote groene ballonnen in de vorm van een 3 en een 0 worden met het allerlaatste paar paarse veters aan elkaar gebonden. Nu alleen nog even ergens op Bill wachten, zullen we dat in Molenhoek doen? Waar is Bill eigenlijk? Na de koffie van vanmorgen hebben we hem eigenlijk niet meer gezien. Wel hebben we allemaal één of twee gemiste oproepen van hem en net als we hem willen bellen krijgt hij telefonisch contact met Bart. De toon van het gesprek doet het ergste vermoeden. Zou hij echt gestopt zijn?

Bart bevestigt ons bang vermoeden en ik besluit Bill te bellen om het uit zijn eigen mond te horen. Hij krijgt het z’n strot bijna niet uit maar het is echt waar. Hij is ermee gestopt. Het ging niet meer. Hij was niet vooruit te branden, had pap in de benen en nauwelijks lucht om de laatste kilometers te volbrengen. Spontaan barst ik in tranen uit. Voor het eerst deze Vierdaagse…

Teleurgesteld laten we de ballonnen maar weer leeglopen en besluiten het op een zuipen te zetten. Een commercieel talent staat langs de route ijskoud bier te verkopen en van lief publiek mogen we tijdelijk gebruik maken van de loungeset die zij langs de route gestald hebben. Maar we moeten verder, onderweg naar onze laatste knip. Molenhoek door op weg naar Malden. We besluiten de MacDonalds over te slaan om op tijd bij papa en mama Sunny te zijn. Dan kunnen we daar tenminste ook even wat langer dan gebruikelijk blijven.

Eenmaal ter hoogte van de Houtlaan aangekomen wordt er druk gezoend en bedankt en dan vervolgen we onze koers over de kolkende massa’s van de Via Gladiola. Wat is het toch elk jaar weer een feest om hier te mogen lopen. Wat geeft het een onbeschrijflijk gevoel van overwinning. Het is nog harstikke druk op het parcours en er lopen zelfs nog militairen. Dit hebben we echt nog nooit meegemaakt! We zien Lisa en Danny, Mama Inger, Papa Inger moet even gezocht worden maar wordt redelijk snel gevonden en zelfs Mama Bart staat door Emma geparkeerd in het rolstoelvak. Van mama Maaike krijgen we nog een “bandje van overwinning” en we sommeren een pauzerend dweilorkest om toch echt nog even te gaan toeteren! Samen met een peloton Franse militairen wagen we nog een dansje, maar dan is het toch echt over en uit. We moeten de finish over anders zijn we dadelijk nog te laat.

Pal voor de finish staat Bill ons op te wachten. Huilend vallen we hem in de armen. Wat een teleurstelling dat hij het niet gered heeft vandaag. De dertig volmaken op de route van de 40, dat was het idee. Dan maar volgend jaar de dertig volmaken op de route van de 30. Ook mooi symbolisch! Samen met Bart gaat hij alsnog onder de finishvlag door terwijl wij onze tranen drogen voor de finishfoto.

Daarna is het voor de laatste keer deze week een kwestie van elkaar feliciteren met deze overwinning en stoere verhalen vertellen. Zoveel mogelijk wandelvrienden worden met hun zojuist behaalde medaille op de gevoelige plaat vastgelegd. Leuk voor later! We zitten nog wat en lopen daarna op ons gemakje richting Eetcafé de Spil om de week onder het genot van een hapje en een allerlaatste drankje deze feestweek op toepasselijke wijze af te sluiten. We hebben genoten!

Klik hier om de foto's te bekijken
Klik hier, hier en hier om de filmpjes van deze dag te bekijken

Vierdaagse Nijmegen Dag 3, 40 km

Dag drie alweer. We beginnen een beetje in het ritme te komen. Opstaan, aankleden, ontbijten, Bart en Bill koffie geven, spullen verzamelen, startscan halen en gáán! Wat vooral begint op te vallen is dat ik nog steeds niet de gebruikelijke opstartproblemen heb. Zou het dan toch aan het goede rusten liggen? We hebben dan ook wel een heerlijk bed op ons logeeradres!

Het wandelen lijkt wel vanzelf te gaan. We slepen ons langs de ziekenhuizen heen, scoren puddingbroodjes bij Strik, drinken koffie bij Tamara en zwaaien enthousiast naar Alex die als altijd langs de route zit om een glimp van Aartje op te vangen. Helaas zit onze favoriete Brandweerman Jan niet op z'n vaste plekje en dus lopen we maar door. En voor we het weten lopen we dan ook op de dijk richting Mook. Helemaal doordenderen naar Plasmolen waar papa en mama klaarzitten met de pannenkoeken lijkt ons geen goed idee en dus vergezellen we Bart naar de militaire rust. Daar valt ons op dat de militairen in het gras liggen terwijl de burgers tof zitten te doen aan de stoelen en tafels die er staan. Als ik zo'n pak aan had als Bart had ik er wat van gezegd.

Na een korte stop zetten we koers naar Plasmolen. Pannenkoeken here we come! We verzinnen wat domme teksten op bestaande liedjes om de tijd te doden. De mensen om ons heen vinden ons vast erg irritant, maar wij hebben dikke schik. Lachen verdrijft de pijn en af en toe een slokje Betuws Boeren Bittertje helpt ook ;-).

Na de soep en pannenkoeken heeft Bart nog een verrassing voor papa en mama Sunny. Als dank voor hun jarenlange vertroeteling van vele wandelaars heeft hij voor mama de officiële KNBLO Verzorgingsmedaille aan een lintje en voor papa de versie zonder lintje. Beretrots zijn ze! En terecht! Zonder die twee langs de route zouden onze Vierdaagsedagen een stuk minder leuk zijn. Ze geven ons elke dag een punt om naar toe te lopen en leggen ons in de watten tot en met. Gelukkig weten velen van ons ook wat het is om wandelaars te vertroetelen en daarom hebben we er des te meer respect voor. Want ga maar eens langs de kant zitten wachten om tussen al die 40.000 gezichten "jouw" mensen te vinden. Dodelijk vermoeiend! Gelukkig krijgen ze de laatste jaren wat hulp van hun Drentse vrienden Wim en Fenna.

Na al dit officiële gedoe zou je bijna vergeten dat we nog een stukje moeten wandelen vandaag. Maar dat moeten we wel degelijk nog. Hier en daar delen we wat Awards uit en we blijven ons verbazen over ons tempo. Zelfs de rust van Jaap wordt nagenoeg overgeslagen. Het is niet nodig. Even een BVO'tje halen en we kunnen weer door. Langs de zwaaiende handjes, heuvel op richting Bredeweg om pas in Groesbeek ergens een terras op te zoeken voor een welverdiend biertje. En niet veel later komen we langs onze favoriete tosti-kraam. Lekker!

En dan is het op naar de Zevenheuvelen weg. Met het fluitje in de aanslag stampen we omhoog. We zwaaien onderweg naar wat (oude) bekenden en bekijken angstig de dreingend donkere wolken. Helaas krijgen we de Buienradar niet aan de praat om te checken of het net zo ernstig gaat zijn als het lijkt. We stelen hier en daar een biertje om vast wat in te drinken voor de naderende proef-finish in Berg en Dal. Maar op slechts een paar honderd meter voor ons favoriete café breekt de hemel open. We redden het nog net om redelijk droog over te komen met onze parapluutjes, maar net op het moment dat we ons tussen de schuilende massa op het terras kunnen wurmen klettert de regen als een dolle naar beneden. Echt droog is het niet op het terras, maar in ieder geval droger dan op het parcours. Van zitten is geen sprake en van het gebruikelijke feestgedruis ook niet echt. Eigenlijk zijn we alleen maar aan het wachten tot het stopt met regenen.

Ruim een uur later vinden we de regen op een aanvaardbaar nivo om onze weg naar Nijmegen te vervolgen. Na een half uurtje kunnen de parapluus wel weer worden ingeklapt en kunnen de poncho's weer terug in de rugzakken. Heerlijk om in droog weer over de finish te gaan. Hier en daar pikken we onderweg nog een biertje mee onderweg en vlak voor de eindstreep hebben we zelfs nog tijd om "thuis" even de slippers aan te trekken en een droog jasje van de kapstok te grijpen. Vandaag finishen we op een gebruikelijker tijdstip. Het is tien voor vijf.

Bill meldt zich exact negen minuten later en na een uurtje stoere regenverhalen vertellen wandelen we op ons gemakje naar de Wok for Go voor een heerlijke maar vooral snelle Oosterse maaltijd. En dan is het weer tijd om thuis te douchen en te slapen. Wederom zonder hulp van pillen....

Klik hier om de foto's te bekijken.
Klik hier, hier en hier om de filmpjes van deze dag te bekijken

Vierdaagse Nijmegen Dag 2, 40 km

Na wederom een korte nacht, maar wel weer één met slaap kunnen we beginnen aan dag twee. Op woensdag wordt traditioneel mijn verjaardag in Wijchen gevierd. Met soep en appeltaart bij papa en mama Sunny. Van hen én van broer Eus krijg ik twee prachtige Vierdaagse Pandorabedels. Eentje is zowaar een 2011 Limited Edition. Super om te hebben!

Woensdag is sowieso een dag van tradities. Van Wijchen Zuid gaan we door naar de Veenhof waar Babs en Stephan al op ons wachten. En van daaruit is het voorwaarts mars naar Beuningen om daar liefdevol door Wim opgevangen en vertroeteld te worden. Vanuit Beuningen is het niet ver meer naar het altijd feestelijke Waterkwartier. In deze Nijmeegse volkswijk hoef je ze niet uit te leggen hoe je een feestje moet vieren. Misschien moeten de mensen op de Waalkade eens bij hen in de leer. Want hoewel dit al de vierde keer is dat we over de kade gaan is er van een feestelijke sfeer nog geen enkele sprake.

De hele dag slepen we met onze roze attributen in het kader van Roze Woensdag. Maar uiteindelijk wordt dat slepen pas de laatste 500 meter van de route beloond. Oké we geven toe, de roze gemeenschap staat daar rijen dik en is mega-enthousiast, maar tegen de tijd dat we er eindelijk zijn kan ons het feestje eigenlijk wel gestolen worden. Zo erg zelfs dat we besluiten door te stomen naar het finish-terrein. En dat terwijl het nog geen half vijf is. We hadden dus nog een half uur bier kunnen drinken onderweg. Maar dat doen we dan wel op de Wedren. We vinden het wel goed allemaal.

Het feest is echter nog niet helemaal afgelopen vandaag. We hebben namelijk zeven van onze beste wandelvrienden uitgenodigd om vandaag bij ons te komen eten. Er moet dus nog gekookt worden! Gelukkig helpt iedereen een handje mee en voor we het weten kunnen we aanvallen op een heerlijke pasta-maaltijd. Alleen Inger vond het geloof ik niet zo lekker ;-). Ook het kwarktaart-toetje dat Nollie op maandagavond al voorbereid had valt in goede aarde. Maar na een snelle kop koffie vertrekt iedereen toch verdacht vroeg huis- danwel campingwaarts. Rest ons slechts nog het douche-ritueel om daarna zo snel mogelijk horizontaal te gaan. Vanavond zijn er geen slaappillen nodig om vanzelf in een diepe slaap-coma te glijden…

Klik hier om de foto's te bekijken.
Klik hier om het filmpje te bekijken waar we 's morgens soldaten inhalen

Vierdaagse Nijmegen Dag 1, 40 km

Het gaat beginnen! Dankzij een heel klein slaappilletje word ik voor het eerst sinds mijn Vierdaagse-carriere op dinsdagochtend wakker van de wekker. En wat scheelt dat veel in de opstartproblemen! Vol frisse moed spring ik m'n bed uit, kleed me aan en zet het ontbijt voor Inger en Nollie klaar. Niet veel later staat Bart op de stoep. Hij is wat vroeger gekomen om mijn voeten nog even in te tapen. Dit om blarenleed zoals dat van vorig jaar te voorkomen. Niet veel later meldt Bill zich. We wonen deze week zo dichtbij de Wedren dat "ons" huis een mooie plek is om fietsen neer te zetten en goedkoop koffie te drinken. Maar al snel is het tijd om te gaan. Op naar de Wedren. Op naar de startscan. Op naar de Vierdaagse van 2011!

Nog voor we de Waalbrug over gaan heb ik mijn jas al uit. Wat is het al benauwd! Maar wat heerlijk dat het niet regent. Er is voor de hele komende week veel regen voorspeld, maar tot nu toe merken we daar nog niets van. Ik laat mijn jas dan ook achter bij de familie van Bart in Lent. Niet dat zij het doorhebben, hele familie heeft het veel te druk met het aanmoedigen van de wandelaars.

Annelies zit niet op haar vaste plekje. Ondanks dat we wisten dat ze er niet zou zijn missen we haar toch. Gelukkig staat Alex wel als vanouds te zwaaien. En dan is het op naar de puddingbroodjes in Bemmel. We hebben ze zaterdag al stiekem even voorgeproefd, maar na een stukje wandelen zijn ze natuurlijk nóg lekkerder. Van de puddingbroodjes gaan we naar de koffie mét van Jan van de Brandweer. En van daar stoten we in één schroeiende streep door naar papa en mama die vlak voor Elst zitten. Maar wat is het toch steeds druk op het parcours?! Zijn we zo snel? Wat is er aan de hand? We hebben geen idee, maar het valt ons wel op. Gelukkig zitten onze topverzorgers al op hun plekje en is de soep warm en worden er pannenkoeken bestroopt en besuikerd. We eten, drinken en rusten terwijl we lekker in het zonnetje zitten. Wie had dat gedacht na al die beroerde voorspellingen over regen, regen en nog eens regen.

Normaal gesproken zouden we van hieruit doorlopen naar de post van Jaap, maar we weten dat mama Inger ook klaar zit met soep en appeltaart. Dus slaan we Jaap's rust over zodat we extra lang kunnen zitten in Valburg. Mama Inger weet niet wat ze meemaakt als we ineens voor haar neus staan. Zo vroeg had ze ons niet verwacht. Het is dan ook een wonder dat ze de soep al warm heeft.

Na heerlijk gevoed en gelaafd te zijn zetten we via Slijk-Ewijk koers naar Oosterhout. We zijn soepel als nooit tevoren. Geen blaren, geen opspelende spieren, lekker tempo en een hoop lol onderweg. Hier en daar wordt een klein dansje gedaan en wat bier gestolen van het uitbundige publiek in de zon. Dit is de Vierdaagse zoals de Vierdaagse hoort te zijn. Gedoe en gezelligheid. Het enige nadeel is de warmte. Niet voor ons gelukkig, want wij kunnen er prima mee om gaan. Maar veel mensen waren wel voorbereid op regen, maar niet op deze temperaturen. En dus zien we meer ambulances dan ons lief zijn. Als dit maar goed gaat.

In rap tempo bereiken we Oosterhout waar we onszelf afkoelen met een biertje. Niet lang daarna draaien we de dijk op. Ook hier is het weer drukker dan ooit. Als we zo doorgaan zijn we nog om vier uur binnen! Dat kan écht niet! We nemen dus lekker de tijd om wat te drinken bij Café Waalzicht. Mama Bart zit er nog en ook de rest van de (schoon)familie is nog aanwezig. Zelfs Maas staat er! Gezellig! Maar genoeg gelachen nu, we moeten nog even de brug over. Op naar de finish.

Vroeger dan ooit melden we ons af bij onze starthokjes. En maar goed dat we zo doorgelopen hebben, want we zitten nog niet of het begint te regenen. Niet erg, want er zijn parasols genoeg om onder te schuilen. Lekker knus en dichtbij elkaar drinken we onze finishbiertjes en vertellen we elkaar stoere verhalen.

De dinsdag wordt traditioneel afgesloten in de tuin van Mama Bart in Lent. Met vlees van de barbecue, salades om van te watertanden, nog één biertje dan en hartverwarmend gezelschap van de familie. Wat wil een mens nog meer? Nou ok, douchen en slapen dan misschien....

Klik hier om de foto's te bekijken
Klik hier om het filmpje in de file van Valburg te bekijken

Blauwe Maandag

Na een relaxt ochtendje, wat verjaardagsvisite en een snel rondje laatste-dingen-kopen-in-de-stad is het tijd om ons met een doos veters richting de Wedren te gaan begeven! Het is een feest der herkenning. Zoveel wandelvrienden bij elkaar dat is toch elk jaar weer een heerlijk hoogtepunt aan het begin van een feestweek! Er wordt gezoend, gekletst, gelachen en gedronken. Maar boven alles worden er veters verkocht. Warme broodjes zijn er niets bij. Ik hoef alleen maar met een bos veters om mijn nek op een vast punt te blijven staan en de mensen komen met de portomonnee in de hand naar me toe. Hier wordt geoogst wat ik in al die jaren gezaaid heb. In krap vier uur schrapen we bijna 1000 euro bij elkaar voor het KWF. Iedereen is enthousiast en de mensenmassa op het start-finish-terrein kleurt langzaam maar zeker oranje-groen!
Eenmaal thuis wordt er in een mum van tijd een lekker-makkelijk-maaltijd in elkaar gedraaid en genieten al etend en geld tellend nog even na van deze heerlijke en wederom droge dag. Zouden ze ons alleen maar bang hebben willen maken met al die dramatische regen-voorspellingen?
We rommelen nog wat en zoeken onze wandelspullen bij elkaar. De spanning begint nu toch wel een beetje te stijgen. Morgen rond de klok van zessen gaat het toch echt weer beginnen!

Klik hier om de foto's te bekijken

Nog 1 dag

Na het Kerstfeest-geweld van gisteren avond komen we vandaag maar langzaam op gang. Met moeite slepen we onszelf richting de douche om daarna op de bank weer verder te gaan met hangen, zuchten en steunen. Wat hebben we het zwaar.
Rond het middaguur staat Inger met haar hele hebben en houwen op de stoep. Of ze alsjeblieft bij ons mag komen logeren. Tuurlijk Ing! Maar alleen als jij de rest van de week onze voeten masseert! ;-)
We drinken koffie en kletsen wat en uiteindelijk zijn we tegen half drie geestelijk wel klaar voor een beetje frisse lucht en gedoe op de Wedren. De veters gaan mee, de verkoop kan beginnen.
Tegen vieren zijn de enorme rijen voor de inschrijfhokjes zodanig geslonken dat we besluiten toch maar vast even onze polsbandjes op te halen. Als ze om ons heen grondig beginnen met opruimen verplaatsen we ons weer richting huis om ons na een hapje eten en wat renovatie-handelingen richting het Waagplein te begeven. Laat het Gevelconcert maar beginnen.
De opkomst van wandelvrienden is om te janken, maar de gezelligste exemplaren zijn gelukkig wel gekomen! Uiteindelijk belanden we via de Shamrock bij het Bascafé en wordt het toch nog een avond met een gouden (lach)randje!

Nog 2 dagen

Wat een heerlijk gevoel om wakker te worden in Nijmegen. Papa en mama komen gezellig even koffie drinken en wat spullen brengen. Daarna is het een kwestie van fietsen halen, boodschappen doen en ingewikkelde logistieke plannen verzinnen. Het lukt allemaal prima en we zijn dan ook keurig op tijd op ons eerste feestje van deze week: het Kerstfeest op de Camping van Maaike, Maud en Inger. Bart en Rits zijn verkleed als Kerstkonijn en Kerstman, Nollie en ik gaan mee als rendier. Er klinken Kerstliederen en we worden verwelkomd met Gluhwein. Lang geen slecht idee met dit herfstachtige weer en dito temperaturen. Gelukkig zijn de in Kerstsfeer gebrachte partytenten groot genoeg om onder te schuilen in het geval de voorspelde regen ook echt gaat vallen. Later zal blijken dat dat geen overbodige luxe is, want er komt meer water naar beneden dan ons lief is. Maar het drukt de Kerstsfeer niet. Er wordt vrolijk gebarbecued, gedronken en gelachen. In de loop van de avond worden de partytenten verruild voor de warmte van de Voetbalkantine van St. Jan waar we verder gaan met zingen, dansen en we drinken tot we niet meer kunnen. De filmpjes die worden gemaakt zijn helaas niet geschikt voor publicatie, en ook in de foto's moet druk gecensureerd worden ;-)

Klik hier om de foto's te bekijken.

Nog 3 dagen

Al op vrijdag zijn we naar Nijmegen gekomen. Ik had op veel file onderweg gerekend, maar daarvan is gelukkig geen sprake. Bij mama Bart wordt vers gerookte paling en nog wat andere spullen uit de auto gegooid en daarna crossen we door naar ons perfecte plekje op nog geen steenworp afstand van start- en finishlocatie De Wedren. Ondanks de bizar slechte weersvoorspellingen van de komende dagen kunnen we buiten eten en daarna is het een kwestie van rustig inkwartieren. Al onze spullen worden in het huis gesleept en krijgen hun eigen tijdelijke plaatsje. Eerst maar even lekker slapen, dan gaan we morgen wel kijken hoe we het verder aan gaan pakken.

Nijmeegse 4Daagse, 4 x 40 km

Al maanden kijken we er naar uit! De Nijmeegse Vierdaagse! Wandelhoogtepunt van het jaar! Inmiddels is alles weer geregeld. De inschrijving, de betaling, de training, de Ipod vol met foute muziek, de extreem-dichtbij-start-slaapplaats, de fietsen om de het centrum mee in en uit te gaan, de meet-en-greets, het pre-Vierdaagse-Kerst-feest-op-de-camping zaterdag, de traditionele tijdens-Vierdaagse-BBQ in Lent op dinsdag, het Pasta-for-the-People-etentje op woensdag, de awards om onderweg uit te reiken, de top-verzorging van de papa en mama van Inger, de papa en mama van Sunny en van ik-begrijp-wat-jullie-aan-het-doen-zijn-vriendinnetje Babs, de boodschappenlijstjes, het hoe-wat-waar-wanneer-waarom-draaiboek. Kortom: de voorpret. Voorzichtig worden er al wat spullen die persé mee naar Nijmegen moeten klaargelegd. De wandelschoenen staan al in Wijchen, samen met een doos oranje-groene-Sunnywalks-veters. Nog maar een krappe 500 paar zijn er beschikbaar voor de verkoop in Nijmegen. Honderd paar per dag, moet te doen zijn met een beetje veter-vent-verkoop-hulp van lieve wandelvriendjes en –vriendinnetjes. We hebben er zin in! Nog drie nachtjes slapen en dan gaat onze feestweek-wandel-vakantie beginnen!